Her şeyimizi kaybetmiştik.
Bir havlama sesi doldurdu kulaklarımı. Cesur delirmiş gibi havlıyordu. Adımlarım beni deliğe götürürken, Eymen'in çıldırmış yüz ifadesini gördüm. Herkes onu büyük bir kuvvetle tutmaya çalışıyordu ama o herkesi parçalayaca...
Selaaam! Bölüm biraz gecikti kusura bakmayıın:( Lütfen yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın. Sizleri seviyorum😋
İyi okumalar bebekler😚
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bazı şeylere bitti demek çok kolaydı değil mi? Sadece bitti dersin ve o şeyden kurtulduğunu sanarsın, ama aslında bitirdiğin şeye daha çok bağlanırsın. Bağlandıkça ona çekilirsin ve bir gün, gerçekten neyin bittiğini anlarsın. Biten, aslında senin kalp kırıklığın olur. Ama ben kalp kırıklığımın biteceğini nedense hiç sanmıyordum.
Elimdeki, artık boş olan kupayı masaya bıraktım ve derin bir nefes vererek üstümdeki büyük hırkaya sarıldım. Kızlar çocukların yanına giderken, bende kendime hırka alıp tekrardan mutfağa dönmüştüm ve yaklaşık yarım saattir sadece bahçeyi izliyordum.
Bu mutfakta geçirdiğim zamanlar o kadar çoktu ki, her bir anıyı düşünmeden edemiyordum. Cesur'un bahçede koşuşturmaları, benim tam olarak burada oturup onu saatlerce izlemem, ya da abim arkadaşlarıyla geldiğinde, onlarla ettiğimiz sohbetler... Her bir anı çok can yakıyordu ama diğer yandan da çok mutlu ediyordu. En azından bir zamanlar mutlu olduğumu bilmek, iyi hissettiriyordu.
Yanağımı avucuma yasladım ve gözlerimi yumdum. Eski günleri düşünürken, aklıma olaylar başlamadan önce Kerem'in beni aradığı ve benimde onunla, burada konuştuğum geldi. Okullara ara verildiği için beni aramıştı ve bende o sırada Cesur'u bahçeden içeri almıştım. Derin bir nefes verdim ama nefesim tıkandı.
Kaşlarım çatıldı.
Ben Kerem'le odamda telefonla konuşuyordum, abim benimle uğraşıyordu, sonra sinirlenerek aşağı iniyordum ve annem kumandayı bulamadığı için bağırıyordu, babam ise cebinde kumanda ile geliyordu. Gün böyle devam ediyordu, ama gün nasıl başlamıştı?
Gözlerimi açtım ve yanağımı elimden çekerek dik konuma geldim. Hayır hayır! Kesinlikle fazla takılıyordum. Sadece aylar önce olan bir günün nasıl başladığını unutmuştum. Bunda anormal bir şey yoktu. Zihnimi boşaltmak için derin nefesler aldım ama işe yaramadı. Bunu düşünmemem gerekiyordu ama çoktan aklıma bir kere bu düşünceyi sokmuştum ve kurtulamayacağımı çok iyi biliyordum.
Ayaklandım ve bahçeye çıktım. Soğuk havayı ciğerlerime doldurdum ve daha ayrıntılı düşünmeye çalıştım ama sadece, abimin telefonla konuşurken benimle uğraşması aklıma geliyordu. O günün nasıl başladığıyla ilgili hiçbir fikrim yoktu. Ama diğer yaşadığım günleri nasıl her ayrıntısıyla hatırlayabiliyordum?
Kerem'le konuşmaya başladığımız dakikadan sonra ki her şeyi, sanki şu an yaşıyormuşum gibi rahat bir şekilde hatırlıyordum ama ondan önceki günü hatırlamıyordum. Ailemle olan her anı aklımdaydı, ama o günün başlangıcı ve ondan önceki günler aklımda değildi. Sanki anıların bir sonraki saniyesi, ya da bir önceki saniyesi yoktu. Sadece dizi sahneleri gibi anılar bir anda zihnimde beliriyordu.
