The truth comes(voltooid)

Eenzaam

Ik kuste hem vol op zijn mond. Hij schrikt en trekt zich terug. Ik dacht dat het wederzijds was?er stapelt vocht in mijn ogen op en honderden gedachtes gaan in enkele secondes voorbij. Heeft hij alles verzonnen? Houd hij niet van mij? Maar hij praatte toch over mij? Waren al die briefjes niet voor mij bedoelt? Klootzak!

dan zie ik een politie wagen op ons afkomen rijden hij stopt voor onze neus. Direct komen er 3 politieagenten naar buiten en rennen op ons af. Tatutatu, nu komt ook een ambulance. Hallo zo overdreven hoeft nou ook weer niet! Ik ben nog heel! Heb geen schrammetje, alleen een droge keel en wat minder haar door tape. Dan sta ik op en val direct weer om. Alles draait, okay, misschien ben ik toch niet helemaal lekker. Dan komt er een man aan, of is het een vrouw? Het lijkt allemaal zo op elkaar.

Ik voel de grond onder me wegzakken en hoor nog wat stemmen. Geen flauw idee van wat ze zeggen. Waarom weet ik niet, maar ik heb ineens zin om mijn ogen te sluiten en een dutje te doen. En als ik iets in mijn hoofd heb doe ik dat ook, dus nog geen 2 seconde later val ik in slaap. Ik ben gewoon heel moe.

Geen flauw idee hoeveel later

Ik word wakker. Maar niet in mijn bed of überhaupt in een bed. Ik sta rechtop. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, stamt slapen. Ik zie alles wit, ben ik kleurenblind geworden? Onee wat een ramp!! Ooh laat maar, ik ben gewoon in een ziekenhuis. Daar is alles wit. Dan zie ik Flinn, Hij huilt. Waarom huilt hij? Heeft hij spijt van zijn terug trek actie? Dat heb je verdient, sukkel! Hoe durft hij een meisje af te wijzen.

Dan zie ik ook Loïs. Huilt ze nou ook? Snel ren ik naar haar toe en roep haar naam, maar ze ziet en hoort me niet. Dan sta ik pal voor haar, nog steeds ziet ze me niet. 'halo, hoort iemand mij ?!' schreeuw ik dan zo hard als ik kan, maar ik krijg van niemand een reactie. Alle mensen kijken zelfs niet eens of spitsen hun oren niet. Geen enkele kleine reactie.

Ik besluit Loïs te volgen. Misschien krijg ik dan antwoorden. We lopen langs heel veel paden tot Loïs op een grote zware deur klopt en naar binnen gaat. 'Mama,papa' ik ren naar ze toe en wil ze knuffel, maar net optijd bedenk ik me. Zelfs zij zien me niet. Niemand ziet of hoort me hier. Ik ben helemaal alleen. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Ze zijn zo dichtbij maar tegelijkertijd zo ver weg. Ik word uit mijn gedachtes geschud door een dokter die de kamer in komt lopen samen met Flinn.

"Ik zal maar met de deur in huis vallen. Ik heb slecht nieuws"zegt de dokter dan heel serieus. allemaal kijken ze geschokt en verdrietig, Vooral Flinn. Waarom? Hij heeft me keihard afgewezen. Ineens voel ik heel veel verdriet opkomen inplaats van al die boosheid. Flinn... Ik hou zo van hem, maar hij heeft mijn hard gebroken.

"Fleur schouwer ligt in coma en de kans dat ze zal ontwaken is erg klein, maar 30%" zegt hij dan en kijkt hun met medelijden aan."kan ze ons horen " vraagt Flinn dan na een dodelijke stilte."de één gelooft er wel in en de ander niet niemand heeft er een echt wetenschappelijk bewijs van"antwoord de dokter en zegt dan dat hij weer verder moet en loopt de kamer weer uit. Dan begint Loïs keihard te huilen en rent de kamer uit. Door haar reactie breekt het glas kun je wel zeggen. Iedereen in de kamer volgt haar voorbeeld en barst in tranen uit behalve mijn vader. Hij kijkt versteend voor zich uit en zegt dan" ik moet echt weer aan het werk. Ik ben al te lang weg geweest eigenlijk"en verdwijnt uit de kamer.

Flinn kijkt mijn moeder niet begrijpend aan en komt dan op de lege stoel naast mijn moeder zitten.

Na een half uur stil niks tegen elkaar gezegd te hebben loopt Flinn de kamer uit zonder ook maar iets te zeggen. Nu zit alleen mijn moeder hier nog. Je ziet zo maar wie er echt van je houden en wie je gewoon gebruiken."ik denk dat jij mij echt wel hoort"zegt mijn moeder dan terwijl ze mijn hand vast pakt. De hand van mijn lichaam dan niet dat van mijn geest en toch voel ik de aanraking.

Ik besluit tegenover haar te gaan zitten in een stoel. 'Ik hoor je mama' zeg ik dan.'maar jullie horen mij niet' praat ik verder. Dan zegt mijn moeder als een helderziende;"ook al hoor ik jou niet en voel ik je aanwezigheid niet. Ik zal altijd in je blijven geloven. Ik wil dat je goed uitrust en luistert naar ons alle, want wij geloven allemaal in je. Alleen de een verwerkt dit anders dan de ander en ook dat moet je proberen te accepteren". 'Ik kan dat niet accepteren. Zij vinden het mij niet waard en ik als ik eerlijk ben ook niet!'schreeuw ik dan met een gebroken stem. "Ik hou van je " zegt ze dan en staat op en loopt weg. Ze laten me allemaal in de steek stuk voor stuk.

Ik besluit naast mezelf te gaan liggen en te gaan slapen. Ik ben het toch niet waard om wakker te blijven of te worden.