(EKİN WIZARD'DAN)
Arina'yı hastaneye götürmüştük. Cidden babası şerefsizin tekiydi. Madem sevmeyecekti neden çocuk sahibi olmak istemişti? Belki de annesi istememiştir ama zorla çocukları olmuştur. Ya da annesini taciz etmiştir ve zorla evlendirilmiştir. Ben bunları düşünürken iyi dalmış olmalıyım ki doktorun sesiyle neredeyse irkilmemiştim uçmuştum. Uçtuktan sonra Ulrika beni tutmuştu.
"Sadece ikiniz, ama bakın ikiniz girebilirsiniz. O adam için çok dikkatli olun."
"Tamam."
"Gel Ulrika."
"Arina'yla ne zamandan beri tanışıyorsunuz?"
"Bu hastanede şu koltukta tanıştık." dedim ve annesinin yattığı odanın karşısındaki koltuğu göstermiştim.
"İyiymiş."
İyiymiş mi? Cidden böyle mi düşünüyordu? Ama haklıydı da. Daha neyin ne olduğunu bilmiyordu.
"Arina'yı bıçaklayan kimdi?"
Bu soruya "Babası." dersem Arina'ya ihanet etmiş olurdum çünkü kız neredeyse yıllar sonra arkadaş edinmişti. Ne diyebilirdim ki? Sanırım en iyi cevap "Boşver." demekti.
"Boşver."
"Öğrensem iyi olmaz mı?"
"Olmaz!"
Çok bağırmıştım. Kız benden soğumuş olabilirdi.
"Özür dilerim."
"Ben anladım..."
Ne demek istediğini anlamak için yanda duran iki odaya baktığımda annem olmayan kişinin adı soyadımla beraber odanın üstünde duruyordu ve babam yanındaydı. Aynı şey Arina için de geçerliydi.
"Sizden korkmak gerekiyormuş."
Demişti ve koşarak buradan gitmeye başlamıştı. Kokmakta haklıydı ama Arina babası değildi. Bunu da anlaması gerekmez miydi? Benim pek umurumda olmazdı böyle şeyler ama o nasıl tepki verecekti bilmiyordum. Arina'nın yanına gitmiştim. Gözü açıktı. Bir anda kafasını çevirip bana bakınca ürkmüştüm.
"Korkma korkma, gel."
"İyisin değil mi?"
"İyiyim."
Ulrika'yı ona söylemeli miydim? Sorana kadar söylemesem iyi olacaktı sanırım. Ve biz Starbuck's a gitmeyecek miydik? Neyse bunu düşünecek zaman değildi şu an.
"Ulrika nerede, n'apıyor?"
Arina akıl okuma gücüne filan mı sahipti? Nasıl söyleyecektim ki ben şimdi?
"Arina... Bak ben senin her zaman yanındayım, bırakmayacağım da. Birbirimizden alacağımız sevgiyi de başkasından beklemeyelim."
"Tamam... Ulrika'ya bir şey mi oldu?"
"Yan odada babalarımız annelerimizin yanındaymış. Odaların üstünde de isimler yazıyor biliyorsun. Onları gördü "Sizden korkmak gerekiyormuş." dedi kaçtı."
"Cidden mi?"
Gözünden bir damla yaş akmıştı. Haklıydı ağlamakta o kadar haklıydı ki. Babası yüzünden neredeyse hiç arkadaşı olmamıştı. Ben... Zaten arkadaş edinmekten o kadar korkuyordum ki. O kişiye "Merhaba." dediğimde beni tersleyecek diye neredeyse altıma sıçıyordum. Ama Arina yanıma gelip öyle dediğinde öyle hissetmemiştim. O daha enerjik gelmişti. Aynı şeyleri yaşadığımızı görünce beni anlayacağını düşünmüştüm ve öyle de olmuştu.
