💙ඔබ අභියස🖤 (Complete)

05

මම ඇත්තටම පොඩි කාලෙ හොද පවුලක කොල්ලෙක් වෙන්න ඇති. ඉගෙනීම මට නතින් වුනා. එත් මම නංගි එක්ක මේ ලෝකෙ තනි වෙද්දී මට අවුරුදු 12යි. ඒ වෙද්දීත් මම ලුම්බිණි යනවා. නංගිට අවුරුදු 9යි. අම්මයි තාත්තයි ඇක්සිඩන්ට් වෙලා නැති වුනා. ඇත්තටම වුනේ එයාලා ගියාම අපි නෑදෑයෝ අතරේ එහාට මෙහාට වුනා. ඇත්තටම අපිට ආදරේ අය නෙවේ ලං වුනේ දේපල බේදාගන්න අය. පස්සෙ අපේ බාප්පාට අපිව හම්බුනාම ඌ සුදූ දාලා මගෙ තාත්තා හම්බකරපු රුපියලත් හින්දලා අපිව පාරට නොඇද ඇදලා දැන්මා. මට මතකයි නංගි මායි ඔහෙ පාරේ ඇවිද ඇවිද මට ඕනේ වුනේ දවස් ගානක් නංගිගෙ තිබ්බ උණට බෙහෙත් ගන්න. ඉතින් කොළඹ හොස්පිටල් බස් එකෙ යන්න තරම් වත් මා ගාව සල්ලි තිබ්බේ නෑ. පස්සෙ බාප්පා ගෙන් ඉල්ලුවත් එයා කිව්වේ.

"අනේ මේ හිගන පැටව් දෙන්නා. තොපිට කන්න බොන්නම දීලා මට මහන්සි පලයව් ආවා මෙතන සල්ලි ඉල්ලගෙන. ඕකිට උණ නම් මැරිලා යන්න දීපන්. උඹත් වහ කාලා මැරියන් එක තමයි හොදම දේ..." බප්පා වටේටම ඇහෙන්න කෑ ගැහුවා. එදා මම පාරට බැස්සෙ මගෙ නංගිව කොහොම හරි සනීප කරනවා කියලා හිතලා. එත් මගෙ නංගිට පාර මැදම කලන්තේ දාලා වැටුනා. මගෙ නංගි හොදටම සුදුමැලි වෙලා හිටියෙ... මම එයාව තුරුල් කරගෙන හොදටම ඇඩුවා. පස්සෙ දන්නෙ මගෙ නංගිට නිව්මෝනියාව තිබ්බා කියලා. ඇස් දෙක වගෙ මට ඕනේ වුනා මගෙ නංගිව පරිස්සම් කරන්න. එත් අර කාලකණ්නියා මම අදටත් හිතේ යටම ඕකාගෙ ඉස්සරහට යන විදිය පැලෑන් කරනවා. මට පලි ගන්න ඕනේ නෑ. එත් ඌ මගෙ පවුල විනාශ කරපුවාට ගෙවන්න වෙනවා.

මම හැදුනේ අවුරුදු 13න් පස්සෙ මාර්තා අම්මා එක්ක. එයා තනි මාව බලාගත්තෙ හරි අමාරුවෙන්. මුස්ලිම් කෙනෙක් වුනත් ජාති බේද බලන්නෙ නැතිව එයා මට ආදරේ පෙන්නුවා. එයා බැදලා තිබ්බේ නෑ මොකද එයා ආදරේ කරලා තිබ්බේ සිංහල කොල්ලෙක්ට. ඒ නිසාම ඒ කොල්ලාට මාර්තා අම්මලගෙ පවුලේ අයගෙන් ආව ප්‍රශ්න නිසා එයා මෙයාව අත්තැරලා ගිහින් වෙන කෙනෙක් මැරි කරලාලු. අවුරුදු 25 ඉදන් මාර්තා අම්මා එයාගෙම පවුලෙන් අයින් වෙලා තනියම රස්සාවක් කරගෙන හිටපු කෙනෙක්. එයා කරේ පාරේ පේමන්ට් එකෙ පෙට්ටි කඩයක් තියාගෙන උළුදු වඩේ වගෙ පොඩි පොඩි අයිටම් වික්ක එක. ඇත්තටම ඒවා නම් මාරම රසයි. උදේ 6ට ගිහින් රෑ 8,9 වෙනවා ගෙදර එන්න. එහෙමයි මම හැදුනේ. මමත් ඉස්කෝලේ ඇරුනු ගමන් දුවන්නෙ ඒ පුංචි පෙට්ටි කඩේට. මගෙ බෑග් එකත් පැත්තකින් තියලා එයා මට වඩේ කවනවා. එයා නිතරම කියනවා තනි මට උඹ මහමෙරක් පුතේ කියලා. ඇත්තමයි බාප්පා මුකුත්ම නොකියා මාර්තා අම්මාට මගෙ භාරේ පැවරුව එක පුදුම වෙන්න දේකුත් නෑ. ඒ වෙද්දී අපේ පවුලට මෙහෙමයි කියලා දෙයක් ඉතුරු වෙලා තිබ්බේ නෑ.