Ζαΐρα.
Οι εικόνες του εφιάλτη μου είναι ακόμα στο μυαλό μου. Για το υπόλοιπο πρωί και το βράδυ δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τις προειδοποιήσεις του Νικηφόρου. Το άτομο που τον κρατάει σκοπεύει να με κάνει να εγκαταλείψω την αναζήτησή του, αλλά εγώ δεν υποχωρώ.
Ξέρω με βεβαιότητα ότι εκείνο το αγόρι δεν ήταν ο αδελφός μου.
Είχα την ανάγκη να κρυφτώ κάτω από τις κουβέρτες, να κλάψω μέχρι να μην έχω άλλα δάκρυα, αλλά απέρριψα αυτή την επιλογή. Το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να προχωρήσω. Το ταξίδι μας στο Σικάγο συνεχίζεται.
Το μόνο που κάνει ο Αντριέν σε όλο το ταξίδι είναι να μου παραπονιέται ότι πεινάει πολύ. Ο Άστορ, κουρασμένος να ακούει τα παράπονά του, αποφασίζει να σταματήσει το βαν πριν φτάσουμε στον προορισμό μας. Κατεβαίνουμε από το όχημα για να προγευματήσουμε σε ένα εστιατόριο.
«Θέλω νάτσος», απαιτεί ο Αντριέν καθώς πλησιάζουμε στο μαγαζί. «Με πολλή σάλσα».
«Νόμιζα ότι ήσασταν σαρκοφάγα», σχολιάζω.
Ο Άστορ ακούγεται εκνευρισμένος.
«Νομίζεις ότι τρώμε μόνο κρέας;»
Ανασηκώνω τους ώμους.
«Υπέθεσα πως ναι. Είστε λύκοι, έτσι δεν είναι;»
«Αυτό είναι το πιο αξιολύπητο πράγμα που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό», μουρμουρίζει. «Είμαστε κι εμείς άνθρωποι. Η μόνη διαφορά...»
«Είναι ότι μπορείτε να αλλάξετε», διακόπτω. «Το ξέρω, γλυκέ μου. Χαλάρωσε».
Τα αδέρφια του γελούν με την απάντησή μου, αν και ο Άστορ δεν διασκεδάζει. Μοιάζει σαν να θέλει να μου δέσει ένα τούβλο στον αστράγαλο και να με πετάξει στον ωκεανό. Αναρωτιέμαι ποιο είναι το πρόβλημά του μαζί μου - γιατί με κοιτάζει συνέχεια; Ο Απόλλων δεν το έχει προσέξει, αλλά εγώ ναι.
«Δεν είμαστε απλά ζώα», μουρμουρίζει στα όρια της βίας. «Είμαστε κι εμείς άνθρωποι. Και να θυμάσαι, είσαι μια από εμάς, μάγισσα».
«Άστορ...» τον προειδοποιεί ο Απόλλων. «Σταμάτα».
«Ο σωστός όρος είναι δρυΐδης», λέω, χωρίς να προσβάλλομαι από τη λέξη "μάγισσα". «Είναι πολύ διαφορετικοί ορισμοί, γλυκέ μου».
Ο Άστορ γουρλώνει τα μάτια του ενοχλημένος.
«Τέλος πάντων», γρυλίζει και απομακρύνεται. «Θα έρθετε ή όχι; Ας τελειώνουμε με αυτό το πράγμα».
