Unicode
"ဘယ်သူလဲ!"
မျက်လုံးဝိုင်းများဖြင့် အလန့်တကြားမေးလာသူ၊ Jungkookရဲ့ကောင်လေးကြောင့် Taehyungပါထိတ်လန့်သွားရသည်။
မရိုးမသားဘာမှမလုပ်ထားပေမယ့်၊ အခုအခြေအနေက.. အင်းး သူလန့်လဲလန့်ချင်စရာဖြစ်နေပေသည်။
နောက်ပြီး ကိုယ့်စိတ်ကိုလဲမလုံ၊ ကျွန်တော်က Jungkookကိုချစ်နေတယ်မဟုတ်ပါလား။
ခါးပေါ်က Jungkookရဲ့လက်!
လက်ကိုဖယ်ချလိုက်ပြီး ဆင်းကာရှင်းပြဖို့လုပ်ကာမှ ပြန်လည်ဖက်တွယ်လာပြန်သောလက်တွေ။
သေလိုက်ပါလား Jungkookရာ။
မင်းဟာလေးရောက်နေတယ်ဟ။
ရင်ထဲမှာနေရခက်စွာတင်းကြပ်နေပေမယ့် ဟန်ဆောင်ပြုံးတစ်ခုနှင့်ပြုံးပြရင်း..
"Jungkookသူငယ်ချင်းပါ
ခဏအိပ်ပျော်သွားတာ၊ အခုပဲပြန်တော့မို့"
လက်ကိုအတင်းဖယ်ချပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့ Jungkookကလဲ နိုးလာလေသည်။
ဆေးသောက်ပြီးအိပ်လိုပ်တော့ သိပ်မကျန်တော့သောအဖျားက သက်သာသွားသည်ထင်၊ မျက်နှာကလန်းလို့နေသည်။
တော်သေးတာပေါ့။
"Hyung~ ဘယ်သွားမို့လဲ"
သူ့ကောင်လေးကို နောက်ကျောပေးအနေအထားဖြစ်နေတာကြောင့် သူကမတွေ့။
"ပြန်တော့မို့လေ
မင်းကောင်လေးလဲရောက်နေတယ်"
ကျွန်တော်တံခါးဘက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်းပြောလိုက်သည်။
စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေတာ အတော်ကိုပင်။
ဟန်ဆောင်ပြုံးနေရတာကြောင့် မျက်နှာကဘယ်လိုဖြစ်နေမည်မသိ။
ကျွန်တော်ပြောလိုက်ရော အလန့်တကြားထထိုင်ကာ နောက်လှည့်ကြည့်လေသည်။
"ကလေး"
ထိုအခေါ်အဝေါ်ကြောင့် ပါးပြင်ပေါ်ဖြတ်ဆင်းသွားသော မျက်ရည်တစ်စက်။
မြင်သွားမှာစိုးသည့်အလား နောက်လှည့်လိုက်ကာ တစ်ခုခုရှာသလိုလုပ်လိုက်သည်။
"ငါပြန်တော့မယ်နော်အလုပ်ရှိသေးလို့
ခွင့်ပြုပါအုံး"
နှစ်ယောက်လုံးကိုနှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး ပြန်ပြောမည့်စကားအားစောင့်မနေတော့ပဲ အခန်းထဲကအမြန်ထွက်လာလိုက်သည်။
နာကျင်တယ်၊ နှလုံးသားထဲက။
