Our Delayed Dreams (Dream Series #1)

Chapter 34

Chapter 34: Y

Days... months... and a year have passed. I recently graduated in aeronautical engineering and I'm now enrolled in a flying school, earning the flight hours I need.

Si Kila... still asleep. Mahirap ee, sa mga nakaraang panahon at taon hirap na hirap akong bumangon at magpatuloy. Araw-araw kong pinagdarasal na sana magising na siya.

Pero dumating 'yung araw na pinaka kinakatakutan ko.

'Yung araw na hindi ko na alam saan pa 'ko huhugot ng lakas.

Serian... my little brother passed away so suddenly.

"Bakit ang sama ng mundo saakin?" Hikbi ko. "Hindi pa ba sapat 'yung mga nangyari saakin? Bakit pati siya binawi saakin?" Hikbi ko pa.

"Hindi- hindi ko alam, Ax." Ani ni ate Dianne habang yakap-yakap ako sa braso at humihikbi nanh tahimik sa tabi ko.

"Napakadaya naman, ee." Ani ko. "Ang daya-daya ng mundo." Iyak ko.

Napakabiglaan lang ng pangyayari. Sinugod si Serian sa hospital because he had a very severe asthma attack. Nagkulangan siya ng oxygen sa utak. The next thing we know we already lost him.

"I'm sorry- I'm sorry." Hikbi naman ni ate.

Ilang oras na ang nakalipas at tanging mga nakabibinging mga hikbi galing saakin ang maririnig sa loob ng bahay. Naiburol na si Serian kanina pero hindi ko pa rin matanggap.

Hindi ko kayang tanggapin. Kahapon... sabi niya saakin 'kuya, i love you so much' but I only smiled at him as my response.

'Yun ang pinagsisihan ko, hanggang sa huling hininga ko dadalhin ko 'yung sakit at sama ng loob ko na hindi ko nasabi sakanya pabalik 'yung salitang 'i love you too'.

Kahit kailan hindi ko inasahang hahantong sa ganito. Kung kailan nagpapakakuba akong gapangin na maabot 'yung mga pangarap ko dahil gusto ko sa oras na magising si Kila hindi siya malulungkot at hindi niya masasabing sayang ang panahon.

There's an Axel in this field because there's someone like Kila in his life. Pero biglaang binawi lahat ng pagsisikap na meron ako, ee.

Napakadaya ng mundo saakin. Bakit ba kailangan na humantong sa ganito.

My thoughts swept away when I heard a light knock at my door.

"Bukas 'yan," Sagot ko.

"Tubig," Ani ni ate Dianna na nakasilip mula sa pintuan ko, may hawak na baso ng tubig.

Nginitian ko nalang siya at tumango.

I closed my eyes for a while and felt the other side of the bed go down, meaning she sat beside me.

"Let's not... let's not imprison ourselves, Ax, ha... the world will still rotate with or without us. Serian won't be happy kung makikita niya tayong ganito." Paninimula niya.

I smiled bitterly before I spoke.

"Ang dali lang sabihin pero hindi madaling gawin."

"Alam ko, alam ko, Ax. Kailangan, ee, tuloy pa rin ang buhay..." I saw a lone tear fell from her eyes..

I meaningfully smiled. "Matagal na 'kong talo sa buhay, ate. I never expected this day would come, the day I'll cry because we lost him forever. Kahit saang sulok ng bahay na 'to siya 'yung naalala ko, paano ako tutuloy ate? Life goes on, yes it does... pero hindi ko pa kaya makipagsabayan sa ikot ng mundo ngayon. I want to mourn for my brother."

"I understand." She then hugged me tight as she whispered comforting things through my ears.

The next day, after I attended my flying school I went to Kila and cried my heart and eyes out. Kinwento ko lahat ng sakit at paghihirap na pinagdadaanan ko.