𝙽𝚒𝚎𝚝 𝚣𝚘𝚊𝚕𝚜 𝚐𝚎𝚙𝚕𝚊𝚗𝚍 ~ 𝙱𝚊𝚗𝚔𝚣𝚒𝚝𝚝𝚎𝚛𝚜

Hoofdstuk 1.15 - Het Laatste Feestje

Als een gek rent Matthyas de kamer in. Milo en Rob volgen meteen, terwijl Koen en Raoul thuis de situatie onder controle proberen te krijgen. Jesse en Jaïr waren richting huis gereden en namen Juliette mee zodat Jaïr haar in de gaten kon houden.

Als Matthy de kamer in is gerend ziet hij dat alle apparaten af zijn gesloten. Ze ligt er vredig bij, maar toch, diep vanbinnen, hoopt hij dat ze haar ogen opent. Milo en Rob komen ook dichterbij en krijgen ook tranen in hun ogen. "Kom hier Matt," zegt Milo als hij Matthyas in zijn armen trekt. Matthyas begint hartstochtelijk te huilen en Rob probeert hem ook te troosten. "Dit kan niet," huilt Matthy nog in de armen van Milo, "alsjeblieft Miel zeg me dat ze niet dood is. Alsjeblieft."

Milo kijkt hopeloos over de jongen die hij in zijn armen heeft heen, richting Rob. Ook hij weet zich even geen houding meer te geven. "Het spijt me Matt," zegt Milo, "ze is nu bij haar ouders en ze voelt nu geen pijn meer. Het is beter zo voor haar Matt."

Met een nog huilende Matthyas in zijn armen, kijkt Milo richting Saar. Zachtjes tikt Milo Rob aan en wijst naar Saar. "Heeft ze nu een glimlach?" vraagt Milo zacht aan Rob. Hij kijkt nu ook richting Saar en ziet wat Milo bedoeld.

Rob maakt zijn weg richting het ziekenhuisbed waar Saar in ligt. Ze voelt al koud aan en bij Rob verlaat er ook een traan uit zijn ooghoek. Als Rob het meisje in het veel te grote bed bestudeert knikt hij naar Milo, Saar had inderdaad een glimlach rond haar gezicht.

"Matt," probeert Milo nog te redeneren, "Matthyas. Ik wil dat je heel even naar Saar kijkt en mij verteld wat je ziet." Matthy ontdoet zichzelf van Milo en kijkt hem verbaasd aan. "Doe nu maar maatje," antwoord Rob die ook bij het bed staat.

Langzaam maakt Matthyas zijn weg richting Saar. Bij elke stap, worden zijn ogen wateriger en moet hij een paar keer knipperen voordat het waas over zijn ogen is verdwenen. Als Matthy met zijn duim over haar wang gaat, voelt ze al ijskoud aan. "kijk naar haar mond Matt," hint Milo die nog op een afstandje staat.

Matthy zijn ogen vallen nu op de mond van Saar. Haar mondhoeken zijn een beetje omhoog gekruld waardoor het lijkt dat ze aan het glimlachen is. "Ze heeft het beter zo," zegt Matthy zacht, "geen pijn meer, helemaal niks meer. Het is beter zo."

Rob trekt Matthy nog in een stevige knuffel voordat de jongens de kamer uit worden gestuurd door de verpleging. "Ehh jongens," zegt Rob zacht, "hoe moet dit nu met Juul, Guus en Jur?"

~

Het is inmiddels alweer een week verder. Om te zeggen dat die week een grote chaos was in het huis, was een understatement.

Rob had eindelijk uitgevonden hoe de drie kinderen onder iemands voogdij konden komen. Matthy heeft ze wettelijk geadopteerd, maar toch heeft Roel de afgelopen week vooral de zorg van de kinderen op zich genomen. Koen en Milo waren vooral bezig met de begrafenis terwijl Matthy zich groot probeerde te houden voor de rest.

Afgelopen week heeft hij zich, buiten het zicht van de rest, elke avond in slaap gehuild. Toen Raoul na twee nachten erachter kwam, heeft hij meteen Matthy naar zijn ouders gestuurd om daar alles op een rijtje te krijgen. Nu, vijf dagen later, is hij alweer twee dagen thuis bij zijn kinderen.

Jurre heeft de nachten goed doorgeslapen, Guus had moeite maar Juliette was een onmogelijke missie. Vaak belandde ze wel bij iemand anders in het bed omdat ze de hoop op hadden gegeven. Vannacht had ze dan eindelijk zelf geslapen.

Hij kijkt nog één keer in de spiegel. Er wordt op de deur geklopt en Matt laat degene binnen. "Hey maatje," zegt Raoul zacht, "ben je oke?" Matthy kijkt naar zijn stropdas en een traan verlaat zijn oog.

