Έρωτας & Εφιάλτης

Κεφάλαιο 24

Ο  Άρης επιβεβαίωσε την υποψία του για τον Σταύρο και αυτή την φορά είχε πέσει μέσα. «Ευχαριστούμε πολύ για την πληροφορία».
«Να είστε καλά» είπε η κυρία και πέρασε ανάμεσά τους.
Τα αγόρια περπάτησαν μέχρι την είσοδο του σπιτιού.
«Είδες που στα έλεγα; Ένας απατεώνας ήταν» είπε ο Άρης βγάζοντας τη ζακέτα από πάνω του.
«Κι εγώ το υποψιάζομουν, αλλά η αδερφή σου είναι τόσο αφελής».
Ο Άρης σταμάτησε έξω από την πόρτα. «Άκου τι θα κάνουμε» είπε και κοίταξε γύρω του.
«Για πες».
«Εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτα. Αν ξαναέρθει θα είμαστε δύο φυσιολογικοί άνθρωποι. Πάμε τώρα μέσα να τα βρεις με τη Δανάη γιατί δύο μέρες τώρα δεν έχω ασχοληθεί με τη δική μου κοπέλα που φεύγει σε λίγο καιρό» είπε ο Άρης βάζοντας τα κλειδιά στην πόρτα.
«Είσαι αδερφός ρε, σε ευχαριστώ για όλα» είπε ο Χρήστος και τον ακούμπησε στον ώμο.
Μπαίνοντας στο σπίτι, η Δανάη κατέβηκε βιαστικά για να μάθει τι συμβαίνει.
Το βλέμμα του Χρήστου έπεσε απευθείας επάνω της καθώς εκείνη προσπαθούσε να αντισταθεί στη ματιά του.
Ο Άρης πήρε την κάρτα στα χέρια του. «Πίστεψες τα λόγια ενός απατεώνα. Συγγνώμη που στο χαλάω αλλά αυτός ο τύπος ούτε ένα ψέμα δεν μπορεί να πει σωστά» είπε σκίζοντας την κάρτα με το τηλέφωνό του.
«Τι εννοείς;».
«Το εξακριβώσαμε πριν από λίγο. Δεν υπάρχει κανείς με αυτό το όνομα στη διπλανή πολυκατοικία πόσο μάλλον εδώ στη γειτονιάς μας».
Ο Χρήστος πήγε κοντά της. «Μου οφείλεις μια συγγνώμη».
«Και να ήταν αλήθεια όλα αυτά, πάλι θα σου ζητούσα συγγνώμη. Φέρθηκα ανόητα» ειπε και τον αγκάλιασε.
«Αφού τα βρήκατε, παω κι εγώ στη Μελίνα γιατί αρκετά την παραμέλησα για χάρη σας» είπε ο Άρης καθώς άνοιγε την πόρτα για να βγει έξω.
«Ό,τι είναι μιλάμε» είπε ο Χρήστος και του έκλεισε το μάτι.
Η Μελίνα βρισκόταν με τη Νεφέλη λίγο πιο κάτω από το σπίτι της ξαπλωμένες στο γρασίδι κοιτάζοντας τον καταγάλανο ουρανό.  Η διάθεσή της είχε πέσει αρκετά μετά τα τελευταία γεγονότα που συνέβησαν και είχε την ανάγκη να πάρει λίγο καθαρό αέρα.
Το στενό ψιλόμεσο τζιν σορτς που φορούσε έκανε αντίθεση με τα κατάμαυρα μαλλιά της και την άσπρη κοντή μπλούζα που είχε διαλέξει να φορέσει εκείνη την ηλιόλουστη μέρα.
«Λίγος καιρός έμεινε» είπε η Μελίνα και ξεφύσηξε.
«Λες για το ότι θα φύγεις;»
«Ναι και δεν ξέρω πως θα είναι τα πράγματα».
«Όλα καλά θα πάνε. Δεν πρέπει να σε ανησυχεί αυτό» είπε η Νεφέλη βγάζοντας φωτογραφία το τοπίο.
«Θα τον αποχωριστώ».
«Γι' αυτό υπάρχουν οι βιντεοκλήσεις».
Η Μελίνα σήκωσε το φρύδι της και την κοίταξε. «Δεν είναι το ίδιο».
«Καλά, μπορεί να βρει καμιά εδώ πέρα και να βγαίνει. Πάντως μόνος του δε θα' ναι».
«Θες να σε ξεμαλλιασω;» δήλωσε αγριεμένα.
«Καλά μην βαράς, μια πλάκα έκανα» είπε η Νεφέλη τεντώνοντας τα πόδια της.
