Παρακολουθώ τη φιγούρα του να εξαφανίζεται μέσα στο εστιατόριο. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν με συμπαθεί καθόλου. Γιατί; Σπάνια διασταυρώνουμε λέξεις.
«Συγγνώμη γι' αυτό», λέει ο Απόλλων, πιάνοντας το χέρι μου. «Ο Άστορ είναι ηλίθιος».
Χαμογελάω.
«Δεν φταις εσύ, είμαι καλά».
Ακολουθούμε τον Άστορ στο εστιατόριο. Το μέρος είναι αρκετά γραφικό. Το εσωτερικό είναι διακοσμημένο με πράσινο, λευκό και κόκκινο χρώμα. Η μυρωδιά του καλαμποκιού και της σάλτσας ντομάτας γεμίζει τα ρουθούνια μου. Οι πέντε μας καθόμαστε σε ένα τραπέζι μέχρι να έρθει η σερβιτόρα. Είναι μια παχουλή, ηλικιωμένη γυναίκα. Σφίγγει την ποδιά της γύρω από τη μέση της και μας κοιτάζει επίμονα.
«Τι θα παραγγείλετε;» ρωτάει.
Ο Αντριέν μιλάει εκ μέρους μας.
«Νάτσος και σάλσα», χαμογελάει, στρέφοντας την προσοχή του πάνω μου. «Θέλεις κάτι ιδιαίτερο, γλυκιά μου;»
Ανταποδίδω το χαμόγελο. Ο Αντριέν είναι πολύ περιποιητικός.
«Το ίδιο», μουρμουρίζω. «Με πολύ τυρί, παρακαλώ».
Η σερβιτόρα καταγράφει τις παραγγελίες μας.
«Φέρε μας ένα μπουκάλι πέπσι», προσθέτει ο Άαρον.
Η γυναίκα φεύγει για να ενημερώσει για την παραγγελία μας. Πεθαίνω της πείνας.
«Φαντάζομαι ότι η βραδιά σου δεν ήταν ευχάριστη», σχολιάζει ο Αντριέν. «Άκουσα φωνές».
Κοιτάζω τα χέρια μου.
«Είδα έναν εφιάλτη», εξηγώ. «Συγγνώμη αν σας ξύπνησα».
«Δεν πειράζει», γελάει ο Άαρον. «Το τελευταίο πράγμα που έκανα ήταν να κοιμηθώ».
Ο Άστορ κάνει ένα μορφασμό αηδίας.
«Ήσουν πολύ απασχολημένος με τη ρεσεψιονίστ του μοτέλ», ξεφυσάει.
Ο Άαρον ανασηκώνει τους ώμους, διασκεδάζοντας.
«Πολύ απασχολημένος».
Σμιλεύω τη μύτη μου, αηδιασμένη από την πληροφορία. Ο Άαρον δεν χάνει χρόνο.
«Ίουυ...» Αναστενάζω.
«Και μετά λέτε εμένα εύκολο», παραπονιέται ο Αντριέν.
Η συζήτηση συνεχίζεται με γέλια και αστεία. Για μια στιγμή ξεχνάω όλα τα προβλήματά μου. Είναι ωραίο να περνάς χρόνο με τα αδέρφια Ντέσμοντ. Είμαι πολύ συγκεντρωμένη όταν ξαφνικά παρατηρώ δύο κορίτσια να παρακολουθούν με ενδιαφέρον το τραπέζι μας. Χαχανίζουν και μουρμουρίζουν ανοησίες. Τους ακούω από περιέργεια.
Κεφάλαιο 20
Ξεκινήστε από την αρχή
