Orchis | Taekook √

25|bekleyeceğiz

Her şey o kadar ani gelişmişti ki,silah sesi,kan derken Taehyung hiç soğukkanlılığını bozmamış ambulansı beklemeden hazırlanan arabaya binerek hastaneye ilerlemişti.Benim halimi görüp göz bebeklerinin resmen titrediğine şahit olurken kendimi toparlamaya çalışarak arkada yatan annesinin yanına kıvrılmış göğsünün biraz üzerinde akan kanı tişörtümle bastırmaya çalışıyordum.

Hastane buraya biraz uzaktı,şehir merkezi de öyleydi zaten.Ormanın neredeyse içindeki malikanenin yolundan giderken oldukça korkuyordum.Henüz birkaç saat önce tanışmamıza rağmen sıcaklığı benim bile kalbimi ısıtmaya yetmişti.

Şimdiyse kalbi durmasın diye yaralandığı yere baskı uyguluyordum.

Taehyung'un endişeli feromonları bütün arabanın içini doldurmuş artık beni de germeye başlamıştı.Kafamı yüzüne eğdiğim kadının nefesi yanağıma çarptığında derin bir nefes aldım.
"Taehyung,sakin ol.Kaza yapacağız."
"Nefes,nefes alıyor mu?"
"Alıyor rahatla."

Sakinleştirmeye çalıştığım ses tonum işe yaramış olacak ki feromonları biraz azalmıştı.Kurdum alfasını sakinleştirmek için oldukça efor sarf ederken.Ben de elimde olmadan titreyen ellerimi durdurmaya çalışıyordum.

Kafamda ölüm seçeneği dolanıp dururken,öyle bir durumda Taehyung'u nasıl sakinleştireceğim konusunda hiçbir fikrim yoktu.Yıkılacağını biliyordu

Kimsenin konuşmaya hiçbir şekilde mecali yokken,ormanlık alandan çıkmış neredeyse hastaneye varmak üzereydik.Tişörtüm tamamen kana bulanmış,camdan gelen soğuk rüzgar yukarı çıkan tişörtümden çıplak karnıma geliyor bu da biraz da olsa gerginliğimi azaltıyordu. Kurdumun ne kadar korktuğunu hissedebiliyordum ama ne olursa olsun ipleri eline veremezdim Taehyung'un başında yeterince sıkıntı vardı zaten.

Hastaneye varana kadar ölümle savaşan kadının nefesini Tanrı bilir kaç kez kontrol etmiştim, önde oturan Taehyung'un da her iki dakika da bir durumunu sorması bana hiç yardımcı olmuyordu.Kadının incecik nefes alışverişleri gittikçe azalırken,umudum Her geçen saniye daha da küçülüyordu.

Taehyung'a belli etmemeye çalışarak iyi olduğunu söylüyor,elimdeki tişört artık elimi acıtordu.Aklıma gelen vurulma anıyla bir anda dank ederken,Yeon noonanın beni korumak için önüme geçtiği gerçeği yüzüme vurdu.Titreyen alt dudağımla yutkunurken çalan siren sesleriyle hastaneye geldiğimizi sonradan fark etmiştim.

Kapıyı açarak beni koltuk altlarımdan tuttuğu gibi dışarı çıkaran Taehyung,bir anda gelip Bayan Kim'in sedyeye yatıran doktorlar derken tek hissettiğim şey yaslandığım alfanın kalp atışları oldu.
"Jungkook."
Birkaç kez söylediği adımla ona dönüp bakmak istesemde bakışlarımı ayaklarımdan çekemiyordum.Ya Taehyung annesinin yerinde benim olmamın daha iyi olacağını düşünüyorsa.

Kurdum deli gibi salak olduğumu bağırırken anlık girdiğim şokla bir geri dönüş veremiyordum.
"Jungkook,güzelim bana bak."
Kollarımdan tutarak yüzüme eğildi,başım hala ona dönmezken çeneme uzattığı eli nazik bir şekilde kafamı kaldırdı.
"Ne oldu sana,bak gördün nefes alıyordu."
"Ama benim önüme geçti.Ben onun yerinde olcaktım.Özür dilerim ki."

Endişeli feromonları keskin bir hızla yerini tatlı daha hoş bir kokuya bırakırken burnumu çekerek gözlerimi kaçırdım,yüzündeki şaşırma duygusunu görmüştüm.
"Onun hedefi ikiniz bir dendi zaten,annem seni kurtarmak istemeseydi de kurtarmazdı.Bu onun tercihi ki,bence sen onun yerinde olsaydın bu kadar dayanıklı olamazdı,benim omegam biraz hassas."

Etraftaki gergin havayı dağıtmak için eğlenir şekilde konuşurken,burnuma vurmaya çalışan parmağını tuttum ve dudaklarımı bastırdım.
"Ama beni kurtarmaya çalışmasaydı."
"Jungkook sus,her türlü ben ikinizi de kurtarır,o sıkan adamı da geldiği deliğe sokardım.Bu konuyu bir daha açarsan bozuşuruz."
Sert sesi biraz ürkmeme neden olurken yutkunarak başımı hızlıca salladım.
"Aferin sana şimdi annemin yanına gitmeliyiz."