Τα κορίτσια ήταν τόσο απορροφημένα από την συζήτηση που δεν πρόσεξαν ότι πίσω από ένα δέντρο τις παρακολουθούσε η Ναταλία η οποία ετοιμαζόταν να κάνει κάτι πολύ παράτολμο που κανείς δεν φανταζόταν.
Τις πλησίασε τάχα ότι περνούσε τυχαία και θέλησε να την χαιρετήσει.
«Καλησπέρα Μελίνα».
Εκείνη γύρισε απότομα το κεφάλι της και η Νεφέλη έμεινε με ανοιχτό το στόμα.
«Τι κάνεις εσύ εδώ;» της είπε επιθετικά.
«Μην αρπάζεσαι γλυκιά μου, θα κάνεις ρυτίδες και ο Άρης δεν θα σε θέλει μετά».
Η Μελίνα εξαγριωμένη σηκώθηκε όρθια. «Ο Άρης με αγάπησε γι' αυτό που είμαι. Για τον χαρακτήρα μου, την αποφασιστικότητά μου, την εξυπνάδα μου και την ειλικρίνεια μου. Όχι για την ομορφιά μου».
«Εντάξει ενταξει συγγνώμη» της είπε μετανιωμένη.
Η Νεφέλη υποψιαζόταν ότι πίσω από αυτό το αθώο βλέμμα κρυβόταν μια γυναίκα επικίνδυνη.
«Είσαι καλά;» ρώτησε η Ναταλία κάνοντας ένα βήμα μπροστά της.
«Κανείς δεν είναι καλά όταν σε βλέπει, γι' αυτό σε παρακαλώ άφησε μας ήσυχους» είπε η Μελίνα γυρίζοντας για να πιάσει το κινητό της.
Η Ναταλία την ακινητοποίησε από πίσω βάζοντας το χέρι της στο λαιμό της. «Θες να σε αφήσω για να ζήσετε ανενόχλητοι τον έρωτά σας; Δεν θα σας κάνω τη χάρη» είπε βγάζοντας από την τσέπη της έναν σουγιά που είχε δανειστεί από έναν φίλο.
Η Νεφέλη βλέποντας το σκηνικό σηκώθηκε τρομοκρατημένη κάνοντας επίθεση. «Τι κάνεις κοπέλα μου; Είσαι τρελή; Άφησέ την γιατί θα καλέσω την αστυνομία».
«Δεν μπορείτε να μου κάνετε τίποτα. Θα σας διαλύσω για να βρω το δίκιο μου» είπε καθώς συνέχισε να κρατάει τη Μελίνα ακινητοποιημένη.
Η Μελίνα μη μπορώντας να αντιδράσει και να αντισταθεί, ξέσπασε σε δάκρυα. Την κατέβαλε ένα ασταμάτητο άγχος και παρακαλούσε μέσα της να τελειώσει όλο αυτό.
Η Νεφέλη δεν άντεξε να βλέπει την φίλη της να υποφέρει από τα χέρια της και όρμηξε στη Ναταλία δίχως να υπολογίσει τον κίνδυνο που μπορεί να διέτρεχε.
Ο Άρης που έφτανε σε εκείνο το μέρος, είδε από μακριά το άθλιο θέαμα και έτρεξε κατευθείαν προς τα εκεί κάνοντας τη Ναταλία να το βάλει στα πόδια. Η Μελίνα έτρεξε στην αγκαλιά του κλαίγοντας.
«Ηρέμησε, είμαι εγώ εδώ τώρα».
«Ευτυχώς που ήρθες γιατί δεν ξέρω που θα κατέληγε όλο αυτό» είπε η Νεφέλη αγανακτισμένη.
«Πρέπει να πάω να την προλάβω. Δε θα μείνει έτσι αυτό» αφήνοντας το χέρι της Μελίνας.
«Όχι, θα έχουμε περισσότερα μπλεξίματα».
«Συγγνώμη, πως βρέθηκε αυτή εδώ;»
«Μάλλον μας ακολούθησε που φεύγαμε από το σπίτι».
Ο Άρης χτύπησε το πόδι του με το χέρι. «Είναι αδιανόητο, δεν το πιστεύω. Έφτασε σε ένα σημείο που έχει ξεπεράσει τα όρια».
«Μην κάνεις τίποτα σε παρακαλώ» είπε η Μελίνα πιάνοντας το χέρι του.
«Τι λες τώρα μωρό μου; Ακούς τι λες; Κινδύνεψε η ζωή σου και μου λες να μην κάνω τίποτα;»
«Δεν θέλω να μπλέξεις εξαιτίας μου. Σε αγαπάω».
