𝐌𝐀𝐅𝐈𝐀 𝐁𝐀𝐁𝐘𝐆𝐈𝐑𝐋

𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐜𝐡𝐚𝐩𝐭𝐞𝐫

Σελήνης pov

Άνοιξα αργά τα μάτια μου και τύλιξα το σεντόνι ακόμη πιο σφικτά γύρω μου

Μπορεί να ήταν καλοκαίρι αλλά η πρωινή δροσιά δεν έλεγε να μας αποχαιρετήσει.

Σηκώθηκα από το μαλακό μου κρεβάτι και άνοιξα τα παντζούρια του δωματίου μου .

Διάχυτο φως μπήκε στα μάτια μου με αποτέλεσμα να τα κλείσω σφικτά.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα το είχα συνηθίσει.

Κοίταξα το μεγάλο ρολόι του τοίχου

Σελ: ποτέ πήγε 11... πρέπει να ετοιμαστώ

Μονολογησα και έτρεξα προς την ντουλάπα.

Διάλεξα προσεκτικά ένα μαύρο μακρύ φόρεμα. Έφτιαξα ελαφρά τα κάστανα μακριά μαλλιά μου και έβαλα ελάχιστη μάσκαρα.

Πλέον ήμουν έτοιμη να τους αντιμετωπίσω όλους και ιδιαίτερα τον θάνατο του πατέρα μου.

Άνοιξα την πόρτα και άρχισα να κατεβαίνω ήσυχα την σκάλα.

Έφτασα στο σαλόνι . Εκεί είδα όλη την ομάδα γύρω από το σκούρο φέρετρο του. Δεν με είχε δει κανείς τους ακόμα.

Ένας ψηλός άνδρας γύρισε απότομα το κεφάλι του προς τα εμένα αλλά μόλις αντίκρισε την μορφή μου γονάτισε πέφτοντας στο πάτωμα . Όλοι αντέγραψαν την κίνηση του

Το βλέμμα μου έμοιαζε χαμένο ενώ εκείνος είχε μείνει ακίνητος μπροστά μου

Σελ:Τι κάνετε ?

Ρώτησα αλλά δεν πήρα καμία απάντηση.

Όλοι με κοιτούσαν αποσβολωμένοι.

Λογικό βέβαια καθώς έχουν να με δουν 8 χρόνια περίπου.

Σελ: Σηκωθείτε

Απαίτησα και όλοι υπάκουσαν αμέσως . Κανείς δεν μιλούσε.
Όλοι θρηνούσαν.

Δεν άξιζε αυτόν τον θρήνο. Ήταν απλά ένα άψυχο ων. Ποτε δεν παρουσίαζε συναισθήματα για κανέναν... ούτε καν για εμένα .... ήμουν η κόρη του γαμωτο...

Καθόμουν σιωπηλή μέχρι που ακούστηκε ο ήχος της μεγάλη πόρτας.

Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον μοναδικό άνθρωπο που μου έχει σταθεί όλα αυτά τα χρόνια .

Την Νεφέλη

Με πλησίασε γρήγορα και με τράβηξε προς την κουζίνα αφήνοντας έτσι πίσω μας όλη την ομάδα .

Φτάσαμε στο φωτεινό δωμάτιο και άφησε απότομα το χέρι μου ενώ με κοίταξε στα μάτια . Είχε βουρκωσει.