𝙽𝚒𝚎𝚝 𝚣𝚘𝚊𝚕𝚜 𝚐𝚎𝚙𝚕𝚊𝚗𝚍 ~ 𝙱𝚊𝚗𝚔𝚣𝚒𝚝𝚝𝚎𝚛𝚜

Hoofdstuk 1.10 - en wij dan

Rob en matthy zijn onderweg terug naar Rhoon. De autorit is stil, de jongens delen amper woorden. Toch zegt de stilte al genoeg en weten ze beide wat ze aan elkaar hebben. "Hoe heeft Juul geslapen?" vraagt Matthy ineens. Rob zucht hoorbaar, het was een helse nacht voor hem. "Slecht," zegt hij dan maar zacht, "ze heeft niet geslapen alleen maar gehuild. Als ze sliep schrok ze na een paar minuten weer wakker en begon ze opnieuw met huilen. Misschien moet je vandaag wat gaan doen met die drie, hoeft niet lang te duren, maar dan hebben jullie allemaal andere gedachten eventjes."

Matthy staart voor zich uit en bedenkt wat hij kan doen. Om eerlijk te zijn staat zijn hoofd nergens naar, maar ook hij weet hoe belangrijk het nu is om er voor de jongste drie te zijn, al betekend dat hij zijn eigen gevoel een beetje op de achtergrond moet zetten. "Misschien nieuwe kleren met ze halen? Lunchen bij de Hema?" stelt Matthy voor, "ik denk dat ze het leuk vinden als jij of roel meegaat. Kan je?"

Robbie draait de dijk af richting het huis en knikt. "Vanavond ga ik naar Eindhoven, Raoul is vandaag thuis met Liek en Koen is naar Amsterdam maar die komt vanavond terug," antwoord Rob op de vraag van Matt.

Ze stappen samen uit en lopen richting de voordeur. Als Matthy de hal in loopt, voelt hij meteen een paar armen rond zijn lijf hangen. "Hey juultje," zegt hij zacht. Het breekt hem van binnen de achtjarige zo te zien. Wallen onder haar bloed doorlopende ogen, schrale wangen van het huilen en ook nu begint ze weer te huilen.

Zonder er verder bij na te denken, pakt Matthy haar op en ze verbergt haar hoofd in zijn schouder. Gezamenlijk lopen ze de woonkamer binnen, waar Lieke en Raoul aan het ontbijten zijn. "Waar zijn Guus en Jur?" vraagt Matthy als hij de kamer rond kijkt. "Slapen nog," antwoord Raoul kort voordat hij opstaat. Hij geeft Matt een bemoedigend schouderklopje voordat hij zijn ontbijtspullen in de vaatwasser zet.

Ook Lieke geeft Matthy een kleine glimlach. "We gaan zo even naar mijn ouders," zegt Raoul, "wil je mee? Ik denk dat je wel wat afleiding kan gebruiken." Matthy glimlacht zacht terwijl hij Juliette op de grond zet. "Nee thanks maatje," antwoord hij, "we gaan zo even naar Rotterdam om kleren te halen voor deze kleine hier."

Raoul knikte. Nadat de ouders van Saar waren geborgen, is het huis in vlammen opgegaan. Alle kleren van Guus, Juliette en Jurre waren afgebrand en ze hadden alleen nog de koffer met kleding die ze mee hadden genomen.

"Ik ga ze even halen trouwens," zegt Matt, "ik neem Juul wel even mee. Ze zijn op jou kamer of niet rob?" Robbie knikt en Matthy loopt, met een aan zijn heup klevende Juliette, naar boven. Hij hoort het meisje zachtjes snikken in zijn heup. "Hey wat is er lieverd?"

Matthy tilt Juliette wat hoger op, zodat ze hem aan kan kijken. "Saar en papa en mama," snikt ze. Matthy geeft haar een kus op haar voorhoofd, "alles komt goed. Saar wordt beter, maar dat zullen we zo wel vertellen oke?"

Matthy loopt samen met Jull Rob zijn kamer binnen. Jurre ligt in het bed te spelen met een auto die hij vond, terwijl Guus met tranen in zijn ogen op zijn rug ligt. "Hey boys," zegt Matthy zacht als hij op de bedrand gaat zitten.

Jurre gooit meteen de auto op de grond en omhelst Matthy meteen. "Matt," huilt hij, "ik dacht dat je me hier achter had gelaten." Een kleine glimlach vormt om Matthy zijn mond en gaat met zijn hand door Jurre zijn haar.

"Hoe is het met Saar," vraagt Guus zacht. Voor een acht jarige was hij druk bezig met zijn oudere zus en hoe ze nu was. "Daar wilde ik het over hebben," begint Matthyas zacht, "Saar is ziek en wordt waarschijnlijk niet meer beter. De dokters zijn nu bezig met haar te opereren. Ik denk dat we vanavond eventjes met zijn viertjes naar haar gaan en dan kunnen jullie even knuffelen oke."

"Matthyas," zegt Juul daarna zacht, "waar gaan we nu wonen? Wie gaat er voor ons nu zorgen?" Matthy krijgt tranen in zijn ogen als hij eraan denkt. Een acht jarige zou zich hier niet druk over hoeven te maken. "Jullie blijven zolang als het moet hier," zegt hij als hij ze alle drie in een knuffel trekt, "we zullen kamers maken voor jullie zolang we hier nog wonen. Daarna gaan jullie waarschijnlijk mee met Saar en mij naar Sint Willibrord om daar te gaan wonen."

Alle drie knikken ze en nestelen ze zich dieper in de armen van Matthy. Ze zitten zo nog een tijdje en worden verstoord door een geklop op de deur.
"Hey," zegt rob als hij in de deuropening staat, "zullen we allemaal naar de stad gaan? Nieuwe kleren halen?"

Meteen schieten er drie hoofden omhoog en springen van het bed af. "Jaaa," roept Jurre het luidst. Matthy krijgt een kleine glimlach om zijn mond. Het doet hem goed de kleinere zo nu te zien.