Peculiar [PSLU #1] [GL]

P44

"That's not true!" Sambit ko na hindi ko napigilan ang pagtaas ng boses. I was sobbing and my legs are starting to get weak. Our cries could be heard all over the room.

Gusto kong sabihin na bawiin mo ang sinabi mo pero wala akong lakas ng loob para sabihin yun kasi naintindihan ko at pilit ko paring iintindihin ka hangang huli.

My happiness didn't even matter anymore mas naging importante ka sakin. Nahihirapan na ako, ayoko nang nakikita kang ganito.

And it's not what you think my love, half of my life I was searching for you and loving you from afar. I watched you fall in love with another person but I never did something to ruin your relationship with her even if I had a lot of chances to do it.

"Then why did you do it?! I had a lot of chances to say goodbye to her but you didn't let me do it..pinatagal mo, Daniella. Pinatagal mo pa."

"I'm so sorry...." That's the only thing that I could say but I know it was never enough. Ang dami tumatakbo sa utak ko pero wala kong lakas ng loob sabihin ang mga yun. 

Hindi kailanman magiging sagot ang pagsasabi ko ng patawad para lang matakpan ang sugat mong pinadugo ko.

"Tatlong taon...tatlong taon ako nagmukang tanga sainyong lahat. I already asked Lydia, Noah, Regina and even Lucas before pero wala ni isa sainyo nagtaka sabihin ang totoo."

Ilang taon kong tiniis na hanapin ka kahit walang kasiguraduhan na makikita ulit kita, only to found out na may minamahal ka ng iba. Anim na taon ko tiniis na wag kang habulin dahil alam kong kailangan mo ayusin ang sarili mo mag-isa, hindi mo ko kailangan dahil alam kong mas kailangan mo siya.

Pero sa ilang buwan nating pagsasama, walang katumbas yun at hindi mapapalitan ng kahit sino dahil ang pagod at sakit na naramdaman ko ay kusang nawawala sa tuwing ngumingiti ka na ako ang rason. 

But I know sakanya ka parin babagsak, siya ang una at kung siya parin ang magiging huli mo, titiisin ko.

"They didn't do anything, Krystal. Ako ang nag plano, ako ang nagsabing wag nilang sabihin sayo." Pagsisinugaling ko.

Even though I failed to protect you before, I need to save your friendship with them. Kailangan niya sila, kailangan nila ang isa't isa.

I lied again, but this time I didn't even care if she will hate me more. Mas iniisip ko parin ang kapakanan niya. I know that her friends are also longing for her.

"Is...is that it? Was it your plan?" Paninigurado niya kaya umiwas ako ng tingin.

Kung kasabay nang pagtigil ng gabi ay ang puso nating hindi mag wawagi pero ang kapalit naman ay ang kalayaan mong maramdaman ang tunay na pagmamahal, tatanggapin ko. 

"Yes it is my plan, it was because of me." Madiin na sambit ko at tuluyan ng lumabas. 

Pagkabukas ko ng pinto ay bumungad si Portia at Veronica na nakatingin sakin. Gulat at awa ang gumuhit sakanilang mga muka, halos maluhod narin ako sa sahig dahil para akong nauubusan ng lakas dahil sa nangyari. I know they heard all of it pero hindi ko na yun pinansin. 

But I noticed na walang ni isang tauhan bigla sa floor na to kaya palipat lipat ang tingin ko sakanilang dalawa.

"I made them leave." Sabi ni Portia na para bang alam niya ang nasa utak ko, tipid akong ngumiti at tumango.

"Let's get you home."

Inalalayan akong lumabas ni Veronica, narinig ko pa ang pag tawag ni Guinevere sa pangalan ko pero hindi ko na yun pinansin at walang pasabi na pumasok sa elevator. Tuloy tuloy lang ang pag agos ng luha ko. She was just carressing my back, halos pag tinginan narin kami ng ibang tauhan dito dahil sa bawat pag bukas ng pinto ay may papasok sana pero sa tuwing nakikita nila akong umiiyak ay biglang umaatras dito.