The Happy Prince ✅

Chapter 12. Dream

"Anong klaseng tao ba si Alessandro, Tiyo?"

"Anong klaseng tanong 'yan, Sylvi?" Bahagya siyang napangisi habang kumakain kami.

"He's weird," I said and pouted, feeling uneasy.

Hindi pa ako handa na makita siya ngayon. Pero wala akong choice. Boss ko siya at marami siyang pinapagawa sa akin at kailangan kong matapos ito ngayon. Sana nga lang wala siya para maayos ko ang lahat sa opisina niya.

"Matagal nang weirdo ang pamilyang ito, Sylvi. Kaya huwag ka ng magtaka."

Tumayo na si Tiyo, tapos na siya.

"Weirdo rin ba ang ama nila?" wala sa sariling tanong ko.

I have known Tiyo Estefan's best friend for long years is the father of Alessandro. Laking hirap si Tiyo at ang Mama ko. According to him, fate and luck brought them together, which is how my Tiyo Estefan and Alessandro's father met.

Lagpas pa sa edad ko ang pagiging magkaibigan nila. Kaya malaki ang tiwala ng ama ni Alessandro kay Tiyo. Hindi ko rin masisisi si Tiyo kung hindi siya nakapag-asawa dahil mukhang inalay na niya ang buong buhay niya sa pamilyang ito.

"Monsieur Perdu is a dignified man without any issue, Sylvi. Don't go overboard with what you read and see." Tikhim niya.

Nahinto ako at napalingon kay Tiyo ngayon. Inaayos niya ang damit at pinahiran ng malinis na pampunas ang bibig niya.

"What do you mean by what I read? May kailangan ba akong mabasa?" taas ng isang kilay ko.

I know I should ask, but it feels like Tiyo Estefan is hiding something from me. Kung may isang sekreto man ang pamilyang ito ay tiyak si Tiyo ang mas nakakaalam dito.

Perhaps, he knows about the happy prince's old diary and the story. He looked at me squarely, and his brow lifted. I rolled my eyes. I know Tiyo Estefan's stare, and it's not funny.

"Tiyo. . . " I sighed and shook my head. Umiwas na ako sa titig niya at inubos ko na ang pagkain ko.

"Like I told you, Sylvi. Don't be curious with what you see and read. Just go with the flow and do your work. Matatapos na ang tatlong buwan mo rito at mukhang wala kang natutunan. Akala ko ba gusto mo na maging isang magaling na manunulat? Nagkamali ba ako sa kagustuhan mo?" Pilyong ngiti niya.

"Oo na!" Sabay tayo ko. Inilagay ko na sa lababo ang plato at hinuhasan lang din ito.

Natahimik kami ng iilang segundo at abala ang utak ko sa kung ano ang nangyari kagabi. I was wondering who was that person last night.

If Alessandro followed me, who was the other with his dark shadow?

"Tiyo?" Sabay harap ko sa kanya. Inayos na niya ang postura at sinuot ang isang mamahaling boots niya.

Kumunot ang noo ko nang matitigan ito. Kakaiba kasi at mukhang sa unang henerasyon na panahon ito nababagay.

"Kanino 'yan? Sa' yo ba?"

"Monsieur Perdu gave it to me a long time ago." He smiled and looked at me. "How do I look?" he stands proudly.

I twisted my mouth and blink an eye. "Good! Mukha kang maginoong maniningil ng utang." Pagbibiro ko at natawa na siya. Napatitig na tuloy akong lalo sa kanya.

Ang tiyo ko talaga!

"Tiyo?" I turned to him again and was about to ask something. His brow lifted as he got ready to go outside.

"Yes?"

"Is anyone wandering down the river to where that huge willow tree is located at night?"

"Hmm, at what time?"