«Κι εγώ σε αγαπάω και θα έκανα τα πάντα για σένα. Θα έδινα τα πάντα για σένα και θα έχανα τα πάντα για σένα» της είπε σκουπίζοντας τα δάκρυά της.
«Παιδιά με συγκινείτε, αλλά μήπως πρέπει να φύγουμε από εδώ;» ρώτησε κοιτάζοντας γύρω της.
«Ναι, πάμε σπίτι» είπε ο Άρης αγκαλιάζοντας τη Μελίνα από το λαιμό.
«Εσύ πως και βρέθηκες εδώ;»
«Πήγα από το σπίτι σου και μου είπε η Εύα ότι έχεις φύγει και είσαι εδώ με τη Νεφέλη».
«Την κατάλληλη στιγμή ήρθες» του είπε και του έδωσε ένα φιλί στα χείλη.
Ο Άρης χαμογέλασε. «Τις απόκριες θα ντυθώ φύλακας άγγελος».
Τα κορίτσια γέλασαν.
Σε όλη τη διαδρομή η Μελίνα σκεφτόταν πόσο τυχερή είναι που έχει δίπλα της ένα αγόρι σαν τον Άρη που την αγαπάει και την νοιάζεται. Ένιωθε ότι είχε βρει το άλλο της μισό. Έπρεπε και οι δύο να βρουν έναν τρόπο να γίνει η ζωή τους εύκολη και να μπορέσουν να νικήσουν όσα εμπόδια τους δημιουργούσε η Ναταλία και οποιοσδήποτε. Αργά ή γρήγορα η ζωή τους θα έπαιρνε τον δρόμο της και σε αυτόν τον δρόμο δεν χωράνε δυσκολίες και προβλήματα, παρά μόνο ο έρωτας που τους ένωνε.
Τα παιδιά έφτασαν στο σπίτι της Μελίνας η οποία δεν είχε συνέλθει ακόμη από το σοκ που πέρασε και έτσι ανέβηκαν μαζί στο δωμάτιο για να ξαπλώσει.
«Μελίνα μου τι έπαθες;» είπε η μητέρα της βλέποντας τον Άρη να της κρατάει το χέρι.
«Μαμά δεν θέλω να το συζητήσω» είπε και ξάπλωσε αργά στο κρεβάτι της.
Ο Άρης κάθησε δίπλα της. «Απλά κάποια που ξέρουμε και οι δύο της επιτέθηκε».
«Και τι κάθεστε; Καλέστε την αστυνομία».
Οι δυο τους κοιτάχτηκαν στα μάτια.
«Όχι δεν χρειάζεται τα έχω κανονίσει όλα εγώ» απάντησε ο Άρης.
Η Νεφέλη έβαλε το μαξιλάρι πίσω στην πλάτη της Μελίνας για να νιώθει άνετα. «Λοιπόν φίλη, εγώ θα φύγω τώρα και ό,τι χρειαστείς μου στέλνεις μήνυμα. Άλλωστε σε αφήνω σε καλά χέρια οπότε δεν ανησυχώ» είπε ρίχνοντας μια ματιά στον Άρη.
Εκείνος της χαμογέλασε.
«Σε ευχαριστώ για όλα, θα τα πούμε» είπε η Μελίνα και της έστειλε τα φιλιά της από μακριά.
Ο Άρης της χάρισε ένα φιλί γεμάτο συναίσθημα. «Μου έλειψες» της είπε χαϊδεύοντας το μάγουλό της.
«Εμένα να δεις».
«Τις τελευταίες μέρες προσπαθούσα να βοηθήσω τα παιδιά να τα ξαναβρούν μεταξύ τους και νομίζω το κατάφερα».
«Μπράβο αστέρι μου εσύ».
«Ο τύπος τελικά μας κορόιδεψε και κυρίως την αδερφή μου» είπε σφίγγοντας τα χείλη του.
«Και τώρα τι;»
«Θα μάθω πάση θυσία ποιος είναι και τι κρύβεται από πίσω».
«Μακάρι, αλλά...» είπε η Μελίνα σκύβοντας το κεφάλι της στο πάπλωμα του κρεβατιού.
«Αλλά τι;»
«Δεν θα ξεφορτωθούμε ποτέ τη Ναταλία έτσι;»
Ο Άρης την έφερε στην αγκαλιά του. «Σου υπόσχομαι ότι μέχρι να φύγεις, το θέμα θα έχει λήξει».
«Αμφιβάλλω γι' αυτό. Βρίσκεται συνεχώς μπροστά μας. Η μόνη λύση είναι να καλέσουμε την αστυνομία που είπε η μαμά μου».
