It Wasn't A Pag-ibig

Simula

Disclaimer :

This is a work of fiction, names characteristic, businesses, places, events, and incident are either the products of the author's imagination are used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons living or dead or actual events is purely coincidental.

Plagiarism :

This is using another writer's
words or ideas without acknowledgement. Plagiarism is stealing, and people who plagiarize the words of others, have no defense in a court of law

Prologo :

"I, Thalia Mara Gutierrez take you, Harid Vyn Gray to be my lawfully wedded husband to have and to hold  from this day forward, for better or for worse, for richer or for poorer, in sickness, and in health, till death do us part." it was a simple wedding. Kahit papano sa simbahan siya ginanap. Wala sa plano ko ito. Sila Mommy, oo. Planado nila. "With this ring, as a symbol of my loved to you. Keep this as a memories and remembrance that I wil be yours forever." kinuha ko padin ang sing-sing na iyon ay sinuot sa palasingsingan niya. Kung sa ibang taong kinakasal masaya, ako hindi!

Ngayon pa lang mukhang alam ko na ang mangyayari, pero syempre habang maaga pa, pwede ko pang pigilan. Why not di ba? Masakit magmahal lalo na kung hindi ka mahal. Mahirap matali sa isang relasyon, lalo na kung hindi naman ito binuo nang dahil sa Pag-ibig. What If, it wasn't a Pag-ibig? Titibay ba? Sa tingin ko hindi.

Mabilis natapos ang kasalan. Hindi na nga kami nakapagpaalam sa mga nandon dahil agad na kaming umuwi sa bahay na binili nila Mom, para sa amin. Kung sa tingin, siguro nang mga bisita, ay atat kaming umuwi dahil may gagawin kaming ano, pwes nagkakamali sila.

Harvid Vyn, is not that type of guy, na kayang magtiis sa isang bahay lalo na kung ako ang kasama. Hindi niya kaya. Kasi di ba? Sino ba naman ako. We're not married, because of love. We're just married, dahil sa mga magulang namin.

Dati palang magkakaibigan ang mga magulang namin. Mukhang hindi din iyon alam ni Rose. Si Rose na kapatid niya, pero hindi naman kapatid ang turing niya dito. Ang pinag-ugatan hindi ko alam.

I was happy, for the past few years, hanggang sa umabot kami nang apat na taon. Nalaman kong may kabit, siya. Yes, kabit. Hindi dapat ako mainis o makaramdam nang galit sana sa kanya, pero tao lang din ako.

Nakakaramdam din ako nang mga bagay na hindi ko inaasahan na mararamdaman ko. And that was, falling Inlove with him. I wasn't sure with my feelings.

My journey to be his wife, is not easy as you think. Muntik na nga akong sumugod minsan nang makita ko siya, sa isang hotel kasama ang kabit niya. Gustong gusto kung magsumbong pero, hindi ko kayang mapasama ang reputasyon niya.

Sa loob nang ilang taon, his reputation is my top priority. Hindi ko gustong mapasama siya. Hindi ko gustong lumubog siya, o kaya naman ay ang makarinig nang masasamang salita, laban sa kanya.

At isa pa, why would I do that? Hindi niya naman ako mahal, tapus gagawa pa ako nang ganyan. Hindi niya naman kasalanan iyon, una pa lang.

Ang natatanging suporta ko lang noon ay ang magulang ko. Hindi ako nagsusumbong kay Mommy, dahil ayaw ko siyang ma-stress. Iniwan kami ni Daddy nang dahil sa pangarap niya. Habang si Mommy naman, pinursue niya ang naiwang kompanya nang pamilya niya.

Si Mommy, nagtatanong ako sa kanya, pero hindi ko sinasabing ako ang dumadanas nang problemang iyon. Kung minsan naman, umuuwi ako sa bahay namin, doon ako umiiyak.

Hindi niya naman ako hahanapin, dahil hindi niya naman ako kailangan. Hindi niya din naman ako gustong makita doon. Kaya bakit di ba?

Until one day, I ended up, gaving my virginity to him. Atleast kahit papano, sa kanya ko binigay sa asawa ko kahit hindi niya ako minahal. Pero, pagkatapos nong araw na iyon, para nanaman akong hangin, at balik nanaman kami sa normal naming buhay.

