Adım Adım Sensizlik. (HyunLix)

3

Duş alıp misafir odasından çıkıp mutfağa doğru ilerlemiştim. Saat çoktan onikiydi. Yaşananlar gözlerimin önüne geldiğinde tekrardan gözlerim dolmaya başlamıştı. Görüşüm bulanıklaşmaya başlarken almaya çalıştığım bardak çoktan yeri boylamıştı. Çıkan ses ile yerimde titremiştim. Göz yaşlarımı silip cam kırıklarını toplamaya başlamıştım.

"Siktir! Ne yapıyorsun?"

Sesini duymam ile parmağıma giren cama baktım. Ardından sana. Hayır, acıtmamıştı bu kesik. Vücudumda bulunan katmanlarca acıya kıyasla bu bir hiçten ibaretti. Yavaşça ayağa kalkıp sana doğru dönmüştüm.

"Birtanem eline batabili- Ahh! Buraya gel"

Konuşurken elimdeki cam parçasını görmüş ve dikkat ederek beni masaya oturtup arka dolaptan kiti almıştın. Yapma Hyunjin. Kanardım yine sana.

"Birtanem çok mu acıdı? Neden ağlıyorsun?"

Acıttın be adam. Kalbimi acıttın! Sana olan sevgimi acıttın! Diye bağırmak istemiştim. Sustum ama Hyunjin, yine sustum.

"Hissettiğim acıya kıyasla bu bir hiç Hyunjin"

Öyle bir bakmıştın ki bana, sanki canı yanan senmişsin gibi. Sanki bunları yaşayan senmişsin gibi.

"Yemin ederim pişmanım birtanem. Sarhoşken olan bir şeydi, lütfen İnan bana. Seni çok seviyo-"

"Hyunjin bir insan bir hafta boyunca sarhoş olur mu? Ya da söyle bana, seven aldatır mı? Ben de seviyorum. Ben de mi aldatayım-"

Parmağını dudaklarıma koymuş ve başını omzuma yaslamıştın.

"Yalvarırım söyleme.. Özür dilerim birtanem. Yemin ediyorum telafi etmek için elimden geleni yapacağım"

Omzumda ıslaklık hissettiğimde anlamıştım ağladığını. Ne yapabilirdim ki Hyunjin? Ağladığında zaafım oluyordun. Sana bir ömür sarılmak ve asla bırakmamak istiyordum.

"Ağlama bebeğim.."

Göz yaşlarımı silmeye başladığında gözlerimi kapatmıştım. Ardından dudaklarımda baskı hissetmiştim. Beni koleksiyonun en güzel parçanmışım gibi öpüyordun. İşte biz o gün ağlarken öpüşmüştük Hyunjin. İkimizde çok sık ağlayan insanlar değildik. Belliydi ki bu hayat bizi daha çok ağlatıp yıpratacaktı, en azından beni.