အခ်ိန္တစ္ခုၾကာမွာေဂ်ာင္ကုမ်က္လံုးေတြျပန္ပြင့္လာရသည္။
ႏိုးႏိုးျခင္းမိူနံသင္းသင္းထေနတဲ့အနံေတြကို႐ူ႐ိူက္လိုက္ရတဲ့
အျပင္ေက်ာက္သားမ်က္ႏွာက်က္ႀကီးကသူ႔စိတ္အာရံုကို
ေထြျပားေစတယ္။ထိုးကိုက္လာတဲ့ေခါင္းနဲ႔အတူမွတ္ဥာဏ္
အားလံုးကို recallေခၚၾကည့္ေတာ့ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့
ပင္လယ္ပင္အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုကိုရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္မွန္းတစ္
ျဖည္းျဖည္းနားလည္လာတယ္။
သူ႔နားထဲမွာပင္လယ္က လိူင္းသံေတြကနီးသြားလိုက္ေဝး
သြားလိုက္။ေဂ်ာင္ကု...ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုေစာင္းငဲ့ၾကည့္
လိုက္မိၿပီးသူ႔ကိုကယ္တဲ့တစ္စံုတစ္ဦးကို႐ွာေဖြလိုက္တယ္။
ေနာက္ၿပီး..ပတ္ခ္အန္နာကိုေရာ။ ပတ္ခ္အန္နာသည္သူ
မခ်စ္သည့္တိုင္မ်ိဳးႀကီးေဆြႀကီးအင္အားေတာင့္သူမို႔မေလး
မစားသြားလုပ္လို္႔မရ။မေတာ္လို႔...ဒီမေတာ္တဆမူ႔မွာ
ပတ္ခ္အန္နာေသဆံုးခဲ့ရင္စီးပြားေရးလူမူ႔ေရးအစစအရာရာ
ထိခိုက္နစ္နာမဲ့အျပင္ရံုးေရာက္ဂတ္ေရာက္အေျခအေနထိပါ
ျဖစ္လာႏိုင္သည္မို႔ေဂ်ာင္ကုေခတၱမ်ွစိတ္႐ူပ္ေထြးသြားသည္။
"ႏိုးလာၿပီလား"
အသံေလးကဂူအျပင္ဘက္ကေနထြက္လာတာျဖစ္ၿပီးသူ႔
ကိုကယ္တင္ခဲ့တဲ့ဆံပင္အျပာေရာင္နဲ႔ေကာင္ေလးမွာအုႏ္ုး
သီးကိုမႏိုင္တစ္ႏိုင္ဆြဲရင္းဂူထဲသို႔တစ္လွမ္းျခင္းဝင္လာသည္။
ဆံျပာေကာင္ေလးက ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တီ႐ွပ္
အျပာစင္းကိုဝတ္ဆင္ထားၿပီးေအာက္ပိုင္းကေတာ့ဘာမွ
မပါပါေခ်။
ေျခေထာက္ေတြက႐ွည္သြယ္ကာခါးသည္လည္းေပ်ာ့ေပ်ာင္း
ပံုရသည္။မ်က္ႏွာသည္လည္းေနေရာင္ႏွင့္မထိေတြ႔ထား
သည့္ပမာေနေပ်ာက္တစ္စက္အမဲစက္တစ္စက္မွေတာင္စြန္း
ထင္းမေနဘဲလွပေခ်ာေမာၾကည့္ေကာင္းလွပါသည္။
"ခင္ဗ်ား...ေသာက္ဖို္႔"
ႏိုးႏိုုးျခင္းေခါင္းကိုက္ကာ အာေခါင္ေျခာက္ေနသည္မို႔
ေဂ်ာင္ကုထိုအုန္းေရအားစိတ္႐ွိတိုင္းေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။
ေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ေဂ်ာင္ကုမွာပတ္ဝန္းက်င္ကိုစူးစမ္း
သလိုၾကည့္လာၿပီးပတ္ခ္အန္နာအားစတင္ေမးေတာ့သည္။
