EA II: Battle Between Two Kingdoms

chapter 39: the final stage

a/n: hi! last chapter na ito kasi ang next ay epilogue na. wala akong maisip na ending kaya heto ang kinalabasan, kakornihan haha. pasensya na, writer's block men! haha. pero sana kahit korny ang ending ienjoy ninyo parin. alam kong marami kayong tanong out there and i suggest i-coment ninyo na lang siguro sa epilogue at gagawan ko ng special chapter. sa nagtatanong ng element ni Arthur at daren, arthur=metal control and darren = telekinesis. so ayan, enjoy!

Chapter 39: the final stage

Alex's POV

 

Patuloy lang ako sa pagtakbo, paghahanap. Masyadong malaki ang academy at isa ang nagging pagkakamali ko ang mauna sa pagpunta sa academy na ito. Aish! Sana sumabay na lang ako sa kanila. Edi sana ngayon kasama ko ang kapatid ko.

"aaaa!"

Nakarinig ako ng isang sigaw na nagpatigil sa pagtakbo ko. Shit, naguumpisa na. that was Roshan's voice, screaming, her voice sounding like in pain. Fvck, my sister. San ba nagpunta yon?

"PLEASE STOP! PLEASE STOP! AAAAA! IT HURTS! AAAA!"

That voice. That scream. Shit.

I ran towards the direction where the scream came. At pagtingin ko sa isang kwarto, I saw her lying on the ground habang hawak hawak ang ulo niya. Shit.

"Rean! Rean calm down! Calm down! Nandito na si kuya!" sigaw ko. What can I do to ease the pain? Shit sana ako na lang sana ako na lang ang kinuhanan nila ng memorya.

"Ana!" sigaw naman ni Arthur nang Makita ko siyang tumakbo papunta sa direction ko, naming ng kapatid ko.

"anong nangyari Alex? What happened to her?" tanong niya habang tinutulungan akong pagaanain ang nararamdaman niya.

I can feel tears flowing through my cheeks. Nasasaktan ang kapatid ko, nasasaktan siya. At ako ang may kasalanan. Sana ako na lang, sana ako na lang!

"aaaaa! Ang sakit! Aaaa! Ayoko na!!!" sigaw pa niya. Hindi ko na napigilan pa at niyakap ko na lang siya. Ayokong mawalan ng kapatid, I can't. please! Please tigilan niyo na po siya! leave her alone! Ipasa ninyo na lang sa akin ang sakit please!

After a few minutes biglang nawalan ng mala yang kapatid ko. Shit. Shit. She's alive right? Buhay siya hindi ba? Buhay siya hindi ba? No! she can't die!

Napapikit na lang ako at patuloy na umiyak, wala akong pakialam kung Makita man ni Arthur na umiyak ako sa unang pagkakataon. "Rean" tawag ko sa pangalan niya

Ilang Segundo pa at may naramdaman akong humaplos sa pisngi ko. At narinig ko ang boses niya...

"kuya" sabi niya nang may ngiti sa mukha

Roshan POV