Raoul gaat op de rand van het bed zitten die zacht indeukt. "Juul is boven met Koen om zich klaar te maken," begint Raoul maar, "Guus en Jur zitten op de bank. Jurre is nog aan het kleuren. Ik weet niet of jij nog wat wilde doen met ze voordat we zouden vertrekken?"

Matthy trekt gefrustreerd aan zijn stropdas. Hij heeft alle drie de kinderen geadopteerd om ze niet in het systeem te laten belanden. Ze waren blij dat ze bij Matthy mochten blijven maar toch voelde het allemaal dubbel. Wetend dat hij dadelijk in een auto zit met drie jonge kinderen, een auto die achter drie lijkenwagens zal rijden, breekt hem vanbinnen.

"Roel mag ik wat vragen," zegt Matthy zacht, "zou jij achter de lijkenwagens willen rijden met mijn auto? Jaïr had het aangeboden maar anders moet hij te veel omrijden en ik ben niet in staat om die auto te besturen." Raoul staat op en trekt Matthy in een knuffel. "Altijd Matt," fluistert hij, "altijd." Ook bij Raoul ontspannen er tranen.

"Denk je dat we nog tijd hebben om hun gedachten te verzetten?" vraagt Matthy als Raoul helpt met de stropdas. Raoul kijkt op zijn horloge, die 9.56u aangeeft. "De dienst begint om 15u. Je ouders hadden aangegeven dat als je er om 13u zou zijn bij de begraafplaats, dat het prima was."

Matthy wilde nog wat doen met de kinderen waaronder kijken naar hun nieuwe school en even snel langs de Mac onderweg naar de begraafplaats. "Ik wilde even langs hun nieuwe school met ze," begint Matt, "ik weet dat hij nog gesloten is vanwege de vakantie maar dan hebben ze het van de buitenkant al een keer gezien. Als we richting Breda rijden, wil ik sowieso nog even langs de Mac met ze. Het zijn die kleine dingen Raoul maar hun gedachten worden wel even weg gehouden. Voor Jurre maak ik me minder zorgen, maar de tweeling zal een hel zijn als je volgende week in een nieuwe omgeving moeten beginnen."

Raoul knikt begrijpelijk. Voordat hij verder kan praten met Matthyas, komt Guus de kamer binnen gerend. Hij heeft een glimlach op zijn gezicht. "Matthy," roept hij, "kom kijken in de tuin. Kom mee je moet dit zien." Matthy kijkt verbaasd maar volgt Guus die hem zowat meesleept.

Als ze in de keuken aankomen ziet Matthy dat Jurre zowat met zijn neus tegen het raam aanstaat. "Wat is er zo bijzonder jongens?" vraagt Matthy met een kleine glimlach. Jurre sprint op en wijst naar buiten. "Vlinders," roept Jurre, "er zaten drie vlinders op de bank. Mama zei altijd dat opa en oma een vlinder werden nadat ze overleden, nu waren het er dus 3! Papa, Mama en Saar! Echt waar Matthy we hebben ze echt gezien!"

Matthy glimlacht, de onbezorgdheid en de dingen die ze zien maakt het voor hem allemaal dragelijker. Hij weet dat het nu legaal zijn kinderen zijn, maar toch voelt het anders. Hij zou ze echter voor geen goud willen ruilen.

~

Met ingehouden tranen opent Matthy de autodeur. Jurre stapt uit, terwijl Guus en Juul blijven zitten. "Moeten we mee?" vraagt Juliette. Matthyas zucht, wetend dat deze vraag eraan zat te komen.

Raoul, die achter de lijkenwagens aanreed in de zwarte Volkswagen Polo van Matt, had Jurre al meegenomen om bij de andere staan. Vanuit het auto raam ziet Juliette hoe er drie kisten uit drie auto's worden gehaald. "Kom we gaan," probeert Matthy nogmaals. Nu stappen ze allebei wel uit.

Als ze uitstappen krijgen ze van Koen en Milo een ballon in hun handen gedrukt. "Wat moeten we hiermee?" vraagt Guus als hij zijn tranen wegveegt met zijn mouw. "Wat is nu een laatste feestje zonder ballonen?" glimlacht Koen.

Achter de kisten aan, lopen ze de ontmoetingsruimte in waar de dienst gehouden zal gaan worden.

Koen, Milo en Rob brengen de kist binnen van Saar haar moeder met Juliette. Raoul, Lieke en Guus brengen samen met Jaïr de kist van hun vader binnen. Dan moet er nog 1 kist komen, deze wordt enkel en alleen door Matthyas naar binnen gereden. In die kist ligt zijn vriendin waarvan hij nu definitief afscheid zal gaan nemen.