<<ហុឹក....ហុឹក..ពេលណាខ្ញុំរួចផុតកម្មពីលោកទៅ>>
ជីមីនញ័រខ្លួនចប្រក់ ទឹកភ្នែកដែលទើបតែស្ងួត ក៎ហូរម្ដងទៀត។ ក្បែរគេពេលណាក៎មានតែទឹកភ្នែក បេះដូងនិងចិត្តឈឺស្ទើរតែរប្រេះទ្រូងទៅហើយ តើពេលណាទើបគេដោះលែងអោយមានសេរីភាព មានក្ដីសុខនិងគេទៅ ហេតុអ្វីចាំបាច់ធ្វើបែបនេះ ធ្វើដើម្បីតែចង់ឈ្នះខាស ហើយចាប់មនុស្សម្នាក់មកឃុំឃាំងក្នុងកម្មសិទ្ធិរបស់គេមែនទេ?
ឆាវសឹងតែខ្យល់គ៎សន្លប់ ពេលខាសទាក់ទងមកប្រាប់ថា ជីមីនបាត់ពីមន្ទីពេទ្យ ដោយសូហ្គាចាប់យកទៅតៃវ៉ាន់តាំងពីម្សិល ហើយពេលនេះមិនទាន់ដឹងយ៉ាងមិចយ៉ាងម៉ា គេធ្វើបាបអ្វីខ្លះ គេយកទៅក្នុងគោលបំណងអ្វីក៎មិនដឹង។ គាត់ខ្វល់ខ្វាយក្នុងចិត្ត បារម្ភជីមីនលែងនិយាយកើត ថ្នាក់នៅក្បែរផ្ទះគ្នា គេធ្វើបាបអោយជីមីនហូរទឹកភ្នែករាល់ថ្ងៃ ចុះទម្រាំនៅឆ្ងាយពីឪពុកម្ដាយទៀត ជីមីននិងទៅជាយ៉ាងណាទៅ? គិតហើយក៎មានតែគ្រាំគ្រា ព្រោះដឹងថាសូហ្គាមិនព្រមបញ្ចប់ត្រឹមនេះ គេទំនើង សារជាតិគេពីកំណើត ឃូឃៅ និងកំណាច ហាក់ដូចរាជសីហ៍ មិនចេះខ្លាចអ្នកណា ហើយនៅពេលគេខាំជីមីនមិនប្រលែងតាំងពីជំហានដំបូង ក៎រឹតតែខ្វល់ចិត្ត មិនដឹងគេធ្វើអញ្ចឹងក្នុងគោលបំណងអ្វី បើសិនជាកាលេងសើចសប្បាយ គាត់មិនដឹងថាជីមីនអាចនិងគេចរួចផុតពីការឈឺចាប់ឬអត់នោះទេ។
ជីមីនបម្រាស់ខ្លួនតិចៗ ពេលមានអារម្មណ៍ថាថប់ណែនក្នុងពោះ រាងកាយរំកើញ័រ ដូចគេចាប់អង្រួន ទើបព្យាយាមបើកភ្នែកទាំងមិងមាំង។
<<សូហ្គា...>>
ជីមីនពោលឡើងខ្សាវៗ សម្លឹងមើលអ្នកដែលកំពុងវាយលុកលើខ្លួនប្រាណខ្លួនឯង ទាំងព្រិលភ្នែក ភាពស្រពិចស្រពិល និងស្រៀវស្រើបចូលមកក្នុងអារម្មណ៍ វារញ្ជួយនិងញាប់ញ័រ ក្នុងពេលតែមួយ។
<<អូ...ជីមីន>>
សូហ្គាស្រែកគ្រហឹមពេញចិត្ត និងភាពតឹងណែនរបស់កុលាប បន្ទាប់មកក៎ព្យាយាមគ្រលែងខ្លាំងៗ គាស់កកាយស្រទាប់កុលាប អោយមានសំណើម បបូរមាត់ក៎ក្រេបជញ្ជក់បបូរមាត់ទន់ល្មើយ ហាក់ដូចស្រេកទឹកខ្លាំង ប្រើធ្មេញខាំសាច់ក្លែបតូចច្រមិចខាងក្រោមតិចៗ រួចអូសមករកថ្ពាល់ក្រហមងាំង ញីញក់និងច្រមុះស្រួចមានខ្ពង់របស់គេខ្លាំងៗ និងស្រូបក្លិនក្រអូបផ្អែមចូលសួត។
<<ឈឺ...សូមមេត្តា សូហ្គា>>
ជីមីនអត់មិនបាននិងហូរទឹកភ្នែក ដោយសារការជ្រៀតជ្រែកខ្លាំងក្លារបស់គេ រាងកាយក្ដៅគគុក ទាំងដែលមេឃកំពុងចុះត្រជាក់ខ្លាំងនៅទៀងព្រឹក។ ហើយនៅពេលបាតដៃធំរបស់គេស្ទាបអង្អែលរាងកាយ ក៎ខំពើតពើង មិននឹកស្មានថាគេពូកែដាស់អារម្មណ៍រញ្ជួយ អោយញាប់ញ័រ ដោយគ្រាន់តែបាតដៃនិងបបូរមាត់ ត្រឹមប៉ុណ្ណឹង ក៎ធ្វើអោយរាងកាយតូចល្អិតទន់ល្អោកនៅលើពូកគ្រែ ដើម្បីស្វែងយល់ពីក្ដីសុខរបស់គេដែលប្រគល់អោយបាត់ទៅហើយ។
