CHAPTER 16- (FIRST TIME)

1 0 0
                                    

Yesterday was the happiest day of my life. I got the strange birthday party and surprise that I always rooted for,  every time my birthday is about to come, and it is just fulfilled yesterday. I also celebrated my birthday with people that are dearest to my heart.


I will not stop being grateful to God everyday for allowing me to be with them. I also don’t know what did I do in my past life for me to deserve them. All I know now is I want to treasure them and always be with them.


Sa sobrang saya ko kahapon, feeling ko, kahit ano pa mang problema ang dumating, magaan man o kahit mabigat pa, basta maisip ko lang yung mga nangyari kahapon, gagaan na ulit yung pakiramdam ko. I feel like I can easily overcome my problems in the future as long as I’m bounded by what just had happened yesterday.


How I wish time would just stop from yesterday, so that I’m always happy. I’m also more than willing to countlessly repeat what happened yesterday and just live on that timeline. But I know I, we, should go forward. We should always aim to witness the days ahead. Because that will mean something new. New beginnings to forget and forgive the mistakes from the past. New memories to be celebrated and looked back after. And new you for the expense of making yourself a better or best version of yourself. To be more understanding, patient, forgiving and loving person.


Sa sobrang saya ko din kagabi, feeling ko, the moment I  close my eyes to sleep last night and also the moment I opened it, was the most peaceful and longest sleep I ever had. Dati, naaalimpungatan ako kada madaling-araw at bumabalik na lang sa pagtulog ulit. Tapos ang gising ko kapag may pasok is 6 at pag weekends na walang pasok is 8. But after yesterday, this is the first time that my body clock didn’t disturb my sleep. Today, I wake up at 10 o’ clock in the morning, already brunch time. Buti na lang din at weekend at walang pasok. I can wake up anytime that I want.


Galing sa malalim na pag-iisip na naman at pagtitig sa kawalan, halos mapabangon ako sa gulat sa biglaang pagtunog ng cellphone ko. Pero hindi yun naging hadlang para mapawi ang ngiti ko sa labi. Mas lalo pa ngang lumawak ang ngiti ko nang makita kung sino ang natawag.


Ron calling…


Inayos ko muna yung sarili ko. Yung damit at buhok ko, na para bang makikita niya ako sa camera gayong tinatawagan niya lang naman ako at hindi i-bi-video call. Tsi-neck ko din yung hininga ko, na para bang mag-uusap kami ng personal at maaamoy niya yung hininga ko, gayong tinatawagan niya nga lang ako. I take 3 very deep breathes first, at bago pa matapos yung pagriring,, sinagot ko na.


Hello? Ron?


Amarah. Nagising ba kita?"


Hindi naman. Okay lang. Bakit ka nga pala napatawag?


Ay, btw, good morning, Amarah,” ramdam kong nakangiti si Ron habang sinasabi niya 'yon base na din ng pagkakabigkas niya ng mga ‘yon sa kabilang linya.


Good morning din Ron,” nakangiting bati ko rin sa kanya pabalik.


Ahh, Amarah, may gagawin ka ba ngayon?


Hmm. Based on my schedule, hahaha. Wala naman. Bakit?


Hahaha. That’s great! Pwede ba tayong magkita sa may Starbucks sa may mall malapit dito sa atin?


Wait a sec. Is he asking me out for a date?!


My other self: Bakit? Ito ba ang first time na inaya ka niya? Ayang kaibigan lang naman yung mga yun. Kaya wag kang mag-feeling diyan! Porke inaya ka lang sa Starbucks at hindi na puro sa canteen, date na agad? Don’t make your hopes too high dear, ikaw din.

Tsh. Ampangit naman netong kabonding.

𝓝𝓸 𝓙𝓸𝔀𝓪? 𝓝𝓸 𝓟𝓻𝓸𝓫! (𝖤𝗆𝗉𝗈𝗐𝖾𝗋𝖾𝖽 𝖶𝗈𝗆𝖾𝗇 𝖲𝖾𝗋𝗂𝖾𝗌 1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon