It Wasn't A Pag-ibig

Kabanata 1

Kabanata 1 : ' Being Unwanted'

Present Time.

Hindi naging madali ang mga taon na nagkasama kami. Hindi mo din naman matatawag na maayos ang kinalalagyan ko ngayon. It wasn't my intention to be part of his life. Hindi ko din naman ginusto ito.

Mukhang kinain ko lahat nang bagay na sinabi ko noon. Habang maaga pa, pipigilan ko pa. No, hindi iyon nangyari. Sa higit kumulang isang taon na magkasama kami, medyo naging okay naman.

Hanggang sa dumating ang araw na kinatatakutan ko. I was one month pregnant, nang mahuli ko si Harvy na may kasamang ibang babae nanaman. Hindi ito katulad nang dati, hindi siya katulad niya, she is the only person, he loves. SABI, first love never dies. And so, ganun nga ang nangyari. Patay man o buhay ito, nag-iisa lang siyang babaeng minahal niya.

Totoo nga, nong may nangyari nanaman sa amin, Nabuntis ako ulit.

“Kumusta ang pakiramdam mo, hija? May masakit ba sayo?” it was my mom. Lagi niya akong binibisita dito sa bahay. Ngumiti ako sa kanya nang peke. Minsan naguguilty narin ako sa ginagawa ko. Kahit naman sigurong tao na nasa situwasyon ko, maguguilty din, knowing na lahat nang binibigay kong reaksyon sa kanya ay puro peke.

“Of course mom. I'm fine. But.” hindi ko masabi kung ano man ang gusto kong sabihin sa kanya. I was not this before. Hindi naman ako ganito noon, nakakaya ko pang sabihin kay Mommy lahat nang gusto kong sabihin.

“But? You can say anything to me, anak?” malambing niyang aniya. Napalunok naman ako sa sarili kong laway habang nakatingin sa kanya. Paano ko ba sasabihin ito sa kanya. I wasn't sure kung papayag siya sa sasabihin ko.

“I want an annulment Mom.” Sa wakas ay nasabi ko din. Actually, matagal ko nang gusto ito, pagkatapos ko malaman na may ibang babae ang asawa ko. Kahit naman sino, gusto nang ganun. I mean, kahit hindi kami kasal dahil sa pagmamahal, sana man lang respeto di ba? Atleast kung maannul, edi malaya na siya sa lahat nang gusto niyang gawin.

“Anak, hindi ako ang magdedesisyon para dyan.” mahinahon niyang ani, sabay iwas nang tingin. At bakit hindi siya?

“Mom, please.” pagmamaka-awa ko. Ano bang problema, bakit kailangan pang hindi siya ang magdedesisyon para doon.

“I love you, anak. Pero, hindi ko magagawa ang gusto mo. As you can see, kung hindi dahil sa apelyido niya, hindi babalik ang mga investors at kliyente natin.” iyon pala ang dahilan. Negosyo padin pala ang mahalaga. Gustong gusto kong aminin sa kaniya, sa Mommy ko. Na hindi na ako masaya sa relasyon na ito. Puro sakit na lang ang binibigay sa akin. Hindi naman ganito ang Mommy ko noon. Mas mahalaga padin sa kanya ang pamilya niya. Hinding-hindi niya ipagpapalit ito sa isang apelyido lang. Pero, ano pa bang aasahan ko. People change.

“Pero, Mom. Manloloko siya! He's chea---” natigil sa ere ang dapat sanang sasabihin ko nang makita ko siyang papasok sa bahay at madilim ang tingin sa akin

“O, andito na pala ang asawa mo. Sige na, aalis na ako. Ingat ka lagi anak. Tandaan mo, mahal kita.” at iyon na ang huling sabi ni Mom, bago siya umalis nang bahay.

Sa kabilang banda naman. Si Harvy na, halos patayin ako sa pamamagitan nang tingin. Binaba niya ang kanyang gamit sa couch, tsaka niya marahang linuwagan ang suot niyang necktie.

“Hindi ka talaga nakikinig ano! Ang sabi ko, wag na wag kang magsasalita, nang kahit ano. Tungkol sa nangyayari sa bahay na ito!” dumagondong sa buong sulok nang bahay ang lakas nang boses niya. Kaya wala kaming katulong sa bahay. Mayroong naglilinis nang kada umaga dito, pero hindi sila dito nakatira.

“Hindi iyon ang intensyon ko! Gusto lang kitang tulungan! Kapag annulled na kasal natin, malaya kanang sumama sa mahal mo!” diretsang sagot ko. Malaya na siyang gawin lahat nang gusto niya.

“You can sacrifice?” nanghahamon ang kaniyang tinig. Habang naglalakad papalapit sa akin. Matapang ko siyang tinignan.

“Of course. I can!” matapang ang mga sagot ko.

PERO, making galaw pala iyon. Sinampal niya ako nang napakalakas. Ano pa nga bang bago?

“Get out! Ayaw na kitang makita dito sa pamamahay na ito!” galit niyang litanya. Pero matapang ko padin siyang tinignan!

“This is not your house. My mom bought this for me!” totoo iyon

“This is my property now!” giit niya. Sabay kuha nang papel. Iyon pala ang titulo nang bahay.

“Pipiliin mo ba siya kaysa sa akin! Kaysa sa amin nang magiging anak mo!” tanong ko.

Ngumisi lang siya. At hindi man lang siguro ito nakaramdam nang awa. “I wish the baby is not mine. Pero, ayos lang. Hindi ko din naman sila matatanggap. Lalo na iyong Ina. Now, get out! And don't ever come back here again!” umiiyak naman akong umalis sa harapan niya. Hindi ko siya nakitaan nang kahit anong reaksyon! Kahit ang makakita man lang nang kaunting awa wala! Paano ko nga ba ito minahal? Iyon na ata ang pinakamasakit na narinig ko sa buong buhay ko. Ang hindi tanggapin ang mga anak ko. Bakit? Hindi ba kami naging sapat!

Nakalimutan niya bang buntis ako! Ha, hindi man lang ba siya maawa sakin.

Agad agad akong kumuha nang maleta, at kinuha lahat nang damit ko. Ayaw kong magtira nang kahit isang bagay dito!

Nang masiguro kong okay na, agad din akong lumabas nang kwartong iyon. Pero, hindi ko inaasahan ang bubungad sa akin, pagkababa ko! It was my husband, together with a girl. Naghahalikan sa sala. Hindi ko makita, iyong babae dahil sa luhang tumatakip Sa mata ko.

Ang sakit sakit! Hindi ko kayang patagalin pa ang sarili kong nandito sa bahay na ito! Gusto ko na lang umalis. Ayaw ko na dito. Gusto ko, kapag umalis ako, iyong hindi ko na siya makikita pa!

Umalis nga ako, bumalik ako sa dati kong condo. Thank God hindi ko naisipang ibinta ito! Atleast. Kahit papano, kahit mag-isa ako alam kong masaya ako.

Marami akong nasagap na balita. Marami akong narinig. Marami akong gustong sabihin sa kanya? Magtanong. Pero sa huli naiisip ko din. Baka nga, hindi talaga kami para sa isa't isa.

Months pass.

“Anak, may good news ako! Bumalik na Ang Daddy mo. At gusto ka niyang tulungan!” and that was the day, na alam ko sa sarili kong tuluyan na akong makakalaya sa kanya.

To be Continue.