Sisters in crime

27. Sydney

Ja hoor, ik kan het natuurlijk allemaal weer alleen gaan doen. Hoe halen mijn zussen het in godsnaam in hun hoofd om verliefd te worden? En Lee nog wel op één van de verdachten! Ze is gek. Die jongen is een eikel, dat zie je zo. Hoe kan ze daar nou weer op vallen? Het lijkt erop dat ik tegenwoordig de verstandige ben. Bij mij hoeven jongens niet aan te komen. Ik ben nog niet vergeten wat er vorig jaar is gebeurd.

Maar goed, laat ik me maar even richten op het hier en nu. Om me heen krioelen tientallen leeftijdsgenoten door elkaar terwijl ik probeer het goede lokaal voor het eerste uur te vinden. Mijn maandagmorgen begint met Duits en volgens mijn laatste informatie die van Emil ook. Ik was natuurlijk wel zo slim om even zijn rooster op te zoeken.

Ah, daar staat hij, nonchalant tegen de muur geleund met zijn zwarte rugzak tussen zijn voeten. Nooit gedacht dat Lee op van die losers zou vallen. Hij draagt een zwarte spijkerbroek en een shirt van Metallica. De stoppels op zijn hoofd zijn zodanig gegroeid sinds de foto die ik van hem heb gezien dat hij nodig weer eens naar de kapper moet.

Ik stap op hem af alsof ik dat iedere dag doe. "Hoi. Ik ben nieuw hier. Lokaal 228 moet hier ergens in de buurt zijn toch?"

"Ja, dat is hiernaast." Emil neemt amper de moeite om me aan te kijken. Is hij gewoon zo lomp of zit hij met zijn gedachten bij mijn zus? Ik weet niet welke van de twee opties ik irritanter vind.

Ik raap al mijn geduld bij elkaar om een gesprek met hem aan te knopen. "Ik ben net verhuisd. Is het een beetje leuk hier? Is iedereen aardig? Ik ken nog niemand, snap je, en ik ben juist iemand die het leuk vind om met anderen rond te hangen."

Emil bekijkt me alsof ik een vreemde groente uit een onbekend land ben die er niet al te smakelijk uitziet. "Daarvoor moet je niet bij mij zijn. Ik heb niet zoveel met aardige mensen."

"Hmm, ik hou wel van jongens met zo'n houding. Maar helaas moet ik nu naar de les. Misschien zie ik je straks nog wel. Later." Terwijl ik me omdraai let ik erop dat mijn lange blonde haren om me heen zwiepen. Hij valt blijkbaar op blond dus daar moet ik gebruik van maken. Misschien kan ik Lee haar vriendje wel afpakken. Dan gaat zij niet meer met zo'n loser en kan hij vaarwel zeggen tegen een gelukkig liefdesleven.

-

Het probleem van net doen alsof je niet jezelf bent ondervind ik tijdens het derde uur. Ik kan me niet eens onder de lessen Engels uit lullen met een smoes over een uitwisseling, want dan willen ze daar papieren van zien en die heb ik natuurlijk niet. Dus zit ik me het hele uur kapot te vervelen. Gelukkig gaat daarna de zoemer voor de pauze. Met mijn onschatbare mensenkennis heb ik de hangplek van Emil zo gevonden. Hij staat buiten tegen de muur een sigaret te roken.

"Hé stoere jongen," begroet ik hem. "Vind je vriendin het goed dat je rookt?"

Hij kijkt me fronsend aan. "Wat weet jij nou weer over mijn vriendin? Je kende hier toch nog niemand?"

"Ik zag je met die Engelse na Duits. Iedereen heeft het over haar," lieg ik. "Knap meisje."

"Ja, nogal. Ben je lesbisch of zo?"

Was dat maar waar. "Nee. Ik mag toch wel zeggen dat ik haar knap vind? Ze heeft alleen wel een erg Engelse kop. Net zo'n vierkant." Dat heb ik dan weer niet van mijn vader geërfd en Lee wel.

Over de duivel gesproken. Bij de ingang van de school zie ik Lee als versteend naar ons staan te kijken. Als ze me ziet komt ze naar ons toe. Ze kust Emil. "Hi darling. Made a new friend today?"

"No. She's just stalking me or something. I don't know why. And she says your head is like a square. I don't think so."

Lee kijkt me verbaasd aan. Even lijk het alsof ze kwaad wordt en in het Nederlands tegen me wil gaan schreeuwen, maar ze blijft toch in haar rol. "Seriously? Are you jealous or what?"

"Not at all. But I must say your face reminds me a bit of that of my father. He has some English blood too." Ik ga veel te ver, maar ik vind het wel grappig.

Lee is zichtbaar kwaad, maar ze kan niks doen. In ieder geval niks dat er niet voor zorgt dat onze missie straks helemaal naar de klote is omdat ik ook ontmaskerd ben. In plaats daarvan steekt ze haar hand naar me uit om die van mij te schudden. "I don't think you've told me your name yet. Mine is Hannah."

"Nice to meet you, Hannah. I am Lieke. Must be hard to pronounce for you," reageer ik.

"Oh, it isn't. It sounds like that village in the north of France, Licques. It's close to England, you know." Ze pakt me terug door te herinneren aan die keer dat mijn ouders met de trein naar Engeland wilden gaan. Tegenwoordig gaan we alleen nog met de boot of het vliegtuig.

Een jongen met lang haar, een sikje en een bril gooit zijn rugzak bij Emils voeten neer. "Yo gast, vriendschap gesloten met een brugger?"

Ik werp hem een kwade blik toe. "Als je het graag wilt weten: ik zit in de derde. Al had ik qua intelligentie ver boven jou moeten zitten. Leeftijd is maar een getal weet je."

Sikmans grinnikt geamuseerd. "Wauw, jij bent grappig. Maar hij is al bezet helaas. Ik nog niet."

"Vergeet het maar. Ik ga iets te eten halen." Geërgerd loop ik weg. Dit wordt niet zo makkelijk als ik gepland had.

- - -

A/N Stiekem vind ik Sydney zelf het leukst als ze undercover gaat, wat jullie? Ik zie haar zo voor me. De volgende keer zullen we te weten komen wat Lee vindt van deze actie van haar zusje.