"Sen ansızın kapımı çalan kıyametimsin."
.............
Bazı sonlar yeni ilkler doğururdu. Ve bazı sonlar, insanı yeni bir yola adım atmaya zorlardı. Yeni ilklere adım atmak için kader hazırdı. Ona düşen kadere boyun eğerek, örülen ağların peşine dü...
Karia'nın ara final bölümüyle işte sonunda karşınızdayım. Bu sahneleri kaç zaman önce düşünüp, not almıştım. Şimdi hepsini kelimelere dökmüş olmak o kadar güzelki. Mutluyum. Üstelik Karia şu zamana kadar yazdığım en hızlı kurguydu. Bir sene bitmeden bir kitap olacak kadar kelime sayısına ulaştı. Bir maşallah diyelim 😁
Karia'yı yazmak benim için gerçekten çok keyifliydi. Umarım sizin için de öyle olmuştur. Her bir karakteri yazarken ayrı bir keyif aldım.
Vee serüvenimiz bitmiş değil, devam edecek!
Açıkçası bu kitabı biraz daha nahif ve sorunsuz bir kurgu olarak düşünmüştüm ama sahneler zihnimde öyle bir işledi ki durduramadım. Bu yüzden iki kitap olmasını düşünmesem de öyle olacak. İlk kitabımızda pek olay yoktu ama ikincisi biraz hareketli geçecek gibi. Kafamda geri kalan sahneleri de yazmak için sabırsınızlanıyorum.
Bu süreçte yanımda olmanız yazmam için en büyük etken. Hep var olun♥️
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum canlarım ❤️
Bölüm şarkısı: Kubilay Karca (Sizde son sahnede bu şarkıyı açın olur mu?)
20. Bölüm: "Benimle Kalsan Kadın"
Keyifli Okumalar 🤎
Kadın, şaşırmış ifademe çatık kaşlarıyla bakıyordu. Bu kadın Demir'in annesine çok benziyordu. Aynı bakışlar, aynı gözler ve aynı yüz... Onun yaşlanmış haliydi gibiydi.
"Demir," dedim. "Bu, bu kadın..."
Demir koluma dokunarak, "Bu kadın benim teyzem, Dildar, " dediğinde taşlar yerine oturmuştu.
Demir, teyzesiyle görüştüğünden daha önce hiç bahsetmemişti. Anne ve babasının ailesiyle görüşmediğini sanıyordum. Bana neden anlatmamıştı ki?
Kadının alnında, çenesinde ve tespihi tutan elinde dek (deq) dövmeleri dikkat çekiciydi. Yaşlanmış yüzü, kilolu bedeni ile sert yapılı bir kadındı.
Kadın çok az arkamda duran Demir'i gördüğünde yüzü aydınlandı. Anında gözleri dolmuş, yüzü hüzün ve mutluluk ile harmanlanmıştı.
"Demir'im, güzel oğlum," dedi şefkatle. Demir bedenini yana kaydırarak yanımda geçti ve teyzesinin önünde eğildi, kucağındaki elini öpüp alnına koydu. Teyzesi de eş zamanlı Demir'in saçlarından öpüyordu. Onu yanına çekip sıkıca sarıldı.
"Ah oğlum, ne iyi ettin de geldin. Ne zamandır uğramıyordun." Sesinde titreşen özlem yakıcıydı.
