ორი მხარე. +18

ლუკასი

   ლუკასი ჩემთვის ერთ დროს უცნობი, ახლა ცოტათი ნაცნობი ადამიანია. მანქანაში უკან სავარძელზე ვზივარ და ვფიქრობ სად მივდივარ. ნეტა აქამდე რას ვაკეთებდი ან მამაჩემი რას აკეთებდა? სად ვიზრდებოდი და რატო გამიტაცეს მე? როგორც ყოველთვის კითხვა ბევრი იყო, პასუხი ერცერთი.
    -ლუკას...- ჩუმად მივმართე ლუკასს რადგან სახეზე გაღიზიანება ეტყობოდა. - შეგიძლია ჩემზე მომიყვე?
   -მე რა უნდა მოგიყვე შენზე?-ჩაეცინა მას
   -რატომ მომიტაცეთ? ვინაა მამაჩემი? რატო აპირებდით ჩემს გაყიდვას?
   -მამაშენი ხალხს აწამებს, ის ბავშვებს იტაცებს, ოჯახებს ანადგურებს, ის უბრალოდ არამზადაა. შენ კიდე კარგი ფულის ტომარა იყავი, გვეგონა სწორი შვილი მოვიტაცეთ მაგრამ მამაშენს თურმე ორი გოგო ჰყავდა. ოდესღაც მამაშენმა ჩემთვის ძვირფასი ადამიანი წაიყვანა, მინდოდა სამაგიერო ნებისმიერ ფასად გადამეხადა.
   -ვინ? - ვკითხე შეშინებულმა და მანქანის სარკიდან მისი ნაღვლიანი თვალები გამოჩნდა.
   -დედაჩემი და ჩემი უმცროსი დაიკო.
   -არ ეძებდი?
   -ვეძებდი და ვიპოვე, ჩემი დის გვამი ვიპოვე, ის დანაწევრებული იყო. პოლიციამ დაადგინა რომ ის გაუპატიურებული იყო.
    წამით ჟრუატელმა დამიარა, მინდოდა მეთანაგრძო ლუკასისთვის მაგრამ არ ვიცოდი როგორ. უცებ სანაპირო დავინახე, ლამაზი მდელოთი.
-შეგიძლია აქ გააჩერო? ცუდად ვარ?
-კარგი ოღონდ ზედმეტი მოძრაობის გარეშე. ისედაც შარში ვეხვევი შენს გამო.
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე, მანქანა შეაჩერა. გარეთ გადავედი და ჰაერი ჩავისუნთქე, სუფთა ჰაერი. ცხოვრებაში პირველად თავი თავისუფლად ვიგრძენი. ეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი მომენტი იყო. ვუყურებდი ზღვას რომელსაც ქარი ოდნავ არხევდა, მწვანე ხეებს რომლის ქვეშაც პატარა ხავსი იყო მოკიდებული. ასეთი სილამაზე პირველად ვნახე ცხოვრებაში.
-ისე უყურებ აქაურობას თითქოს პირველად ხედავ ზღვას და ხეს.- უეცრად ლუკასის ხმა გავიგონე უკნიდან
-16 წლის ვარ, ამ დროის მანძილზე ერთადერთი რაც მინახავს ეს ლურჯი-მომაცრისფრო კედლებია საიდანაც გასვლის უფლება არ მქონდა. მამაჩემი კი თითქმის ყოველღამე მცემდა, მახსოვს დანით როგორ გადამისერა ფეხი, ახლაც მაქვს შრამი.-
ლუკასს ყველაფერს ვუყვებოდი და უეცრად მითხრა:
-შეგიძლია შრამი მანახო?
-შრამი ბაყვის ადგილზე მაქვს.
-არაუშავს, უბრალოდ შარვალი ჩაიწიე. მომწონს გოგოს სხეულზე შრამი და ნაირავები.
ლუკასს ვუყურებდი, არ ვიცოდი რა მექნა. უხერხული მომენტი იყო, მუცელში რაღაც გრძნობა დამეუფლა თითქოს შიგნით ყველაფერი ტრიალებდა. მის ლურჯ თვალებს ვუყურებდი რომელიც მწვანე ფერში გადადიოდა. მის სავსე ტუჩებს და მის ლამაზად ჩამოშლილ თმებს.
ის შემეხო, წელზე ხელი მომხვია და შარვლის ღილი გამიხსნა. ვგრძნობ როგორ მიხსნის შარვალს ბოლომდე, მისი თითები მეხება. წამიერად მახსენდება იმ საზარელი ნაბიჯების ხმა, რომელიც ღამე მესმოსა ხოლმე, ცუდად ვხდები, ღრმად სუნთქვას ვიწყებ და იმის შიში მეუფლება რომ ლუკასიც ეგეთი აღმოჩნდება, როგორიც მამაჩემია. კივილს ვიწყებ და მიწაზე ვიკეცები.
-კაი, კაი აღარ შეგეხები დამშვიდდი- მითხრა ლუკასმა, ხელები აწია და მანქანისკენ წავიდა. არ მინდოდა წასულიყო მაგრამ ვერაფერს ვამბობდი.
ცოტა ხანი მიწას ვუყურებდი, როცა წამოვდექი მივხვდი რომ ლუკასი ისევ მანქანაში იყო. ადამიანის ფსიქოლოგიაზე ბევრი წიგნი წამიკითხავს, მას დიდი ლოდი ედო გულზე და მივხვდი რომ ის იმ კატეგორიას მიეკუთვნოდა რომელიც გრძნობებს მალავს. არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი მიწაზე მაგრამ ლუკასს ზედმეტად არ შევუწუხებივარ, ის არ მოსულა და არ უჩხუბია, მან საშუალუბა მომცა ჩემ თავში გავრკვეულიყავი.
მანქანისკენ გავიხედე, ის საჭესთან იჯდა, მშვიდად და წინ იყურებოდა, მელოდებოდა როდის მივიდოდი. არ ვიცი რის გაკეთებას აპირებს ან რატომ გადამარჩინა მაგრამ ერთი რამე ზუსტად ვიცი. მე ოფიციალურად მომეწონა ლუკასი, არა იმიტომ რომ მას იდეალური გარეგნობა აქვს, იმიტომ რომ მან ზუსტად იცოდა რა მინდოდა.
ისევ ბევრი კითხვა მაქვს მაგრამ მხოლოდ ერთი პასუხი ვიცი. -ლუკასი ბოროტი გამტაცებელი არაა, ის ადამიანია გრძნობებით რომელიც მომეწონა... სადამდე მივა ჩვენი ურთიერთობა? არ ვიცი.