ទឹកមុខជុងហ្គុកសម្លឹងទៅបុរសបម្រើទាំងពីរពិតជាគួរឲ្យខ្លាច ហើយក៏ធ្វើឲ្យថេហ្យុងខ្លាចដូចគ្នា។
« ឆាប់ចេញពីទីនេះភ្លាមទៅ! » ជុងហ្គុក សង្កត់សម្លេង។ពួកគេក៏ចេញ ។ ជុងហ្គុកទម្លាក់ទឹកមុខធ្វើជាធម្មតាវិញហើយដើរសសៀលទៅរក ថេហ្យុងដែលកំពុងភ័យខ្លាចញ័រកាយដូចកូនសត្វ ។
« កុំធ្វើអីខ្ញុំ ខ្ញុំខ្លាចហើយ » ថេហ្យុងលើកដៃសំពះសុំការអត់អោនពីជុងហ្គុក ។
ជុងហ្គុកប្រែជាតក់ស្លុតភ្លាមនៅពេលឮបែបនេះ នេះថេហ្យុងខ្លាចខ្ញុំដល់ថ្នាក់នឹងផងឬ ?ខ្ញុំមិនទាន់បានធ្វើស្អីគេឯណា ? ឬ មកពីពេលនេះរូបកាយខ្ញុំអាក្រក់ពេកទើបគេខ្លាច ?
« ថេ~ » ជុងហ្គុក ឈានចូលទៅមួយជំហ៊ានទៀត តែថេហ្យុងក៏ថយគូទទៅក្រោយ ដៃនៅតែលើកសំពះជុងហ្គុក ។រំពេចនោះ ជុងហ្គុកស្ទុះទៅឱបថេហ្យុងជាប់តែម្ដង
« កុំខ្លាចបងអី បងមិនធ្វើអីអូនទេ សូមអង្វរកុំធ្វើបែបនេះដាក់បងអី បងពិតជាឈឺចាប់ណាស់នៅពេលអូនគេចបងបែបនេះ » ជុងហ្គុក ធ្វើបែបនេះកាន់តែឲ្យថេហ្យុងភ័យខ្លាចថែមទៀត
« អ្ហឹកៗ! ដោះលែងខ្ញុំទៅ កុំសម្លាប់ខ្ញុំអីខ្ញុំខ្លាចហើយ » ថេហ្យុងនៅតែពោលប្រយោគបែបនេះជាប់រហូត ជាហេតុធ្វើឲ្យជុងហ្គុកងត់គិតមិនបានថា សានជី បានធ្វើអ្វីមកកាន់ថេហ្យុងខ្លះហេតុអ្វីបានជា ថេហ្យុងប្រែក្លាយជាបែបនេះ គឺដូចជាមនុស្សគ្មានសតិនិយាយមិនដឹងគ្នាអ៊ីចឹង ថេហ្យុងពីមុនមិនមែនបែបនេះឡើយ ។
« ថេ ~អូនពិតជាចាំបងមិនបានទេឬ ?បងគឺជុងហ្គុកណា៎ » ជុងហ្គុក ក្រសោបថ្ពាល់ថេហ្យុងនិងនិយាយដោយអស់សង្ឃឹម មួយជីវិតនេះបើថេហ្យុងពិតជាបំភ្លេចគេមែន តើរស់នៅមានន័យអ្វីទៀត ? ថេហ្យុងបិទភ្នែកមិនបើកនោះទេ តែពេលឮសំណួរជុងហ្គុកគេស្រាប់តែបើកភ្នែកសន្សឹមៗ រួចសម្លឹងមើល ជុងហ្គុក រួចក៏ភ័យខ្លាចភ្លាមៗ ?
« ខ្ញុំមិនស្គាល មិនស្គាល់ទេ ឆាប់លែងខ្ញុំភ្លាមទៅខ្ញុំចង់ចេញពីទីនេះ លោកគួរឲ្យខ្លាចខ្លាំងណាស់ អ្ហឹកៗ ខ្ញុំខ្លាចលោក ឆាប់ចេញពីខ្ញុំទៅ » ថេហ្យុង រើខ្លួនដើម្បីឲ្យរួចចេញពីជុងហ្គុកតែមិនអាចឡើយព្រោះកម្លាំងជុងហ្គុកខ្លាំងជាង
YOU ARE READING
𝗡𝗼𝘁𝗵𝗶𝗻𝗴'𝘀 𝗴𝗼𝗻𝗻𝗮 𝗰𝗵𝗮𝗻𝗴𝗲
Vampireទោះជាពេលវេលាចេះតែផ្លាស់ប្ដូរទៅមុខតែបេះដូងខ្ញុំមិនដែលផ្លាស់ប្ដូរឡេីយ វានៅតែឆ្លាក់ឈ្មោះរបស់អ្នកជាប់ជានិច្ច...ហេីយក៏ជារៀងរហូតហេីយក៏គ្មាននរណាមកជំនួសកន្លែងរបស់អ្នកដែរ។ ត្រឡប់មកលេីកនេះបងនឹងរក្សាអូនទុក មិនឲ្យចាកចេញចោលបងម្ដងទៀតឡេីយ ..។ ...
