Chapter 6

317 102 41
                                    

Chapter 6:
It's not true that I hate you
***

"May tao po ba sa labas? Tulong! Nandito pa kami sa loob!"

Halos mapaos na ako kakasigaw dahil gamit na gamit ko na ang lakas ng boses ko. I tried to kick the door but it's no use because the door is too strong. It seems like no one can hear me no matter how loudly I scream. How are we going to get out of here? I don't bring my phone to school so I have no one to call for help.

"Low battery ako," inis na usal ni Romeo mula sa likuran ko. Mayro'n siyang dalang phone pero malas lang dahil dead battery ito. Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy sa pagsisigaw para humingi ng tulong.

"You're just wasting your time. Class hour na. All the students are in their respective classrooms."

I stopped shouting because of what he said. Hinihingal na rin ako at sumasakit na ang lalamunan ko dahil sa pagsigaw. Nakakainis!

Lumingon ako sa kanya at nakaupo na siya sa sahig habang nakaangat ang tingin sa akin. I bit my lower lip. "Baka isipin mo sinet-up ko 'to, ha! I was just trying to find Klare because I had to take something from her. I admit that I sometimes stalk you but I have no idea how we ended up in this situation!" I avoided eye contact because I didn't know if he would believe my explanation. Mukha akong defensive masyado.

"Hindi ko naman alam na nandito ka. What are you doing here anyway?" dagdag ko.

He heaved a sigh. "The coach told me to get a shuttlecock in this storage room. And don't worry, because I believe what you said. I could hear you calling Klare's name even before you saw me." sagot niya kaya naman nakahinga ako nang maluwag. Sigurado akong totoo rin ang sinabi niya dahil badminton player siya.

Napanguso ako at tumingin sa kanya. "Kanina tinatanong ko kung may tao ba rito. Bakit hindi ka sumasagot kanina?"

Umiwas siya ng tingin bago magsalita. "Akala ko aalis ka na kung wala kang maririnig. I had no idea we would get locked in here together." sagot niya kaya mas lalong bumagsak ang balikat ko.

Kung umalis ako, edi mag-isa sana siyang na-stuck sa madilim na lugar na 'to. Kawawa naman ang baby ko. "Maybe the janitor locked the door, thinking that no one is inside. Maghintay na lang tayo."

Tumango na lang ako at tumalikod. When I was sure he couldn't see my face, I allowed myself to let out the smile I was trying to hide. Oo na, ako na ang weirdo na kinikilig kahit nasa hindi magandang sitwasyon kami ngayon.

Ayaw kong mapansin niyang kinikilig ako kahit ganito ang sitwasyon namin. Who wouldn't smile if you were locked in a dark room with the person you love? Magandang timing 'to para makausap ko siya. Kung sino man ang naka-lock ng pintuan, thank you! I'm still shy to talk and look at him but I can't deny that I enjoy being in this situation. Baka mapansin niya na kinililig ako kaya palihim kong pinapagalitan ang sarili ko sa isipan ko. Paniguradong maiinis nanaman siya.

Isang minuto na ang lumipas pero gano'n pa rin ang sitwasyon namin. The both of us were quiet and the only thing I could hear was my heartbeat, beating fast like a drum. This situation is making me insane. What the hell am I doing? I should do something to start a conversation with him. Sayang naman ang moment na ito kung tahimik lang kami.

I took a deep breath to prepare myself. Makikipag-usap lang naman ako kaya hindi ko kailangan mahiya. Muli akong humarap sa kanya habang nakangiti pero natigilan agad ako nang makita na nasa akin din ang tingin niya.

My heart raced as I caught a glimpse of his deep, dark eyes fixed on me. Nakatingin lang siya sa akin nang deretso habang naka-crossed sit. His stare was incomprehensible. It made my cheeks blush and I also felt butterflies fluttering in my stomach. I'm glad that this room is dark so he won't notice my red face.

I Saved Romeo Where stories live. Discover now