voor je gaat

❝ 07 ❞

Ik ben niet meer eenzaam. Zo voel ik me niet. Niet sinds ik hem zag. Niet sinds hij mij zag.

Ik voel hem. Overal. Ik voel zijn aanwezigheid, in ons huis, op het veld, in het bos. Overal waar ik ga is hij ook, zo lijkt het tenminste.

Ik vraag me af wat Thana hiervan zou zeggen. Waarschijnlijk zou zij wel nuchter zijn. Waarschijnlijk zou ze me geruststellen, zeggen dat het in mijn hoofd zit, zeggen dat hij niet echt is, zeggen dat ik me geen zorgen moet maken.

Maar Thana is er niet. Nog niet. Of niet meer.

Positief blijven, Eloise, zeg ik tegen mezelf. Die woorden heb ik mezelf de laatste tijd te vaak moeten voorhouden. Of het echt helpt, weet ik niet. Positief blijven is moeilijk als je wereld ineen gestort is. Als je niemand meer hebt om tegen te praten, behalve een stuk papier en een ijzeren steen.

Rond me heen begint het donker te worden. Het licht dat door de ramen komt vermindert. Buiten gaat de zon onder. Tijd om te slapen, sinds er toch niks anders meer te beleven is.

Ik sta op van de oude bank en duw onze kamerdeur open. Alles is precies hetzelfde zoals zij het heeft achtergelaten. Ik ben ook niet van plan er iets aan te veranderen. Als ze levend wordt zal ik het haar vragen. Als ze levend wordt zal ik haar alles vragen waar ik mee zit. Waarom ze is weggegaan. Of het mijn schuld was. Of toeval. Beiden zijn mogelijk. Bij Thana wist je het nooit.

Het enige wat ik haar wil geven, is van haar. Het kleine, zwarte boekje, dat ze altijd bij zich had. Ik weet niet wat ze er in schreef of wat ze ermee deed, ik heb nooit haar privacy willen schenden en zij heeft mij er nooit iets over verteld. Het was een ongeschreven regel tussen ons. Andermans spullen blijven andermans spullen.

Het lag op haar nachtkastje – wat wij dan zagen als nachtkastje – en af en toe schreef ze erin. Ze zei dat ik het wel zou weten als ik erin mocht kijken. Gelijk zal ze waarschijnlijk hebben. Net zoals met het papier.

En plots wil ik het weten. Ik wil weten wat er in haar omging. Misschien geeft het een antwoord dop de vragen die ik heb. Of tenminste op een deel ervan. Maar nu niet, het moment is nog niet gekomen. Wanneer dat wel komt, is onbekend.