𝓝𝓸 𝓙𝓸𝔀𝓪? 𝓝𝓸 𝓟𝓻𝓸𝓫! (𝖤𝗆𝗉𝗈𝗐𝖾𝗋𝖾𝖽 𝖶𝗈𝗆𝖾𝗇 𝖲𝖾𝗋𝗂𝖾𝗌 1)

CHAPTER 22- (TRUTH)

Halos manlumo ako sa sinagot ni Josh. Actually, medyo inaasahan ka na 'to since magtropa sila ni Ron. Pero may sakit pa rin talagang dulot. Ako lang ang walang alam sa mga nangyayari.

Dumaan ulit ang katahimikan sa pagitan naming tatlo. Naririnig ko silang nagbubulungan. Parehas din silang nagtatangka na basagin ang katahimikan at kausapin ako pero sa huli, hindi na lang nila tinutuloy. Hinayaan na lang nila akong makaramdam ng kapayapaan sa pamamagitan ng katahimikan. After some time, I decided to end the silence once again just like a while ago.

“Hanggang saan ang nalalaman mo sa mga nangyayari, Josh?” mahinahong tanong ko.

He sighed deeply again before answering my question. “Simula umpisa Amarah.”

Great! He already knew something from the very beginning. And he didn’t even care to tell me about it. Just fckng great!

“Marami akong oras ngayon Josh. Simulan mo nang magkwento,” walang emosyon kong sabi.

“I think, I’m not the right person to tell you all of that Amarah. Ayokong pangunahan si Ron. It’s his story to tell, not mine.”

“I don’t take no for an answer. It’s either you tell me or you tell me. You choose,” mahinahon pero walang emosyon ko pa ring untag sa kanya.

“But---” I cut Josh off.

“Sa tingin mo ba, babalik pa sa dati ang pakikitungo namin sa isa’t-isa? After kong umasa sa wala? Tapos makikita ko pa siyang parang uhaw na uhaw na nakikipaghalikan dun sa babaeng ‘yon? No way! Pagsabihan mo yang jowa mo Kate. Hindi nag-iisip ah,” pa-irap kong tinanggal ang paningin ko sa kanilang dalawa.

“I know Amarah nasasaktan ka. But your getting out of line,” medyo madiin na pagkakasabi ni Kate sa akin. I didn’t mind what she said and instead throw a question at her.

“So may alam ka ba sa mga nangyayari, Kate?” nakataas-kilay at wala pa ring emosyon kong tanong kay Kate.

Nagbaba lang siya ng tingin. I rolled my eyes.

“C’mon Kate. The answer is just between yes or no. Mahirap ba na tanong ‘yon? Which of the two? Tell me.”

Ramdam kong nagpipigil lang sa akin si Kate base sa mariin niyang titig sa akin at sa nakakuyom niyang kamao ng mag-angat siya ng tingin.

“Yes. Nalaman ko ang lahat, kanina lang din,” diniinan niya ang pagkakasabi sa salitang ‘kanina’.

“Tingan mo. Tapos wala kayong balak na sabihin sa akin kung anong ganap? Ano? Gagawin ninyo akong tanga?!” hindi ko na napigilang magtaas ng boses sa huli.

“Sige na Josh, sabihin mo na. Para maka-alis na din tayo rito,” rinig kong mahinang bulong ni Kate kay Josh. Dahil na nga rin tahimik ang paligid at kami lang tatlo ang nandito at hindi rin naman malayo ang agwat sa isa’t-isa, rinig na rinig ng dalawa kong tainga ang sinabi ni Kate. I heard Josh then again sighed.

“Hindi ninyo 'to alam kasi transferees lang kayo last school year.” Yes, Josh is right, Kate and I are transferees. We transfer here dito sa Santa Catarina School, last school year, grade 10, and now we are grade 11. Nito lang din namin nalaman ni Kate ang tungkol sa old school building nitong school kung saan ginanap ang birthday party ko noong nakaraan. Kasi biglang umugong yung usap-usap na may mga estudyante daw na pumunta doon para magcutting at sabay-sabay daw na nagpakamatay. Kasi ang kwento dati, may mga grupo raw ng  estudyante dito na napagpasyahang mag-cutting class at gumawa ng kababalaghan. Doon nila sa old school building napagpasyahan na tumambay at gawin ‘yon, since walang nagtatangka na magpunta doon dahil takot. Hindi pa raw sila nakakaisang-oras, bigla silang bumalik at kung anu-ano ng mga sinasabi. Kinabukasan daw non, hindi na sila pumasok ng school at matapos ang ilang araw, nabalitaan na nga lang na lahat sila sabay-sabay na nagbigti. Wala pa kami nila Kate non dito nung magkayayaan yung mga estudyante, pero nandito na kami nung mabalitaan namin na nagpakamatay nga raw. Kaya nga siguro wala kaming alam masyado sa mga ganap dito kasi transferees lang kami.