Ζαΐρα.
Οι γονείς του Απόλλων αποφασίζουν να μείνουν σε ένα ξενοδοχείο μέχρι να τελειώσει η τελετή του Αντριέν και της Ολίβιας. Είναι μια καλή απόφαση, θα ήταν άβολο να μοιραστούμε μια στέγη με την κυρία Ντέσμοντ μετά το δράμα που συνέβη χθες το βράδυ.
Ομολογώ ότι δεν εξεπλάγην όταν έμαθα ότι η γυναίκα συμφώνησε με την Τζένη να με σκοτώσει. Η απέχθειά της προς το πρόσωπό μου είναι πολύ εμφανής. Ποτέ δεν θα καταλάβω τον λόγο του μίσους της, το μόνο που κάνω είναι να αγαπώ τρελά τον γιο της. Γιατί με απεχθάνεται αδικαιολόγητα; Λέει ότι είμαι μοχθηρή, αλλά που να πάρει, δεν έφτασα τόσο μακριά όσο η Τζένη. Ήταν ψυχοπαθής.
Παρόλα αυτά, η κυρία Αλέξα την ήθελε για τον γιο της. Τα μυστήρια της ζωής δεν θα τα καταλάβω ποτέ.
«Μου λες ότι επέστρεψε για σένα στα όνειρά σου», ρωτάει ο Απόλλων. «Πες μου ότι δεν τον πιστεύεις, Ζαΐρα. Είναι παγίδα. Η Άγκνες περιμένει από εσένα να κάνεις ακριβώς ό,τι θέλει».
Δαγκώνω το εσωτερικό του μάγουλου μου, ακόμα ζαλισμένη από τον τελευταίο μου εφιάλτη. Ήταν πιο μπερδεμένος, πιο τρομακτικός. Έβγαζε και λίγο νόημα.
Η Άγκνες έχει την ψυχή του Νικηφόρου επειδή είναι η πηγή της δύναμής της. Θέλει να ανοίξει την πύλη για να ελευθερωθεί και να βγει στον πραγματικό κόσμο. Στο DreamLand κάηκε στην πυρά και πήγε σε άλλη διάσταση όταν πέθανε. Τώρα είναι παγιδευμένη, αλλά όχι για πολύ.
Θα με χρησιμοποιήσει.
Ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα βγει έξω. Η απαισιοδοξία μου είναι χάλια, αλλά είναι αναπόφευκτο να μην σκέφτομαι τα χειρότερα.
«Είναι απόλυτα λογικό, ακόμα κι αν δεν μου αρέσει να το παραδέχομαι», μουρμουρίζω κοιτάζοντας το ταβάνι. «Το πτώμα του Νικηφόρου βρίσκεται στο DreamLand. Πρέπει να τον πάρω πίσω με όποιον τρόπο μπορώ, Απόλλων. Δεν θα είναι πια η μαριονέτα αυτής της άψυχης γυναίκας».
Αναστενάζει.
«Τι θα κάνεις;» ρωτάει. «Θα πας στη γαμημένη πόλη και θα δώσεις την ψυχή σου στη μάγισσα;»
«Δεν χρειάζεται να γίνετι ακριβώς έτσι».
«Πρέπει να υπάρχει άλλος τρόπος, δεν μπορείς να πας».
«Έχω κουραστεί να περιμένω».
«Γίνεσαι παράλογη, Ζαΐρα. Αν σου συμβεί κάτι, δεν θα πάρουμε ποτέ πίσω τον Νικηφόρο», με αγκαλιάζει σφιχτά και μου δίνει φιλιά στα ακατάστατα μαλλιά μου. «Θα ένιωθα το ίδιο αν ένας από τους αδελφούς μου βρισκόταν στην ίδια κατάσταση, αλλά μην κάνεις τίποτα τρελό. Δεν θα άντεχα να σε χάσω».
