Bankzitters Imagine.

18.Koen

In gedachten verzonken zit je op een bankje in het park, het park waar jullie vroeger altijd samen heen gingen tot voor kort. Je ziet een klein jongentje rennen "Mamma, mamma, mamma, kom snel kijken!" De jongen lijkt op hem, het is precies zijn vader, zijn rode lokken dansen in de wind als hij aankomt rennen, je pakt zijn handje vast en probeert hem eerst wat te kalmeren. "Kom nou straks is die weg!" Op de voet volg je hem tot je hij ergens bij een boom stil staat. "Kijk een vogelnest! En het is nog vol." "Doe maar niet aan de eitjes zitten Timo." "Hoezo niet mamma?" "Dan denkt de moeder vogel straks dat het niet meer haar eieren zijn en komen er geen baby vogels dit jaar." Met open mond staat Timo te luisteren naar je. "Wat moeten we doen?!" Vraagt hij dan met grote ogen. "Laten we heel voorzichtig het nestje terug in de boom zetten, dan hopen we dat de moeder vogel haar eitjes weer terug vind." "Ja dat doen we en dan komen we elke dag even kijken of er al kleine vogeltjes zijn." De vrolijkheid van Timo is het beste gevoel wat er is als moeder zijnde, zijn kinderlijke denken en overal de makkelijkste oplossing voor zien is zo schattig, kon dit moment maar nooit meer overgaan. 

Je wordt ruw uit je gedachten op geschrokken als je ineens een hand op je schouder voelt, met een ruk draai je je hoofd om en kijkt recht in de ogen van Matthy. "Sorry liet ik je schrikken?" Vraagt hij vriendelijk, je voelt je ogen met tranen vullen en probeert deze weg te slikken. "Heb je al iets van hem gehoord?" Is dan ook de eerste vraag die je aan Matthy stelt. "Nee helaas niet, het spijt me Y/N." Matthy gaat naast je op het bankje zitten en staart de verte in. "Waar dacht je aan?" Vraagt hij aan je na dat het een tijdje stil is geweest. "Timo." Is het enige wat je kan uitbrengen, je voelt bij het zeggen van zijn naam langzaam de tranen over je wangen rollen, snel probeer je deze te verbergen voor Matthy. "Je hoeft je niet te schamen hoor als je wilt huilen snap ik dat heel goed, het is niet niks om je kind op die leeftijd al kwijt te raken en nu alleen te zijn, of nou ja alleen, we weten gewoon niet waar Koen naar toe is gegaan." "Als hij alleen maar zou laten weten dat hij veilig is zou het allemaal een stuk makkelijk zijn Mat, ik maak me zorgen om hem, we kunnen toch gewoon opnieuw proberen om een kind te krijgen? Het zal nooit hetzelfde zijn dat weet ik ook wel, een nieuwe baby zal Timo nooit vervangen maar het kan wel de leegte vullen." Het is weer even stil en je ziet Matthy na denken over wat je hebt gezegd. "Ik denk dat ik niet echt de juiste persoon ben om je hier een antwoord op tegen Y/N." "Nee dat snap ik. Ik denk dat ik maar weer is moet gaan, sorry Mat." Je staat op en loopt weg zonder om te kijken. 

Het is 5 maanden geleden dat Koen ineens zonder wat te zeggen vertrokken is, het verlies van Timo bleek hem zwaarden te zijn gevallen dan dat iedereen had verwacht, Koen was niet van het praten en iedereen dacht ook dat het verder wel goed met hem ging tot hij ineens al zijn spullen had gepakt en weg was, het enige wat achter was gebleven was een briefje met excuses, hij moest aan zich zelf werken en wilde niemand tot last zijn, hij hield van je maar kon het verlies van Timo moeilijk verwerken in de omgeving waar hij zijn zoon had zien opgroeien. Jij en Koen hadden het eerder al gehad over verhuizen en opnieuw beginnen en je was dan ook opzoek samen naar een nieuwe woning. Zelf heb je in zijn afwezigheid samen met Raoul een paar woningen bezichtigt maar allemaal afgewezen, dit is een beslissen die je samen moet maken was elke keer het excuus geweest, maar nu het niet eens meer zeker is of hij wel terug komt moet jezelf de keuze gaan maken. Met de gedachten aan een nieuw huis loop je richting huis, onderweg naar huis loop je langs de begraafplaats wat je altijd doet, eerst twijfel je of je hier wel heen wil maar besluit dit toch te doen. Langs alle grote grave die er liggen loop je naar de plek waar Timo ligt begraven, bij zijn graf hurk je neer en veegt de blaadjes van zijn steen af. "Mamma mist jou heel erg en pappa vast ook maar ik weet niet waar hij is." Je verteld de grafsteen dat je een mooi nieuw huis gaat zoeken maar altijd in de buurt zal blijven, je praat een tijdje en veeg zo nu en dan een traantje weg, als je opstaat valt je oog ineens op een klein knuffelbeertje dat je eerder nog niet was opgevallen, nieuwsgierig pak je het beertje op en bekijkt deze is goed, het beertje draagt een hartje met de tekst 'Ik hou van je zoon.' Je kan je niet bedenken dat je deze er zelf hebt neergezet, je zet het beertje terug en vervolgt je weg naar huis met je gedachten bij het beertje, zou hij dan eindelijk terug zijn?