Against the Wind

CHAPTER 25

"Señorito, hindi dapat kayo nanghahalik basta-basta!"

"One more wrong word and I will kiss you again," may pagbabantang sabi niya.

Tinakpan ko ang mga labi ko.

"Do you really think I will buy your alibis? I know you still love me. I can feel it. You can't just fall out of love on a whim."

Napayuko ako. Bakit kaya ang tigas ng ulo ng lalaking 'to? Imbes na nasa opisina siya ngayon para magtrabaho, bakit pa siya pumunta rito? Nagkunwari akong tila nauubusan na ako ng pasensya.

"Señorito, alam ko naman na malaki ang utang na loob ng pamilya namin sa inyo. Pero huwag mo naman sanang ipilit ang mga bagay na hindi puwede. Sorry. Alam kong kasalanan ko dahil akala ko gusto kita, pero wala talaga. Hindi ko naman sinasadya na masaktan kayo. Mayaman kayo, matalino, successful, at mabuting tao. I'm sure marami pa kayong makikilalang babae na mas bagay sa inyo."

Nginitian ko siya. Iyong ngiting nanghihingi ng paumanhin. Dahil nakasuot siya ng aviators ay hindi ko nakikita ang mga mata niya. Pero pansin ko ang panginginig ng mga kamay niyang nakahawak sa steering wheel.

"So, you were just lying to me all this time?"

Marahan akong tumango. Nanikip ang dibdib ko. Mabuti na lang at hindi kumikidlat. Baka kanina pa ako natamaan sa dami ng kasinungalingang sinabi ko.

"I'm sorry, Señorito. Kung galit kayo sa akin dahil sa nagawa ko, sana huwag ninyong idamay ang pamilya ko. Wala silang kinalaman dito."

Tumingala siya. Napansin ko ang pamumula ng leeg at tainga niya.

"Get out," malamig na anas niya.

Tumango ako saka mabilis na lumabas ng kotse. Walang lingon-lingon akong bumalik sa bahay saka pumasok sa kuwarto para doon ibuhos ang luhang kanina ko pa pinipigilan. Inilibing ko sa unan ang mukha ko para hindi ako marinig ni Nanay.

Narinig ko ang pag-andar ng kotse niya. Bumangon ako at tinanaw sa bintana ang pag-alis niya.

I'm sorry, Puppy.

"Divina, tulungan mo akong mag-ayos ng Christmas tree!" pasigaw na tawag ni nanay.

Napangiwi ako sabay pahid ng mga luha ko.

Kasali na ako tropang SMMP. Samahan ng mga malalamig ang Pasko.

...

MABUTI na lang at hindi napansin nina Nanay na may nagbago sa pakikitungo ko kay Señorito Gason noong huling punta niya rito sa bahay. Mabuti at hindi na siya bumalik pa at nangulit. Siguro ay abala rin siya sa pag-aayos ng negosyo. Mabuti na rin sigurong hindi namin nakikita ang isa't isa para mabilis kaming maka-move on.

Araw-araw akong nagdarasal na sana malutas na nila ang problema sa kompanya. Mukha namang mahal na mahal siya ni Shelley kaya hindi na siya lugi.

Basta ako, hindi ako magmo-move on.

Napatigil ako sa pagmumuni-muni marinig kong may kumatok. Lumayo ako sa bintana sa lumabas sa kuwarto. Wala kasi sina nanay at Dave, nasa mall pa yata sa bayan. Si tatay naman ay nasa mga kaibigan niya.

Gusto ko na sana lumuwas ng Maynila pero ang sabi ni Nanay ay patapusin ko raw muna ang Pasko at New Year's eve.

"Sino po ba ang—"

Nanlaki ang mga mata ko nang mapagsino ang bumungad sa akin.

"Teka, totoo ba itong nakikita ko?"

Inikutan niya ako ng mga mata. Kumurap-kurap ako at pinisil siya sa pisngi.