ორი მხარე. +18

ხის სახლი (ნაწილი 2)

   ამაღამ დიდი წვიმა დაიწყო. სანამ მე ჩემს ოთახში ტელევიზორს ვუყურებდი ელიზაბედი შემოდის ჩემთან.
   -ლუკას გცალია?
   -კი მოდი- ვეუბნები მშვიდად.
   -ჭექაქუხისლის მეშინია...
   -შეგიძლია აქ დაწვე ამაღამ ოღონდ ზედმეტად არ შემეხო. არ მინდა რომ გოგომ გამაუპატიუროს.
    მას ეცინება, ვხედავ რომ გულით გაეცინა. კომფორტულად მოთავსდა ჩემს საწოლში და სანამ მე ტელევიზორს ვუყურებდი ვხედავდი როგორ აპარებდა თვალს ჩემსკენ.
   -რამის კითხვა გინდა? - ვეღარ მოვითმინე და პირდაპირ ვკითხე.
   -ჩემზე და ჩემს ოჯახზე მინდა რომ მომიყვე.
    ღრმად ჩავისუნთქე, ტელევიზორი გავთიშე, ჩემს საწოლში მის გვერდით წამოვჯექი. ელიზაბედს პირველად ჩავხედე თვალებში, მას ლამაზი ჭაობისფერი მწვანე თვალები ჰქონდა. მინდოდა მართლა გულით ჩავხუტებოდი მაგრამ ვიცოდი რომ მაგის დრო არ იყო.
    - მოგიყვები ოღონდ თუ ტირილს არ დაიწყებ. - ელიზაბედმა თავი დამიქნია, მისი ხელი დავიჭირე და დავიწყე მთლიანი ამბის მოყოლა.
    - მამაშენს როგორც ვთქვი ორი ქალიშვილი ჰყავს. შენ მეორე შვილი ხარ მისთვის, მის მეორე შვილს ანუ შენს დას როზი ჰქვია. თქვენს შორის მხოლოდ ერთი წელია განსხვავება. მაგრამ როგორც ჩვენ გავიგეთ როცა შენ გაჩნდი როზის პანიკური შეტევები დაეწყო და რიჩარდმა გადაწყვიტა შენი თავიდან მოშორება. მამაშენი მაგ დროს შეთანხმებული იყო ერთ გავლენიან კაცთან რომ შენს თავს მიჰყიდდა მას როცა შენ 17 ის გახდებოდი, ეს შეთანხმება ჯერ კიდევ შენს დაბადებამდე იყო დადებული. როგორც რიჩარდმა მოუყვა დიეგოს შენ თავიდანვე გაჩენილი იყავი გასაყიდად. ამიტომაც შენზე არათუ მე ან დიეგომ, არამედ არავინ იცოდა შენი არსებობის შესახებ, რადგან დედაშენმა სახლში გაგაჩინა რომ არავის სცოდნოდა შენი არსებობა. ჩვენ კი გვინდოდა რომ როზი მოგვეტაცებინა რადგან ის რიჩარდის საყვარელი ქალიშვილია, და გვეგონა რომ სწორი ქალიშვილი მოვიტაცეთ და ეგრე აღმოჩნდი შენ ჩემთან ახლა ჩემს საწოლში ჩემი მაიკით და ჩემი სპორტული შარვლით.
    უეცრად ელიზაბედის სახეზე ცრემლები დავინახე - ანუ მე უბრალოდ ნივთი ვიყავი ჩემი ოჯახისთვის? - ის ტიროდა გაუჩერებლად. უეცრად ჭექაქუხილის მძაფრმა ხმამ გადაფარა მისი ცრემლები და შიშისგან უფრო ატირდა. ის მართლა ცუდად გახდა.
    -ეიი ლიზ, შენ ჩემთვის არასოდეს ყოფილხარ ნივთი... - მისი სახე ჩემს ხელებში მოვიქციე, თვალებში ვუყურებდი და ვგრძნობდი რომ ისიც მიყურებდა და მის თვალებში სიმშვიდე დავინახე. პატარა ბავშვივიგ ჩავიხუტე გულში და იმდენად მაგრად ჩავეხუტე რამდენადაც შემეძლო, ზურგზე ხელები მომხვია და მაიკაზე მექაჩებოდა. კანკალებდა და ჩუმად ჩურჩულებდა "მიშველე".
    მის წელზე მქონდა ერთი ხელი შემოხვეული და წამიერად ისევ გამახსენდა რამოდენიმე საათის წინ როგორ დავინახე ოთახში ნახევრად შიშველი. კვლავ მის სახეს ვუყურებდი, ცრემდები აღარ მოსდიოდა. ვუყურებდი მის ტუჩებს რომლის დაგემოვნებაც სასტიკად მინდოდა. მის ყელს ჩემი ხელი დავადე და მისი ლოყიდან ცრემლი მოვწმინდე.  ჩუმად ჩავჩურჩულე "იცოდე ამიერიდან მხოლოდ მე მექნება უფლება რომ ლიზა დაგიძახო..." და ყოველგვარი ახსნის გარეშე ტუჩებში ვაკოცე. არც ის იყო წინააღმდეგი და მისი ლამაზი თითები ჩემს თმებში შეაცურა. მის ენას ვგრძნობდი ჩემს ტუჩებზე და რაც უფრო უხეშად ვკოცნიდი მით უფრო უხეშად მინდოდა მისი სხეული. წამის მეასედში შარვალი გავხადე და მაიკა შემოვახიე მის სხეულს. ლოგინზე დავაწვინე, ზემოდან მოვექეცი, ხელზე ხელი მოვკიდე და ტუჩებიდან ენის სრიალით ყელზე ჩამოვედი, მისი მკერდის თავები გამაგრებული იყო და ამით მივხვდი რომ მას ნამდვილად სურდა ჩემთან ყოფნა. მუცელზე მის ნაირევს ვკოცნიდი. მისი ყელიდან კი ნაზი და გახშირებული სუნთქვის ხმა ამოდიოდა..... ის ღამე ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ლამაზი ღამე იყო. მისი კვნესის ხმა წვიმის ხმაში ირეოდა და მთვარის შუქი კი მის სხეულს ალამაზებდა.

   მე მრავად ქალთან ვარ ნამყოფი, ბევრისთვის შემიყვარებია თავი მაგრამ რატომღაც ლიზა ერთადერთია ვის დავიწყებასაც არასოდეს ვისურვებდი. ის მეამიტი, გულჩვილი და კეთილი გოგოა რომელსაც ერთი ბედნიერი დღე არ აქვს გატარებული. მე მინდა დავრჩე მის ცხოვრებაში რათა დავიცვა ის. რას ვგრძნობ? არ ვიცი რას ვგრძნობ მაგრამ ერთი რამ ზუსტად ვიცი. მე ლიზა ოფიციალურად შემიყვარდა.