နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက ငါလေးသူ့ကိုတိတ်တိတ်ပုန်းချစ်နေတာလို့ ထင်နေတယ် {Complete}

အပိုင်း - ၁၀၀

ခဏေနေတာ့ တိမ္လႊာပ်ံဝဲဂိုဏ္းရဲ႕တပည့္လိုမ်ိဳးအဝတ္အစားေတြ ဝတ္ထားတဲ့လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ ေပၚလာတယ္။

တိမ္လႊာပ်ံဝဲဂိုဏ္းက ႏွစ္ေယာက္တစ္စုစီ ေနရာတစ္သမတ္တည္း ခြဲၿပီး ကင္းလွည့္ရတယ္။

ေကာင္းတယ္။

က်ိဳးရင္ေတာင္ ဘာမွေျပာေနစရာမလိုဘဲ ပိုင္ရန္က တိတ္တိတ္ေလး ဆင္းခ်သြားကာ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္မွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ရပ္ၿပီး သတိလစ္ေအာင္လုပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ က်ိဳးရင္က "သူတို႔ကို မသတ္နဲ႔!"လို႔ သတိလက္လြတ္ေအာ္လာတယ္။

ပိုင္ရန္ ခါးကိုင္းၿပီး သူတို႔ေပၚက ဝင္ခြင့္ကဒ္ကို ရွာကာ က်ိဳးရင္ဆီ တစ္ခုပစ္ေပးလိုက္တယ္။

"သြားၾကစို႔" ပိုင္ရန္ ေျပာလိုက္တယ္။

ပိုင္ရန္က ခုေလးတင္ သူတို႔ကို သတ္လိုက္မယ္လို႔ တကယ္ထင္သြားတာေၾကာင့္ က်ိဳးရင္ အနည္းငယ္ရွက္သြားရတယ္။

ပိုင္ရန္ကေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ပုံမေပၚဘဲ အကာအကြယ္စည္းမွာ ဝင္ခြင့္ကဒ္ကို ဖိကပ္လိုက္တယ္။ အဟေလးတစ္ခု ပြင့္လာၿပီး သူျဖတ္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ က်ိဳးရင္ပါ လိုက္ပါလာတယ္။

တိမ္လႊာပ်ံဝဲဂိုဏ္းရဲ႕ အရာအားလုံးနဲ႔ က်ိဴးရင္က အေတာ္ေလးရင္းႏွီးေနတာေၾကာင့္ ပိုင္ရန႔္ကို ဦးေဆာင္ကာ ေထာင္ေျခာက္ေတြအားလုံးကို ေရွာင္တိမ္းၿပီး မၾကာခင္ ေတာင္ကုန္းအေသးေလးတစ္ခုဆီ ေရာက္လာေတာ့တယ္။

ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ အိမ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိၿပီး အကုန္လုံးကို အခိုင္အခံ့ေဆာက္လုပ္ထားၾကတယ္။ အခန္းငယ္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးကန႔္ထားၿပီး တစ္ခန္းမွာ လူႏွစ္ေယာက္က် ေနထိုင္ရတယ္။ အနည္းငယ္ပိုႀကီးတယ္ဆိုရင္ တစ္ဒါဇင္သို႔မဟုတ္ ထိုထက္ပိုၿပီး ေနရတယ္။

တစ္ခ်က္ၾကည့္႐ုံနဲ႔ ဒီမွာက အဆင့္နိမ့္တပည့္ေတြ ေနထိုင္တယ္ဆိုတာကို ပိုင္ရန္ သတိထားမိလိုက္တယ္။

က်ိဳးရင္က ပိုင္ရန႔္ကို အေတာ္ေလးေထာင့္က်တဲ့ အခန္းတစ္ခုဆီ ေခၚသြားၿပီး ေသာ့ကိုဖ်က္ကာ ဝင္လာၾကတယ္။ အခန္းက တကယ့္ကို က်ဥ္းက်ဥ္းေလးနဲ႔ အေတာ္ေလးသန႔္ရွင္းကာ ကုတင္တစ္လုံးတည္းရွိတယ္။