Κεφάλαιο 2

592 63 68
                                    

Φυλάω στην μικρή μου βαλίτσα τα αναγκαία: ρούχα, μακιγιάζ και χρήματα. Η διαμονή μου στο DreamLand θα είναι μεγάλη, θέλω να είμαι προετοιμασμένη. Η πόλη είναι έξι ώρες μακριά από το Σικάγο και θέλω να φτάσω πριν τα μεσάνυχτα. Τίποτα δεν θα με κάνει να αλλάξω γνώμη. Αν η μαμά δεν θέλει να με στηρίξει, τότε καλώς. Θα το κάνω μόνη μου.

«Μου τον θυμίζεις» Η φωνής της μαμάς με τρόμαξε. Γυρνάω και την βλέπω ακουμπισμένη επάνω στο κάσωμα της πόρτα μου «Είσαι το ίδιο πεισματάρα με τον πατέρα σου. Ο Σαμουέλ ποτέ δεν παραιτήθηκε από αυτό που ήθελε».

Ο πατέρας μου λέγεται Σαμουέλ; Τα μάτια μου γουρλώνουν από έκπληξη, το στόμα μου ανοίγει ελαφρά στην ομολογία της. Επιτέλους, καταφέρνω να πάρω ένα μικρό στοιχείο του μυστηρίου που περικυκλώνει τον πατέρα μου.

«Γιατί μου μιλάς για εκείνον αυτή την στιγμή;» ρωτάω.

Το χαμόγελο της μαμάς στάζει πικρία.

«Γιατί αν βγεις από αυτή την πόρτα, ίσως να μην σε δω ποτέ ξανά».

Ο φόβος κατακλύζει κάθε μέρος του κορμιού μου.

«Έχεις κάτι να μου πεις;»

«Αν σου πω να μην πας, θα με ακούσεις;» Εκείνη γελάει όταν μένω σιωπηλή «Υπέθεσα πως δεν θα έκανες πίσω».

Κλείνω απότομα την βαλίτσα και σταυρώνω τα χέρια.

«Αν είχες την καλοσύνη να μου πεις τι συμβαίνει, δεν θα αναγκαζόμουν να το κάνω αυτό». Αρχίζω να λέω με τρεμάμενη φωνή «Γιατί κρύβεις τόσα μυστικά; Ποια είμαι στην πραγματικότητα;»

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς».

«Πάψε τις ανοησίες, μαμά» ξεστομίζω, ακούγομαι θυμωμένη «Ξέρω ότι δεν είμαι ένα φυσιολογικό κορίτσι. Πώς εξηγείς το γεγονός πως ποτέ στην ζωή μου δεν έχω αρρωστήσει; Δεν είχα καν γρίπη».

Καταπίνει με δυσκολία.

«Είσαι ένα κορίτσι πολύ υγιές».

Κουνάω το κεφάλι αρνητικά. Εκείνη δεν θα μου πει τίποτα, είναι μάταιο να συνεχίσω την προσπάθεια.

«Ποτέ δεν θα φτάσουμε πουθενά με αυτή την συζήτηση. Έχει τελειώσει, μαμά. Θα πάω να βρω τον Νικηφόρο».

Πριν να φύγω, τα χέρια της τυλίγονται γύρω από το σώμα μου και με σφίγγουν τόσο δυνατά που μένω χωρίς οξυγόνο. Τοποθετεί το πρόσωπο στο μέρος ανάμεσα στον λαιμό και τον ώμο. Βαθιά μέσα στο κεφάλι μου ακούω μία φωνή να μου φωνάζει να μην φύγω, όμως την αγνοώ. Έχω κουραστεί να ζω με τόσα ψέματα.

Η ομορφιά του σκότους Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα