Yağmurdan sonra etrafa yayılan odun kokusu ciğerlerini doldurmuştu çocuğun.
Sadece camı açıp rüzgarın esintisini hissetmek bile onu bu denli cezbedip huzurlu hissettiriyorken gerçekten dışarı çıkmış olsaydı nasıl hissedeceğini düşünüyordu. Bu düşüncelerini bozan şey ise Boris'in ona
"Dışarısı kötüdür evlat, seni incitir ve tamamen zaman kaybıdır." Dediği aklına geldi.
Kitaplarda okuduğuna göre Boris kısmen haklı sayılırdı fakat hayatta kalabilmek ve olgunlaşabilmek için acının gerekli olduğunu düşünüyordu.
Boris bu çocuk için "büyümüş de küçülmüş" derdi her zaman. Gerçekten de Ganny her konuyu konuşabileceğiniz türden bir çocuktu ancak bir kusuru vardı; fazla merak.
Bu onun sonunu getirecek şeylerden birisi olacaktı.
(...)
Boris geceleri kendi düşünceleri içinde boğulduğu başka bir gece, aklına adeta bir parazit gibi giren fikir ile ürperdi. Bu birlikte yetişen üç oğlanı birbirine karşı kışkırtıp intihar etmelerini sağlarsa eğer bu korkunç yaratık onların peşini bırakır mıydı?
Boris daha gençti, yaşayacak çok şeyi vardı ancak bu kulübede üç küçük çocuk ile kendini kapalı tutuyordu. Boris onları öldürmeyi ya da onlara zarar vermeyi asla istemezdi. Onları öldürmemek adına kendisi birçok kez ormanda intihara kalkıştı fakat nasıl olduysa buna her kalkıştığı vakit hafızasından o an resmen siliniyordu. Boris bunun sebebini çok iyi biliyordu. Bunu o şey bilerek yapıyordu. Boris artık kafayı yemek üzereydi. Kafasını duvara sert bir çekilde vurdu düşündüğü şeyler yüzünden. İçinden kendine sövüyordu.
Artık burada bir saniye daha duramazdı. Gitmeliydi buradan, bu ülkeden. Taşınmalıydı ve her şeyini ardında bırakmalıydı. O sırada Boris kendinden emin bir biçimde sadece paltosu ve onun iç cebindeki günlük ve kalemle o evden çıktı. Hızlı adımlarla bulunduğu noktayı terk ederken bir kez olsun arkasına bakmadı ve gidebildiği kadar uzağa gitti. Sabah olduğunda ise hemen bilet alıp Amerikaya gidecekti.
Boris arkasında bıraktığı şimdiden unutmuştu.
أنت تقرأ
Be Mine || Slenderman's Fanfiction
قصص الهواةIşığı hissedemeyeceksin. Her adımını duyabiliyorum ve korkmuş görünüyorsun. İşimi kolaylaştırmaya çalıştığını biliyorum. Kendine uy, benim olacaksın. Ben siyah beyaz ve korkuya bölünürüm. (...) Şimdi benimsin, bu sefer kaçış yok. Koşarken omurgandak...
