Bana Gel

2.5

ღ

Tüm bedenim titremeye başlamıştı, yutkunarak bakışlarımı kapının önüne çevirdim. Sesin sahibini iyi tanıyordum ama kendisi ortalıkta görünmüyordu, muhtemelen adamlar içeriye girişine izin vermemişti.

"Ağam kızımı görmek istiyorum."

Kanım dondu. O bana kızım demezdi, hiç dememişti. Gözlerim amaçsızca doldu. Devran'ın gövdesinin gerim gerim gerilmesine gözlerimle şahit oldum. O da kimin geldiğini anlamıştı.

Baba bile demediğim o adamdı.

"Neler oluyor?"

Utanç içinde Şahin ağanın keskin sesiyle başımı eğdim. Benim yüzümden huzurları kaçacaktı. Buna hakkım yoktu.

"O pi- Sadettin şerefsizi kapıya gelmiş."

Devran'ın adamlarından hangisiydi konuşan bilmiyorum ama Devran'ı kapıya gideceği sırada kolundan tutarak durdurdum. Öfkeden harlanan kehribarları üstüme döndü, sertçe yutkunarak kolunda ki elimi hızla kendime çektim.

"Benim yüzümden bir şey-"

"Hiçbir şey senin yüzünden değil."

Dışarıda ki bağırışlar arttıkça kalbim daha çok hızlanıyordu. Hepsi benim suçumdu. Buraya hiç ama hiç gelmemem gerekirdi.

"Devran lütfen ailenin huzuru kaçmasın, ben bir otele giderim."

Orada ki kimseyi umursamadan tüm bedenini bana çevirdi, Şahin ağa kapıya doğru gittiğinden bizi görmese dahi utanmıştım.

"Sen bu ailenin ve benim gelinimsin."

Sertçe yutkundum. Fakat boğazıma dizilen yumrular geçmek bilmedi. Gözlerine öylece bakakaldım. Ne dediğinin farkında mıydı, bir yalana inandırmıştı kendini. Başkalarına söylediği yalana kendisi çoktan inanmış ve alışmış gibiydi.

"Bizden hiçbir yere gitmene izin vermem."

Konuşmama fırsat vermeksizin o şaşkınlığımla beni ardında bırakıp babasının peşinden hırsla gitti. O haline yeterince tepki vermeden kapı iki yana açıldı ve aylardır görmediğim, hiçte görmek istemediğim o kişiyi gördüm.

Babamı.

İstemsizce bir adım geri gittiğimde bir yanımda Zilal, diğer yanımda Zümre belirdi. Beni aralarına alarak kollarıma girdiler, nefesimi tutmuştum.