• CryBaby • SabiGiyuu

7. Bölüm

Giyuu, okula ayak basar basmaz herkes ona garip bir şekilde bakıyordu.

"Tanrımm, yine başlıyoruz..." diye düşünürken arkasından, varlığından bile haberinin olmadığı bir kız "BAKIN, KOLUNUN ARKASI FENA HALDE YARA OLMUŞ!" dedi. 

Herkes onun hasta olduğundan şüphe ederken, şimdi de intihara meyilli olduğunu düşünüyorlardı. Giyuu'nun kendi kollarını kestiği için raporlu olduğunu sanıyorlardı. İşte yeni bir dedikodu daha!

Giyuu tepki vermeden etrafındaki insanları yavaşça kenara itti ve sırasına oturdu. O sırada Sabito geldi. Giyuu'nun gözleri açıldı ve parladı. Sabito'yu görünce istemsiz bir şekilde gülümseyesi geliyordu.

Sabito, herkesi Giyuu'nun önünden hızlı bir şekilde çekti ve Giyuu'ya sarıldı. Giyuu'nun gözleri şimdi yerinden çıkacak gibiydi.

Etraftan öğürme sesleri geliyordu. Ama sadece kıskançlıktan geberdikleri için bunu yapıyorlardı.

Sabito hiçbirini siklemiyordu ve Giyuu her gün bu lafları duyduğu için artık canı acımıyordu. Ama itiraf etmek gerekirse Giyuu, eğer bu lafları ilk defa duyuyor olsaydı canı epeyce acırdı. Ama bildiği kadarıyla Sabito bu lafları ilk defa işitiyordu. Nasıl bu kadar umursamaz oluyordu, anlamıyordu.

Kişilikleri tam tersiydi. Duyguları, düşünceleri, bakış açıları tam tersiydi. Sanki ona aşık olsa birlikte olabileceklerdi... Boş hayaller kurmamalıydı, ama ümitliydi. Belki de birbirlerini tamamlıyorlardı. Bu yüzden bir şansları vardı belki.

 Yaşanan her zorluktan sonra yine bir günü daha atlatmışlardı. Sabito'nun, onun için bu kadar fedakarlık yapması canını sıkıyordu. Bir yandan "ne kadar şansılıyım" diye düşünürken, bir yandan da "Sabito ne kadar şanssız" diye düşünüyordu.

                                        Giyuu'yla tanıştığı için şanssız olmalıydı.

Yolda yürürken düşündüğü şeylerdi bunlar.

1 hafta daha geçmişti. Sabito'yla Giyuu iyicene yakınlaşmışlardı. Giyuu, Sabito'ya bakarken mutlu ve huzurlu hissediyor, Sabito da Giyuu'ya bakarken ne kadar tatlı olduğunu düşünüyordu. İkisi de, birbirlerine duydukları bu arzunun karşılıklı olduğundan habersizdi.

 Bir gün Sabito okula gelmemişti. Giyuu oldukça endişelenmişti ama asıl endişelenmesi gereken Sabito'ydu. Çünkü Giyuu bugün fena halde yaralanabilirdi.

Herkes Sabito hakkında kötü konuşurken, Giyuu'nun sinirlenmemesi imkânsızdı. Nasıl onun hakkında böylesine konuşurlardı? Onun hiçbir suçu yokken, sırf Giyuu yüzünden herkes onun hakkında kötü dedikodular yayıyorlardı.

?: -Sizce Sabito neden gelmedi, beylerr?

???: -Onu en iyi Giyuu bilir, değil mi Giyuu-kun??

??: -Aynen. O piç ne bok yedi biliyor musun ezik?

Tüm gözler Giyuu'ya çevrilmişti. Giyuu'nun kızgınlığı ve endişesi güçleniyordu. Onlara korku ve öfkeyle karışık bir ifadeyle bakarken, göz yaşlarının döküldüğünün farkında değildi.

A: -Aww, şuna bakınn. Giyuu Tomioka ağlıyor. Ne kadar aciz ama~

Herkes ona alaycı bir ses tonuyla iğneleyici sözler söylerken, o sadece bakıyordu. Yumruk atsa, dayak yerdi ve başı belaya girerdi. Ama emindi ki, buna değerdi.

Giyuu'nun yumruğu, garip bir şekilde Asahi'yi yere düşürmüştü. İçinde beslediği tüm öfke, kin, hüzünü, Asahi'ye olan yumruklarıyla dışına atıyordu.

Her bir yumruk, bir intikam. Her bir yumruk, bir intikam. Her bir yumruk, bir intikam!

Bu düşüncelerle Asahi'nin yüzünü sikmişti. Bunun farkında değildi, çünkü onu yumruklarken aklından, ona ve Sabito'ya neler çektirdikleri geçiyordu.

Tabii ki de içeriye öğretmen girdi ve Giyuu'ya bir dayak atıp müdürün odasına doğru sürükledi. Adaletsizlik, Giyuu'yu öyle sinirlendiriyordu ki, o an hocaya dayak atacaktı ama durması gerektiğine karar verdi. Giyuu, normalde öfkesine hakim olan biridir ancak konu Sabito olunca bu sefer patlamıştı.

Müdür ona uzaklaştırma cezası vermişti. Asahi, ona her gün bunun 2 katını yapıyordu ama sorun olmuyordu? Ayrımcılık vardı, büyük bir ayrımcılık.

Giyuu eve gelince Sabito'ya olan hiçbir şeyi anlatmamayı planlıyordu. Ama Sabito bir şekilde okulda geçen olayları öğrenmişti. 

Giyuu'nun telefonu çalıyordu. Arayan kişi tabii ki de Sabito'ydu...