şehrin gürültüsü 1: still with you

-altı-

Her gün gördüğün o gülümseyen yüz,

onun ruhumla hiçbir alakası yok; o, aslında ben değilim.

Hazal'ın annesi, eski kocasının bu ani ve dehşet verici ölümünün ardından, Hazal'ı tek başına bırakamayacağını biliyordu. Bu yüzden büyük bir karar alıp Almanya'daki ailesini, ki bu ailesi yeni eşi Arve ve Arve ile olan kızları Joy'du, yanına alıp derhal Türkiye'ye döndü.

Hazal'ın annesi eski kocasından boşandıktan sonra Almanya'ya yerleşmeye karar vermişti ve bu mesafelerin sonucunda sadece birkaç yılda bir, birkaç günlüğüne görüşebiliyorlardı. Fakat çok otoriter bir anne olan Aynur Işık, (şimdiki soyadı ile Aynur Işık Neumann) Hazal'ı haftada en az 3 kez arıyordu. Boşanmadan sonraki ilk birkaç yıl bu konuşmaların her biri en az bir saat sürerken, Hazal liseye geçtiğinde işler değişmişti. Aynur artık kızıyla haftada en fazla bir kez, iki dakikayı geçmeyen konuşmalar yapabiliyordu. Bu durumun sebebi ilk başta Hazal'ın telefonları açmaması veya meşgule atması olsa da, Aynur'da bir süre sonra daha az görüştükleri için kendini daha rahat hissediyordu ve çağrılarına doğru düzgün cevap alamadığı bu bir iki ayın sonunda Hazal'ı sadece ayda bir kez arar hale geldi. Hem çalışıp, hem yüz yüze hem de uzaktan bir çocuk büyütmek zordu. Bu yüzden, uzaktaki kızından vazgeçti.

Aynur, eşi Arve ve kızı Joy'u alıp Türkiye'ye, kardeşinin evine yerleşti ve Hazal'ı da onlarla birlikte kalması için ikna etti. Onun o evde yalnız başına kalmasını istemiyordu.

O günlerde babasının ölümünü hâlâ kabullenemeyen Hazal ise annesinin isteğini tabii ki kabul etti. O evde yaşamaya cesareti yoktu.

Arve ve Joy Türkçe, Hazal ile teyzesi de Almanca bilmiyorlardı bu yüzden evdeki ortak iletişim dili İngilizceydi ama Hazal hiç tanımadığı bu yabancılarla olan iletişimini en aza indirmek için İngilizce bilmiyormuş gibi yapıyordu. Böylece onlarla asla tek başınayken konuşmasına gerek kalmayacaktı.

Yıllardır babasıyla tek başına yaşayan Hazal için bu yeni, geniş aile yaşamı çok ani gelmişti ama bir ay sonra da, iki ay sonra da Hazal'ın babasıyla yaşadığı o eve tek başına gidecek cesareti yoktu. Sadece bir iki kez teyzesi ve annesi ile birlikte o eve gitmiş ve 5 dakika içinde hiçbir yere bakmadan odasına girip alacaklarını aldıktan sonra çıkmıştı.

Ne hissetmesi gerektiğini bilmiyordu. Hayatının nereye gittiğini bilmiyordu. Kendini bilmiyordu. Babasının toprağın altında olduğuna inanamıyordu. Sanki bir akşam eve gitse, babasını salonda, bir tuvalin başında yağlı boya resimler yaparken bulacaktı. Ama artık her şey farklıydı. Artık o ev bomboştu. Artık o tuvallerin bir sahibi yoktu.

Hazal, acı içindeydi. Her gün, nefes almakta daha çok zorlanıyordu ama annesi de dahil evdeki kimseye güvenmediği için hissettiklerini gizlemeye karar vermişti. Tüm gece ağladıktan sonra sabah hiçbir şey olmamış gibi okula gittiği üç aylık bir döngünün sonunda, Hazal artık bitap düşmüştü ve buna bir son vermesi gerektiğini anlamıştı.

Hazal, bir gün, sürekli gördüğü o kâbusların birinden uyandı ve evdeki kimseye bir şey demeden okula gidip kaydını dondurdu. 15 yaşından beri sürekli hayalini kurduğu ve girebilmek için gerektiğinde uykularını feda ettiği o bölümü, bugün arkasında bırakmıştı. Bazen, diye geçirdi içinden. Bazen, hayallerinin gerçekleşmesi dahi seni mutlu edemiyormuş.

Grafik Tasarım bölümünü seçmesinin nedeni, babası gibi hayatını yaratıcılığa ve sevdiği şeye adamaktı. Her gün resim yapan bir babayla birlikte büyümek, elbette onu da bu yöne doğru çekmişti. Fakat babasının aksine, Hazal'ın çizimleri çocukluğundan beri daha koyu ve depresif bir hava taşıyordu. Bu durumu fark eden babası, Hazal'ı resim yapmaktan uzaklaştırmak istemişti. Bu yüzden kızını sayısız farklı kurslara göndermişti. Ama ne kadar denese de, Hazal'ı resim yapma tutkusundan alıkoyamadı. Hazal resim dışındaki diğer kurslara iki kez gidiyor ve sonra babasına kursa devam etmemek için çeşitli yalanlar söylüyordu. Samet Ekim, 10 başarısız denemenin ardından pes etti ve kızını resim alanında desteklemeye karar verdi.