Sisters in crime

33. Sydney

Ik kan mijn tactiek maar beter opgeven en een andere bedenken. Gisteravond heb ik Emil een hele tijd in de gaten gehouden. Ik stond verdekt opgesteld in de buurt van zijn huis toen hij met Lee naar buiten kwam. Ze gingen naar de bioscoop. Omdat ik geen zin had om te wachten tot hun date over was, ben ik maar naar huis gegaan. Toen bedacht ik me dat Lee wel een verrader en een trut is, maar dat zij de eerste zou zijn die informatie uit Emil zou krijgen. En zou ze dat dan meteen doorvertellen? Misschien niet, maar ik hoop van wel. Ik ken mijn zus. Tegen Connor en mij kan ze niet liegen. Als er iets zou zijn dan zouden we het weten.

Nu ben ik mijn post aan het sorteren voor mijn volgende ronde. Ik heb overwogen om Emil onder druk een bekentenis af te laten leggen als bewijs, maar dan zou ik waarschijnlijk ook uit de geheime dienst getrapt worden en dat wil ik in alle gevallen vermijden. Misschien kan ik eens met mam praten. Die zit toch maar de halve tijd thuis om ons in de gaten te houden.

Ik kijk op van de stapels enveloppen en zie dat mam de kruiswoordpuzzel in de krant zit te maken. Echt een opwindende manier om je dag door te brengen. "Mam?"

"Hmm?" Ze kijkt nauwelijks op.

"Heb jij ook wel eens gehad dat je niet wist hoe je verder moest met een opdracht?"

Ze knikt. "Zeker. Ik heb wel eens met een opdracht moeten stoppen omdat we gewoon niet verder kwamen."

"Echt?" Ik dacht dat mijn moeder zo'n superspion is die al haar zaken oplost.

"Ja. Soms is het gewoon niet anders. Maar jij moet niet opgeven. Jullie opdracht komt af. Het is gewoon een kwestie van tijd."

"Ja, dat zegt iedereen. Jullie weten na al die jaren toch zeker wel dat ik geen geduld heb? Geen gram. Ik wil het afmaken en ze laten zien dat ik het kan." Het klinkt triest. Voor het eerst in mijn leven kan ik iets, wil ik ergens goed in zijn, krijg ik een kans, en dan moet ik maar gaan zitten afwachten. Zo had ik me het spionnenleven niet voorgesteld. Wanneer komt die spannende achtervolging? Wanneer zal ik vrolijk kunnen zwaaien naar bandieten die ik heb laten arresteren? Waar blijven de dreigementen van ontsnapte criminelen? Oké, laat die maar zitten, maar mijn punt is geloof ik wel duidelijk zo.

Mam legt haar pen neer en kijkt me aan. Ze moet lachen, maar het is me niet helemaal duidelijk waarom. "Je moet nu geen domme dingen doen, lieverd. Wachten is het beste. Als die zoon er inderdaad ook wat mee te maken heeft dan moet dat vroeg of laat duidelijk worden. Jullie hebben die zender in de werkkamer toch?"

"Ja, maar stel nou dat hij er niks mee te maken heeft? Dan kunnen we wachten tot Sint Juttemis. En zoals je weet zal ik dan sterven wegens gebrek aan geduld." Ik geloof niet dat Emil er niks mee te maken heeft. Hij ziet er te verdacht uit.

"Dat heeft hij wel. Lee weet het zeker."

O? Dit is nieuwe informatie. "Hoezo weet Lee het zeker? Heb je met haar gepraat? Heeft ze bewijs?"

"Nee, ze heeft geen bewijs, maar ze heeft een heel sterk vermoeden. Ze weet gewoon even niet wat ze moet doen."

Ik snuif. "Nou, ik weet wel wat ze niet had moeten doen. Verliefd worden op die eikel, bijvoorbeeld."

"Niet alle jongens zijn eikels, Sydney," reageert mam.

"Iemand die de burgemeester dood wil hebben wel."

"Oké, daar kan ik je geen ongelijk in geven. Misschien moet je zelf ook gewoon een vriendje zoeken." Ze pakt haar pen weer op om de zoektocht naar antwoorden van de kruiswoordpuzzel voort te zetten.

"Gaat niet gebeuren." Envelopje hier, envelopje daar. Zo, de post is weer gesorteerd.

"Als je lesbisch bent dan moet je dat gewoon zeggen. Daar heb ik echt geen problemen mee."

"Was het maar waar." Als ik dat had kunnen worden dan had ik dat meteen gedaan. Jongens zijn eikels. De enige reden dat ik ze nog niet allemaal af heb geschoten is omdat ze wel handig zijn voor de mannelijke rollen in toneelstukken. En omdat ik geen pistool heb natuurlijk. Van jongens heb ik één ding geleerd en dat is dat ik blij moet zijn met wie ik ben en mezelf voor niemand hoef te veranderen. Zelfs als ze me daardoor niet meer zien staan. Dit is mijn leven en dus wordt het mijn feestje.

Mam heeft haar puzzel af. Ze vouwt de krant dicht en staat op. "Dan komt het nog wel. Je bent natuurlijk ook nog jong. Ooit vind jij ook iemand die je wereld op zijn kop zet."

Mijn wereld stond anders al behoorlijk op zijn kop toen ik vorig jaar over mijn eigen lievelingsschoenen heen had gekotst. Dat hoeft echt niet iemand nog een keer te komen veroorzaken. Ik kijk alleen nog maar naar jongens op televisie. Die zijn tenminste lekker ver weg en onbereikbaar. Misschien moet ik Lee er ook maar van overtuigen om die instelling aan te nemen. Dan papt ze in ieder geval niet met de plaatselijke terroristen aan.

Ik raap de stapeltjes met post bij elkaar. Het wordt tijd om mijn ronde te gaan doen. Al vraag ik me af wat het nog voor zin heeft. "Als we alleen maar moeten wachten, moet ik dan nog steeds de post blijven doen?"

"Ja," antwoordt mam streng. "Er zijn in Nederland honderden veertienjarigen die de post doen om wat extra's te verdienen. Dat jij het geluk hebt dat jij nu al een goed betaalde baan kunt krijgen wil niet zeggen dat het niet goed is om dezelfde ervaringen op te doen als je leeftijdsgenootjes."

Ik rol met mijn ogen. Dit is toch totaal niet hetzelfde als wat andere meisjes van veertien doen? Die mogen alleen folders rondbrengen, hebben een veel grotere wijk en krijgen veel minder betaald. Met de post in mijn hand loop ik naar buiten. Eens kijken of er bij de Van Rooijs iemand thuis is.