Hoop doet leven

4.1. Grote problemen in het kleine paradijs

Waarin Hades het gelukkigste eiland in de Ionische Zee bezoekt en probeert om niet te braken, en Persephone praat over haar angst over de plannen van haar moeder.

- o - ÉÉN - o -

De wagen verliet de Onderwereld in de buurt van de kliffen van Amoudia, en vloog laag over het water van de Ionische Zee. Al snel kwam hij bij een magische mist dat rond het eiland Nysa lag. Hij vloog te hoog om de twee schaduwen te zien, het waren de hellehonden. Toen de wagen over het eiland vloog en naar beneden dook om een landingsplaats te vinden, vlogen de twee hellehonden Hades achterna. Maar ze hadden de glinsterende koepel van het beschermende licht rondom het eiland niet gemerkt. En wanneer ze het aanraakten, schoot er iets door hen heen als een bliksemschicht.

De verbranden honden vielen genadeloos in de zee. Vloekend en sputterend hebben ze zich uit het water gesleept op een rots die lag aan de wal, en begonnen hun wonden te likken.

Mayhem gromde in afschuw toen ze haar niet-zo-strakke vacht zag. "Is dat wat ik denk wat het is?"

Havoc tuurde naar het licht, bestudeerde het vakkundig, en zuchtte. "Yep, dat is een hoog niveau spreuk, die door een godin gemaakt is. Alleen goden en andere onsterfelijken kunnen betreden. Dus ik denk dat die griffioen onsterfelijkheid heeft gekregen. Klootzak."

"Nou, verdomme!" mopperde de vrouwelijke hellehond, "We zijn magische, getoverde helse wezens, en onze meesteres is onsterfelijk! Waarom kunnen we hem niet volgen?"

"Omdat we niet onsterfelijk zijn, nu. Ze zou het ons geven..."

"Dat nooit gebeuren zal, als we geen zicht krijgen op Hades!" klaagde de donkere demon.

Haar bleke partner zuchtte. "Kijk het dan op een andere manier, Mayhem. Hades is te zenuwachtig om buiten te worden betrapt. Hij moet uiteindelijk vertrekken. We wachten. In de tussentijd..." Hij draaide zich en verzorgde gekalmeerd haar oren, waar ze niet bij kon, en na een tijdje vestigde zich op de grond met een bijna tevreden zucht.