Demoniczna krew | Shadowhunters fanfiction

Epilog

Tego dnia penthouse Magnusa była owładnięty przez księgi z czarami. Alec krążył ciągle, był zupełnie wściekły i zdezorientowany. Tak samo Clary. Różnica jednak była taka, iż Clary wydobywała z siebie hektolitry łez.

- Uspokójcie się - powiedziała Isabelle, próbując brzmieć chociaż trochę pocieszająco. - Znajdziemy go. Prędzej czy później.

- Łatwo powiedzieć - prychnęła Clary.

Czarownik próbował nie zwracać uwagi na żadne z nich, mimo iż bardzo martwił się o Alec'a. Nie mógł nic z tym zrobić, więc tylko szukał jakichś czarnomagicznych zaklęć, które mogłyby pomóc bowiem żadne zaklęcie lokalizujące nie działało.

Instytut o tym nie wiedział i jednak lepiej by było, gdyby się nie dowiedział. To oznaczałoby kłopoty.

Drzwi otworzyły się, lekkie uderzenie o ściane. Z nich wyszła, jak nowo narodzona Lucrecia. Jej włosy były znowu lekko pofalowane, na twarzy widniał makijaż, a uśmiech rozpromieniał ją. Magnus jakby się otrzeźwił.

- Gdzieś ty była?! - wykrzyknął szybko. - Len szukał Cię po całym świecie, ale ślad jakby zaginął!

Ona jednak tylko tam stała i jak zwykle, udawała, że wszystko jest dobrze.

Wtedy jednak Magnus dotknął ją. Nim zdążyła się obronić wszedł do jej głowy. Zaczęła tworzyć nieprawdziwe scenariusze tego, co może się zaraz stać. Jej brat odsunął się od niej, a w jego oczach widziała niedowierzanie i zdradę. Nie mógł tego przetworzyć.

- Nie dramatyzuj, Magnus, proszę - zaczęła, gdy wiedziała co zaraz się stanie. Istna furia.

On jednak jedynie podszedł do szafki z alkoholem, wziął wino i napił się go, jakby od tego zależało jego życie. Jakby nic innego mu nie zostało.

- Miranda Grey. Jesteś cholerną Mirandą Grey! To wszystko byłaś ty! - wykrzyknął. - Od samego początku.

Następnie prychnął na tyle głośno, by odbiło sie to echem po całym pomieszczeniu. Cisza. Cisza, nic więcej tylko cisza. Reszta tylko na nią patrzyła. Patrzyła jak powoli miała dość.

- W końcu każdy z nas ma sekrety, tak?

A potem zniknęła.