Sisters in crime

21. Sydney

De burgemeester heeft zojuist het pand verlaten. Levend.

Connor kan soms op waardeloze momenten een poging doen om grappig te zijn, maar ik ben blij dat ze het leven van de burgemeester heeft gered. Van de vergiftigde thee heeft ze een monster naar de geheime dienst gestuurd.

Ik leg mijn telefoon op mijn nachtkastje. Dat was het dan. De missie zit erop. We hebben bewijs verzameld. Tijd voor een feestje! Met twee treden tegelijk ren ik de trap af. Als ik daar de woonkamer in storm, kijkt pap me verbaasd aan.

“De opdracht is klaar,” leg ik uit terwijl ik naar de kelder ren. Daar schakel ik meteen de verbinding met de webcamkamer in. “Kan ik Johan spreken?”

“Kan geregeld worden,” antwoordt de man achter de computer. Ik raak zijn naam steeds kwijt, maar namen onthouden is dan ook niet mijn sterkste punt. Hij drukt op een knop en even later verschijnt het kantoor van Johan in beeld.

Johan kijkt recht in mijn ogen. “Sydney, meid, vertel het eens. Heb je weer iets interessants gevonden bij de post?”

“Nee, dat niet.” Weet hij het nog niet? “We hebben de opdracht afgerond. Connor heeft voorkomen dat de burgemeester vergiftigd werd en een monster naar het lab gestuurd als bewijsmateriaal.”

Johan lacht. “Ik waardeer je enthousiasme, Sydney, maar het is nog niet afgelopen.”

Wacht, wat? “Waarom niet? We hebben toch bewijs?”

“We willen nog meer bewijs. Waarschijnlijk hebben ze meerdere manieren bedacht om de burgemeester uit de weg te ruimen. En daarbij helpt meer bewijs ook bij een langere gevangenisstraf. We willen ze zo lang mogelijk vast hebben. Die Robert van Rooij is een gevaar voor de samenleving als je het mij vraagt.”

Dat is te begrijpen. “Dus we moeten op zoek gaan naar hoe ze de burgemeester nog meer willen omleggen?”

Johan knikt. “Ja. Vooral bewijs tegen de zoon zou mooi zijn. We hebben aanwijzingen dat hij in het complot zit, maar zonder bewijs kunnen we uiteraard niks met zekerheid zeggen.”

Ik bijt op mijn lip. Voor dit gedeelte hebben we Lee nodig. Zij woont bij die mensen in huis. Ik denk niet dat er met de post criminele pakketjes komen voor Emil, die zullen wel allemaal aan Robert geadresseerd zijn. “Maar we hebben de zenders. Is daar nog niks interessants op binnengekomen?”

“Vooralsnog niet, maar uiteraard laten we het jullie meteen weten als het wel zo is. Er zit hier een team klaar om alles uit te schrijven wat er gezegd wordt en die transcripten worden meteen naar Lee gestuurd,” vertelt Johan. “Blijf ondertussen gewoon de post doen. Ze mogen niks in de gaten krijgen.”

“Doe ik,” beloof ik. Ik zal de post doen tot ik erbij neerval als we deze opdracht maar afgerond krijgen. Er moet een manier zijn om bewijs tegen de zoon te verzamelen. Daar moet ik het eens met Lee over hebben.

“Oké. Ik heb nog meer te doen vandaag, maar succes met jullie opdracht. Ik vertrouw er volledig op dat die twee criminelen binnen de kortste keren achter de tralies zitten.”

“Ik ook. Later, Johan.” Ik sluit de laptop af. Het is tijd voor een telefoongesprek.

 -

“Lee!” Ik ben nog nooit zo blij geweest om haar stem te horen. Connor blijkbaar ook niet, want die zit naast me op mijn bed te grijnzen alsof ze zojuist de Postcodeloterij heeft gewonnen.

“Zusjes! Ik wou dat we een videogesprek konden doen. Hoe is het met jullie?”

“Goed.” Uitstekend.

Connor pakt mijn telefoon, wat niet nodig is omdat hij op de luidspreker staat. “We hebben ze bijna.”

“Ja, echt een superactie van je met dat gif.”

“Waar ben je nu?,” wil ik weten. Hopelijk niet in het huis.

“Buiten. Doe maar rustig, Syd, ik laat ze me echt niet afluisteren. Dat is mijn werk.”

“Weet ik. Heb je al iets bedacht om Emil te ontmaskeren?,” reageer ik snel.

“Nee.” Het blijft een seconde stil. “Ik hoop dat we een interessant gesprek met hem opvangen via de afluisterapparatuur. En ik ga morgen met hem naar het schoolfeest. Misschien kan ik door met hem aan te pappen informatie achterhalen.”

“Ja hoor, Lee. Je vindt hem stiekem zeker gewoon leuk?,” lacht Connor. “Jij papt nog niet met een jongen aan al krijg je er een miljoen voor.”

“Nu wel. Ik hoef echt niks met hem hoor. Hij denkt dat hij stoer is met zijn gemillimeterde kapsel en zijn haat tegen de familie van de burgemeester, maar het is gewoon een eikel.”

Plotseling krijg ik een idee. Ik weet hoe ik meer kan bijdragen aan deze missie en mijn zussen kan helpen om Emil te ontmaskeren. “Ik wil ook naar die nieuwe school van jullie. Dat is veel praktischer, want dan kunnen we onze nieuwe beste vriend alle drie in de gaten houden.”

“Hoor je dat, Lee? Sydney heeft eens een keer een idee waar we wél wat mee kunnen.”

Ik geef Connor een duw. “Ik heb altijd ideeën waar we wat mee kunnen. Jij bent gewoon te pessimistisch.”

Aan de andere kant van de lijn horen we Lee lachen. “Jij bent gewoon veel te optimistisch, Syd. Maar dit is inderdaad geen slecht idee.”

“Thanks, zus. Ik ga het vanavond meteen regelen. Mag ik dan morgen ook naar het schoolfeest?”

“Ik denk niet dat je morgen al meteen naar die school gaat. Dat zal wel maandag worden,” antwoordt Lee.

Dat is een beetje jammer. Misschien is de opdracht maandag al wel afgerond. We zijn nu toch zo op dreef. “Oké, dan niet. Dan kom ik maandag gewoon. Als we dan niet al klaar zijn.” Het enige punt is dat ik niet naar een andere school kan zonder mijn toneelrepetities te missen. Nou ja, als we inderdaad al bijna klaar zijn dan hoef ik maar één repetitie te missen. Dat overleef ik wel, gezien ik mijn tekst al maanden uit mijn hoofd ken.

“Oké zusjes, ik ga hangen. Ik hoop vanavond nog de kans te krijgen om meer bewijs te zoeken.”

“Succes!,” roepen Connor en ik tegelijk. We moeten lachen. Dit is leuk. Ik heb niet meer zo’n goede band met mijn zussen gevoeld sinds mijn zesde, toen we detective speelden in de tuin. Ik wil nooit meer weg bij de geheime dienst.

- - -

A/N Het lijkt erop dat de jongste spion het wel naar haar zin heeft met haar nieuwe baan :) En de missie is dus nog niet afgelopen. Eerst maar eens meer bewijs verzamelen.