The Happy Prince ✅

Chapter 13. Suspicious

Counting backwards in his mind, he silly laughs for a moment.

'One more to go, and it will be over. I could be happy again like I always wanted. I could smile again wickedly like forever.'

Humakbang siya papasok sa sekretong lagusan at sa may bahaging lupa ito. Madilim ang mundong ilalim at malansa ang amoy galing sa ilalim ng lupa. Hindi amoy nabubulok kung 'di amoy ng kakaibang halaman na nagbibigay sakit sa ulo mo.

Sa unang amoy mo nito ay mabango, pero kalaunan ay sasakit ang ulo mo. Alam niya na ito ang klaseng halaman na ginagamit noong unang panahon para ma-preserba ang amoy sa paligid ng mga nabubulok na.

'At last. . .' He evilly smiles while staring at his lifeless victim on the metal table. The blood drip almost dried up into the soil.

Dalawang araw niya itong iniwan para matuyo nang tuluyan at mawalan ng dugo ang biktima.

Then he started his ritual. He sliced the mouth side wide enough for the victim to smile. He painted it red and shaped the victim's lips like a clown. It's wicked, creepy and evil. He hums into the evil that lingers inside his ears and laughs while doing the job.

Tapos na, tapos na ang huling biktima niya. At panahon na para ibaon ito kasama ang iba pa.

It was deep, dark like a pit that is more than a hundred meters down the ground. The dark tunnel underground was discovered by him when he was young. Gawa ito nang mga tao noong unang panahon, noong unang digmaan at gulo ng mundo.

The happy prince discovered it when he wandered around the palace and saw the secret entry to the underworld. No one dared to go underground because the last person that went under there never came back alive.

This will be the last and might be forgotten. . .

****

Wala nang kasunod at tulala akong nakatitig nito sa kamay ko. I don't know what to say as I was drag deeper at the story.

If this is the actual happy prince, what about the happy prince who saved the weak and the poor?

Iisa lang ba sila? O ibang katauhan na? Ano ba ang totoo? Gusto kong malaman ito.

Napasandal ako sa dingding at inikot ko nang tingin ang buong paligid dito. I'm back here, inside the storage attic of Alessandro. Ibabalik ko lang sana ang lumang diary na ito at ayaw ko na sanang tapusin. Pero hindi ako makakatulog kung hindi ko mabasa ito lahat.

At ngayon na natapos ko na, ay parang may kulang pa.

Tumayo na ako at ibinalik ito. Walang nagbago rito. Halata na ang huling gumalaw ng mga gamit ay ako lang din at si Tiyo Estefan.

Humakbang ako palapit sa maliit na bintana at mula rito ay tanaw ko ang liwanag ng buwan.

It's the full moon, and you can see the whole image of the place down below. This storage attic is located at the back of Alessandro's mansion, facing the small river ahead.

Tinitigan ko ang bahaging iyon at madilim nga naman. Hindi masyadong malamig ang gabi dahil summer na rito. Mukhang tahimik ang lahat sa labas at wala akong naririnig na tahol ng aso.

Hahakbang na sana ako patalikod, pero nahinto lang din nang maaninag ko ang isang pamilyar na anyo sa baba. . . si Alessandro.

My eyebrows crossed while looking at him from this far. You could hardly notice that it was him because of his clothing. . . it was all dark.

Sa direksyon papunting maliit na lawa siya humakbang at naalerto ako. Mabilis akong bumaba para sana maabutan at makausap siya. Pero wala na siya sa labas ng harden, nang makalabas ako.

"Alessandro?"

Isang tawag lang ang ginawa ko at walang sumagot, kaya napabuntonghininga na ako. I'm looking at the direction where he was and slowly without me knowing, I am already walking at the same path with him.

Tama nga naman ako, ang daang ito ay patungo sa maliit na lawa na kung nasaan ang malaking puno ng willow. Kabado ako sa sarili, pero nang makita ko ulit siya mula sa malayo ay napatanag ako at mabilis na sinundan siya.

The only noises that could be heard were the crickets and the frogs, and I was not scared of them. Hindi ako takot sa ingay na ito dahil sanay na ako.

Nawala siya sa bahaging lawa na kung saan ay mula rito nakikita ko na ang malaking puno ng Willow.

Maingat ang hakbang ko hanggang sa nahinto ako sa mismong paanan nito. Tumingala ako at namangha lang din sa laki at kakayahan ng punong ito.

There's no gush of wind that will create a scary noise, not at all. Naalala ko lang din ang sekretong lagusan sa kwento, at humakbang ako sa bahaging gilid ng puno, na kung saan ay may makapal na halaman.

There's nothing in here. No secret doors, no suspicious marks or anything. I even did a few thumbs on my feet. I am trying to check the ground to see if it's solid.

Maliit nga siguro ang katawan ko at magaan ako, dahil hindi ko naman maramdaman ang kinatatayuan ko ngayon. Lupa lang din yata ito.

I did a few jumps again, in every direction, trying to prove something to myself.

May underground kaya rito? Huh, kalokohan yata ito. Pero nasaan na nga ba si Alessandro? Nawala siya sa paningin ko at hindi ko alam kung nasaan na siya ngayon.

"Sylvi?"

Na-statwa ako at gumihit ang kaba sa puso. Matigas ang boses niya pero kakaiba. I would like to turn around to see him, but my body froze like ice and I could not do nothing.

"Sylvi? What are you doing here?"

Sa wakas, napalunok ako nang humakbang siya at nasa harapan ko na. Nawala ang kaba sa puso ko nang makita ang nagdudugang mukha niya.

"Edward?" awang ng labi ko. Hindi ko inakala na siya ito.

I was expecting it would be Alessandro. But I was wrong because the person in front of me, looking at me suspiciously about why I was wandering around at this hour, was no other than Edward.

"What are you doing here?" Tipid na ngiti niya at napailing na siya. Hindi makapaniwala na ako ito.

"Uhm, I-I. I was following Alessandro before, and it led me here. I-I don't know where he is now," I stuttered and couldn't make up a great excuse, but at least I wasn't lying.

"I see. . ." He smirked and shook his head.

Napapikit-mata agad ako dahil umangat ang kamay niya na parang may kinuha siya sa bahaging buhok ko.

"You got leaves." Sabay pakita niya sa akin sa isang maliit na dahon na galing sa buhok ko.

"Oh, I see. . ." Umayos na ako at sinuklay lang din ang buhok ko. Natahimik kaming saglit at tinitigan ko na siya. Napatingin siya sa buong paligid at ganoon din ang ginawa ko.

"W-What are you doing here?" tanong ko sa kanya.

"Me? Well, this." Kibit-balikat niya, at pinakita sa akin ang bitbit niyang beer at flashlight.

"It's roving time for the hunter dogs. Si Papa sana dapat ang gagawa, pero wala siya ngayon at nasa kabilang lungsod. Kaya ako na muna pansamantala."

"Ahh, okay. . . " Titig ko sa beer na hawak niya. Mukhang wala ng laman ito.

"Come on. I need to send you back to Alessandro's mansion. The dogs are out. I don't want them to bark and attack you."

I blinked a few times, and my heart pounded, not because I was excited but because I started to get scared.

"Yeah?"

"Yes. . ." He smiled and nodded.

"Okay. Let's go. Thank you." Sabay talikod ko at ramdam ko agad ang pagsunod niya. 

.

C.M. LOUDEN