Kahit malakas pa rin ang pagbagsak ng ulan, sumulong ako. Ayoko lang makita ang lalaking 'yun. Partida, wala pa siyang ginagawa, naiinis na ako.
“Hoy, miss! Baka magka-sakit ka, bumalik ka rito!” sigaw niya.
I rolled my eyes. "Don't follow me. Ipapa-police kita!”
“Hala, wala naman akong ginagawa ah!”
May nakita akong tindahan kaya sumilong muna ako. Mas lalong uminit ang dugo nang makita ulit siya sa tabi ko. This man!
“Wala naman akong gagawin na ika-papamahak mo,” mahina niyang sabi sapat na para marinig ko.
Ngayon ko lang rin napansin na may dala pala siyang payong, ngunit hindi niya ginamit. Walang imik akong tumingin sa kanya, nakatingin siya sa kalangitan, halos mag-ga-gabi na rin pala. That's why I'm feeling hungry right now.
I noticed him checking his phone and sighed. I starred at him. Singkit, moreno, at ang tangkad!
"“Pogi ko ‘no?”
Agad akong umiwas ng tingin. Pogi nga pero 'di naman marunong lumangoy.
“Aalis na ako,” he informed. “Umuwi ka na, gamitin mo ‘to.”
Iniwan niya ang payong sa gilid at tumakbo papaalis, gamit ang kamay bilang payong.
YOU ARE READING
Along Siargao
浪漫querencia series #7 | clevria & klein | epistolary [PUBLISHED UNDER IMMAC PRINTING AND PUBLISHING HOUSE.] the unfortunate love
