Sisters in crime

16. Lee

Misschien moet ik mijn ouders maar vragen om een kantoorbaan. Dit gedoe is veel te onzeker. Ik wil altijd plannen maken voor de dingen die ik doe, maar dat kan nu niet. Hoe kan ik weten wanneer ik wat vind?

Ik klik mijn pen dicht en gooi het ding op mijn, nou ja Hannah’s, tijdelijke bureau. Hopelijk krijg ik morgen eindelijk de kans om die werkkamer te inspecteren. Ik had het vandaag na school willen doen, maar toen was Victoria daar aan het poetsen. Het gaf me wel de gelegenheid om even rond te kijken. Ik liep even naar binnen omdat ik zogenaamd wilde vragen waar ik mijn vuile was kon laten. Het zag er behoorlijk sjiek uit. Robert van Rooij zal wel trots zijn op zijn werk dat hij zijn werkkamer zo zorgvuldig inricht en laat bijhouden.

Nu is het aan mij de taak om een zendertje te verstoppen, als ik tenminste een keer ongezien naar binnen kan sluipen. Op dit moment zitten Alina en Emil op hun kamers. Dat risico kan ik niet lopen. Eigenlijk moet ik achter het rooster van Emil zien te komen. Ik heb namelijk morgen het eerste uur vrij, maar stel dat hij dat ook heeft? Ik moet zo snel mogelijk een keer alleen thuis zijn.

 -

Na het eten heb ik een tactiek bedacht om alles over de zoon te weten te komen: vrienden met hem worden. Als we in de keuken het serviesgoed in de vaatwasser zetten, probeer ik dan ook een gesprek met hem aan te knopen.

“What are you doing tomorrow after school? Maybe you can show me your hometown?” Het klinkt alsof ik hem mee op date vraag, maar goed, het is een begin.

Emil kijkt me ongeïnteresseerd aan. Hallo, moet ik soms mijn vrouwelijke charmes en mijn lange blonde haar in de strijd gaan gooien? Dan trekt hij zijn mond open. “Okay. But only if you want to be my date to the school party this Friday.”

O help, moet ik nog echt met hem gaan daten ook? Ik heb niet zoveel met jongens. Natuurlijk vind ik het leuk om met mijn vriendinnen voor de televisie knappe mannen te spotten, maar dat doet volgens mij ieder meisje van zeventien. Ik wil gewoon niet zo’n lompe boerenkinkel die denkt dat ‘ie stoer is door met zoveel mogelijk meisjes op dezelfde avond te zoenen. Nou ja, ik kan best met Emil op date. Over een paar weken zit hij toch in de gevangenis. Daarbij ben ik toch niet van plan om echt iets voor hem te gaan voelen. “Okay, I’ll be your date.”

“Cool.” Er kan zelfs even een lachje vanaf.

Dan komt zijn vader de keuken in. “Wat hoor ik, jongen? Heb je onze gast mee uit gevraagd?”

Emil knikt. “Mijn vrienden hadden het vandaag allemaal over haar en wie haar mee zou vragen naar het schoolfeest. En toen kwam die irritante Jochem ook nog vertellen dat hij haar wel even mee zou vragen. Nou mooi niet. Al is het alleen maar om hem te pesten.”

In mijn hoofd gaan alle alarmbellen af. De Jochem waar ze het over hebben kan alleen maar de zoon van de burgemeester zijn. Ik denk dat ik blij moet zijn dat die me niet mee uit heeft gevraagd, want dat zou de opdracht niet ten goede komen. Ik kan beter vriendjes blijven met de familie van Rooij.

“Goed zo,” vindt Robert. “We zullen die van Groenmans eens een lesje leren.” Hii richt zich tot mij. “Let me finish this. You must have a lot of homework to do. You can go.” Om zijn woorden kracht bij te zetten, pakt hij het bord dat ik vast heb uit mijn handen.

Ik wil helemaal niet weg. Niet omdat ik het hier zo gezellig vind, maar omdat ik zeker weet dat vader en zoon over de burgemeester en zijn familie gaan roddelen en mij daar gewoon niet bij willen hebben. Aan de andere kant…. Er is nu niemand in de werkkamer. Ik lach dus even vriendelijk en haast me dan naar boven.

Er is niemand in de werkkamer geweest sinds vanmiddag en alles ziet er dan ook nog uiterst schoon uit. Aan mijn linkerkant staan kasten en daarnaast een bureau. Rechts hangt een enorme wereldkaart aan de muur. Recht voor me is een groot raam.

Mijn ogen zoeken de ruimte af naar een geschikte plek om een zender te verstoppen. Achter de computer? In de boekenkast? Wat is nou een plek waar zoiets nooit ontdekt wordt? Mijn blik valt op het vloerkleed, maar dat is geen optie. Daar gaat iedereen op staan. Dan zie ik de perfecte plek. Voor het raam hangen jaloezieën, die aan de bovenkant vast zitten gemaakt met een soort balk. Aan de bovenkant is die balk open. Ik kan er zo een zendertje naar binnen duwen. Fantastisch.

Tevreden duw ik het minuscule afluisterapparaatje dat de hele dag in mijn broekzak heeft zitten wachten naar binnen. Nu hoef ik alleen nog maar de mensen van de geheime dienst te vertellen wat ik gedaan heb en zij luisteren voortaan elk gesprek mee. Zo stil mogelijk sluip ik de werkkamer uit en ga ik de logeerkamer in. Die klus is geklaard. Ik pak meteen mijn telefoon om mijn zusjes op de hoogte te brengen.

Zender is geplaatst. We hebben voortaan een live verbinding met de werkkamer van Robert van Rooij. Nu is het wachten op de transcripts. Jullie nog iets gevonden? Xxx Lee

Ineens moet ik denken aan een zomervakantie lang geleden. Mijn zussen en ik waren acht, zeven en zes en we speelde detectiveje. Als kleine speurdertjes probeerden we misdaden die er niet waren op te lossen. Totaal kansloos natuurlijk. Nu voel ik me alsof ik weer spionnetje speel, maar dan met grote mensen. Het is gaaf dat we een echte misdaad op kunnen lossen, maar tegelijk ook gevaarlijk. Ik hoop maar dat er echt niemand achter komt dat ik een zendertje in de werkkamer heb verstopt, anders maak ik het einde van deze missie vast niet meer mee. En dat zou zwaar zonde zijn.