Siya na umuuwi sa condo nang kabit niya, habang ako, naiiwang mag-isa sa bahay. Hindi ko siya kasama noong makaramdam ako ng hilo, at nahimatay. Hindi ko nadin maalala kung paano ako nakarating sa hospital, habang binabalita sa akin nang doktor na buntis ako.

Tinawagan kong una si Mommy, at ang sabi niya. "Thank God, it was a blessing." indeed. Sa lahat nang pinagdaanan ko sa unang buwan nang pagbubuntis ko, si Mommy ang kasama ko.

Naghire pa si Mommy nang isang bodyguard ko. Siya ang tagabili nang lahat nang pinaglilihian ko. Hindi dapat siya ang gumagawa non, pero hindi ko naman siya masisisi dahil, alam ko namang wala siyang paki-alam sa amin.

Nalaman niya na lang noong minsang umuwi siya. I didn't expect him to be happy. He was mad. Pinagbuhatan niya ako ng kamay.

"Hindi ko na babawiin lahat nang binigay kong pera sa kompanya niyo! Kahit wag na! Hindi ko naman na babawiin iyon, para sana kapag naghiwalay tayo, atleast kahit papano, bayad ako sa mga taon na naging asawa kita, pero ito! Putang'na Tamara. Paano ko sasabihin kay Iya na nabuntis kita, na nakagawa ako sa kanya nang pagkakamali." I was his wife, pero ako ang tinuturing niyang kabit. Ako ang Legal, pero ako nagmamakaawa sa kanya.

"Abort it!" alam kong kasalanan ang ginawa ko. Pero hindi ko siya napigilan. Ang ending, nakunan ako.

Simula noon, lagi na akong pumupunta sa Bar. Naglalasing, para naman kahit papano, makalimot ako. Hanggang sa isang araw, nakita ko ang kabit ni Harid. Nasa bar din siya, sumasayaw kung kani-kaninong lalaki. Maraming pumasok sa isip kong kagagahan, pero hindi ko ginawa.

Hanggang sa naulit nanaman iyon, at kasama ko na si Rose. Nakita namin siyang binabastos nang isang lalaki. Dapat hindi ko siya tutulungan, pero babae din ako. Hindi namin siya pinabayaan ni Rose. Buong gabi, noong masigurado naming okay na siya, saka kami umalis..

Ang akala ko, dahil nakagawa kami nang mabuti, sa kanya mabuti narin ang balik sa amin. Pero hindi nagkamali ako, kinabukasan, nagmamadali na lang na umalis si Harid sa bahay. Umuwi siya sa bahay namin. Nagmamadali siyang umalis. Fear, Scared, Anger is written in his eyes. Halata lahat nang emosyon na iyan.

Bansang hapon na siya bumalik, at ang balitang iyon ang gumimbal sa amin. Iya, she died. She committed suicide. At kami ang sinisisi niya.

Muntik na akong mabaliw noon, sinisisi ko ang sarili ko, pati siya. Nakita niya daw sa cctv na kami ang huling kasama niya, pagkatapos ang insidente. Ang unang pumasok sa isip ko noon, sana hindi na lang ako umalis sa tabi niya para nabantayan ko siya. Siya na lang ang natitirang nagpapasaya kay Harid, bakit pati siya nawala.

Pagkatapos nang nangyari. Si Rose, nakipagbreak din sa boyfriend niya. Lugmok din ako noon, at sa condo ni Harid umuuwi. Hindi ako umuwi nang bahay noon, dahil doon linamayan ang labi ni Iya.

Umalis si Rose nang bansa, at walang kahit komunikasyon ang naganap. I was depressed. At muntik narin akong nagpatiwakal.

Taon ulit ang lumipas.

Nagpabuntis ako sa kanya. He's drunked. Mukhang nag-away sila ng kinakasama niya, at dito siya umuwi. At kahit alam kong mukhang despirada na ako sa ginawa ko. Ginawa ko pa din. I want to be pregnant again. Pero alam kong hindi siya papayag. I prayed, ang sabi ko. Aalagaan ko na ang magiging anak ko, hindi ko na siya hahayaang masaktan

Kinabukasan, muntik kong pinagsisihan ang ginawa ko. Nagising siyang galit na galit. Muntik niya akong mapatay, and he keeps calling me "whore, slut and a bitch" wala akong paki, as long as, mabuntis ako! Hindi ko alam kong bakit, gusto kong magkaanak sa kanya, gayong sinasaktan niya lang naman ako.

To be Continue.