«Άκουσέ με. Δεν χρειάζεται να κάνουμε βιαστικές κινήσεις. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε μόνοι μας τα προβλήματά μας και όχι να βάζουμε τρίτους στη μέση. Αν δούμε ότι τελικά δεν τα καταφέρουμε θα γίνει αυτό που λες, αλλά στη ζωή πρέπει να μάθουμε να παλεύουμε μόνοι μας για όλες τις δυσκολίες που θα μας φέρει».
Η Μελίνα τον κοίταξε βουρκωμένη. «Θα κάνω υπομονή. Σημασία για μένα έχει να είμαστε μαζί, να είμαστε καλά και αγαπημένοι».
«Εγώ όμως είμαι και κάτι άλλο» είπε και κοίταξε τα χείλη της.
«Τι;»
«Ερωτευμένος μαζί σου» της είπε και ένωσε τα χείλη του στα δικά της, καθώς έφερε τα σώματά τους πίσω στα μαξιλάρια. Οι γλώσσες τους ξανά έγιναν ένα.
Εκείνο το βράδυ ο καθένας στο σπίτι του σκεφτόταν πως θα ήταν η ζωή τους αν δεν υπήρχαν προβλήματα και άγχη. Αν δεν υπήρχαν δυσκολίες και επώδυνες καταστάσεις. Ίσως ξέγνοιαστη, αλλά ίσως και βαρετή. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να δοκιμάσουν τα όριά τους, να έρθουν αντιμέτωποι με τους φόβους τους και να παλέψουν γι' αυτό που πρόκειται να τους συμβεί. Αυτός ο εφιάλτης που ζουν όπου να ναι' θα τελείωνε, αλλά κανείς δεν γνωρίζει πώς. Ο εφιάλτης του Άρη είχε πραγματοποιηθεί και ταυτόχρονα είχε αλλάξει πορεία καθώς αυτοί οι δύο ήταν και πάλι μαζί μετά από όλη αυτήν την ταλαιπωρία που είχαν περάσει και συνέχιζαν ακόμη πιο δυνατοί και ακόμη πιο μαζί.
Το επόμενο πρωί η Δανάη αποφάσισε να επισκεφτεί τη μητέρα της και να πάρει μαζί της και τον άνθρωπο που την έκανε να χτυπάει η καρδιά της. Τον άνθρωπο που έμεινε μαζί της, όχι επειδή ήταν η αδερφή του καλύτερου φίλου του, αλλά επειδή την νοιάστηκε πραγματικά και την αγάπησε έτσι όπως είναι, παρά τα ελαττώματά της.
Κατέβηκε τις σκάλες με ένα εντυπωσιακό μίνι φόρεμα και με τα άσπρα σανδάλια της έχοντας μια μικρή μαύρη τσάντα στον ώμο της.
«Για που το έβαλες;» τη ρώτησε ο Άρης και μπήκε μπροστά της.
«Θα πάω να δω τη μαμά και περιμένω τον Χρήστο για να πάμε μαζί».
«Ώπα, θέλει να δει την πεθερούλα;» είπε ο Άρης και πήρε μια τσίχλα από το συρτάρι της κουζίνας.
«Εγώ του το πρότεινα».
«Καλά έκανες».
«Σε βλέπω ανεβασμένο σήμερα, συνέβη κάτι καλό;» του είπε με μια λοξή ματιά.
«Ποιο το νόημα της ζωής αν δεν βάλουμε και μια αισιοδοξία μέσα της;».
«Είναι από τις λίγες φορές που θα συμφωνήσω» είπε η Δανάη ανοίγοντας την πόρτα.
«Περίμενε θα βγω κι εγώ έξω».
Ο Άρης άφησε την πόρτα μισάνοιχτη και περπάτησε ως την εξώπορτα.
Είδε τον Χρήστο να έρχεται φορώντας κάτι μαύρα γυαλιά ηλίου.
«Τόσο ήλιο έχει ρε μπρο;»
«Μιλάς εσύ που βγήκες έξω με τις κάλτσες;»
Η Δανάη άρχισε να γελάει.
«Λοιπόν, εγώ σε λίγο θα πάω να πω δυο τελευταίες κουβέντες με τη Ναταλία κι ελπίζω να μας βγει σε καλό».
Ο Χρήστος σοβάρεψε επιτόπου. «Μόνος σου θα πας ρε;»
«Δεν χρειάζομαι παρέα, έχω κλείσει τα 18» είπε ο Άρης βάζοντας τα χέρια στις τσέπες.
