Bana Gel

1.1

ღ

"Ablaa?"

Titrek sesim onu gülümsetti. Kollarını iki yana doğru açtığında gözümden düşen bir yaşı umursamayıp hızla kollarının arasına girdim. Küçük bir çocukmuşum gibi beni sarıp sarmaladı, o benim en büyük kahramanımdı.

"Oyy nasıl özlemişim."

Yüzümü ellerinin arasına aldı. Evlendiğinde insanlar değişir derlerdi de inanmazdım ama ablam bunun gerçek kanıtıydı. Eniştem sayesinde güzelleştikçe güzelleşiyordu, kızı doğduğunda ise güzelliği ile herkesi şaşırtmıştı. Ablama evlilik değil de sevdiği adam iyi gelmişti, aşık olarak evlendiğinde önceleri pişman olacağını düşünse de hiç pişman olmamıştı. Karşımda gördüğüm beni her daim koruyan o kadın şimdi daha güçlü ve daha güzeldi.

"Ben de seni özledim, ablam."

Sabahın bu saatinde niye geldiğini anlamaya çalışırken sedirlerin üstüne oturmuş güler yüzüyle anlatmaya başlamıştı.

"Mustafa'nın düğününü aceleye getirdiler ama seni gördüğüm için çok mutlu oldum."

Derdimi belki de her detayıyla anlatabildiğim tek kişiydi ablam, başımı bacaklarına yaslayıp elini sıkıca tuttum. Bir daha buralara gelmeyeceğimi biliyordu, onu görmek istiyordum ama bu gözüme imkansız gibiydi. Olsun. Onu her gün arardım, görüntülü konuşurduk. O hayatımın büyük bir parçasıydı. Parmak uçları saçlarımda gezindiğinde gözlerimi kapattım.

"Seni özleyeceğim abla, Helin'i de.."

Boğazıma dizilen o sözcükler dudaklarımın arasından çıkmayı kendisine yasakladı.