«Όχι ούτε να το σκέφτεσαι» είπε η Δανάη θέλοντας να του αλλάξει γνώμη. «Χρήστο θα πας μαζί του».
«Εσείς έχετε κανονίσει τι λες τώρα;»
«Και άμα σου συμβεί κάτι; Εγώ θα πάω μόνη μου δεν πειράζει».
Ο Χρήστος έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη της Δανάης. «Καλά, να προσέχεις όμως και να μου στείλεις μήνυμα όταν φτάσεις».
Η Δανάη χαιρέτησε τα αγόρια και έφυγε κατευθείαν.
«Ωραία, περίμενε τότε να πάρω κλειδιά και φύγαμε» είπε ο Άρης μπαίνοντας στο σπίτι.
«Φιλε, παπούτσια μην ξεχάσεις να βάλεις».
Ο Άρης αγνόησε το σχόλιό του και σε ένα λεπτό βρισκόταν έξω από την πόρτα που κοπάνισε βιαστικά.
«Είσαι λίγο αγχωμένος ή μου φαίνεται;» ρώτησε ο Χρήστος έχοντας μια απορία στο βλέμμα του.
Ο Άρης κοίταξε γύρω του. «Κανένα άγχος. Όλα καλά είναι».
Τα αγόρια μπήκαν στο αμάξι του Άρη και ξεκίνησαν για το μεγάλο ρίσκο.
Η Δανάη βλέποντας τη μητέρα της έτρεξε να την αγκαλιάσει, καθώς την κατέβαλε μια συγκίνηση μετά από τόσο καιρό που την ξαναείδε.
«Κοριτσάκι μου όμορφο, πως ομόρφυνες έτσι;»
«Συγγνώμη που δεν ήρθα να σε δω νωρίτερα. Μου είχαν συμβεί διάφορα».
Η μητέρα της την καλωσόρισε στο σπίτι της με ένα πιάτο γλυκό του κουταλιού που είχε αγοράσει μόλις χθες.
«Ακόμα δεν ήρθα και θες να με παχύνεις;» είπε χαϊδευτικά η Δανάη.
«Λίγο σου έβαλα. Δεν θα παχύνεις με μια κουταλιά».
Η Δανάη ακούμπησε την τσάντα της στην διπλανή καρέκλα και κάθησε να απολαύσει το γλυκό.
Σε λίγη ώρα τα δυο αγόρια είχαν φτάσει έξω από το σπίτι της Ναταλίας. Ο Άρης ανέβασε το χειρόφρενο και βγήκε από το αυτοκίνητο.
«Είσαι σίγουρος γι' αυτό που πας να κάνεις;» τον ρώτησε ο Χρήστος στηρίζοντας το χέρι του στην οροφή του αμαξιού.
«Πιο σίγουρος δεν έχω ξανά υπάρξει» είπε εκείνος παίζοντας με τα κλειδιά του.
«Τότε εγώ θα πεταχτώ μέχρι το μαγαζί απέναντι που πουλάει θήκες και επιστρέφω. Το νου σου».
«Έγινε ρε τα λέμε σε λίγο» είπε ο Άρης πλησιάζοντας προς την πόρτα.
Όση αισιοδοξία και αν είχε, στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε μια μικρή δόση φόβου πως θα συμβεί το απρόοπτο. Παρόλα αυτά το χέρι του ακούμπησε το κουδούνι. Η αναμονή τον άγχωνε αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έκανε πίσω. Η πόρτα άνοιξε και μπροστά του αντίκρυσε κάτι που υποψιαζόταν εδώ και λίγο καιρό. Το στόμα του στέγνωσε, καθώς τον κατέβαλε μια απίστευτη οργή και μια ενοχή που δεν μπόρεσε να μεταδώσει νωρίτερα τις υποψίες του και άφησε τον χρόνο να περάσει καταστρέφοντας τις ζωές των άλλων.

Χευ!

Χαμός γίνεται εδώ..

Έχουμε μια Ναταλία αδίστακτη..

Ένα ζευγάρι που έχει αντέξει πολλά..

Ποιος θα βγει καθαρός από αυτή την ιστορία;

Μην χάσετε το τελευταίο ανατρεπτικό κεφάλαιο..αξίζει να το ζήσουμε μέχρι το τέλος μαζί με τους πρωταγωνιστές μας..

Τα λέμε στο τελευταίο🤍