voor je gaat

❝ 04 ❞

herinneringen aan jou – 01

"Ooit", zei je, "ooit zullen we vluchten. Weg van deze mensen, weg van deze gruwelijke wereld. Weg van alle verwachtingen. We gaan ergens naartoe waar het rustig is, waar we onszelf kunnen zijn, zonder gestoord te worden door anderen. Zonder de haat van anderen, omdat we niet op jongens vallen, maar op elkaar. Zonder de minachtig en het onbegrip. Ergens waar ze ons met rust laten, alleen jij en ik."

Dat was je zei echt werkelijkheid zou worden, was toen onzeker. Dat onze grootste droom echt zou uitkomen, hadden we nooit durven raden. In het afgelegen dorp waar we opgroeiden, was alles strikt. Tussen de bomen groeide geen gras, de vogels vlogen niet verder dan het hek, de bladeren zweefden niet door de lucht. Het mocht niet. Het werd niet geaccepteerd. Net zoals ze jou en mij niet accepteerden.

En toen kwamen we hier, in deze kamer. Te midden van een open veld. Blootgesteld aan al het gevaar en tegelijk zo beschermd. Er kwam niemand. Niemand wilde in dit dodendorp leven. Niemand hield van de stilte – de doodse stilte – die hier hing. De bomen, die hun bladeren lieten vallen. Het verdorde gras. De grijze wolken.

Wij wel. Dat was genoeg.

En zelfs nu, nu ik hier alleen zit op de bank, schrijvend met jouw pen. De woorden op jouw papier. Het verhaal, dat ons beiden zo bekend was. Het verhaal dat we allebei haten en liefhadden. Ons verhaal.

"Het is een nieuw begin, Eloise", waren je eerste woorden toen we binnenkwamen. Ik was niet overtuigd. Jij wel. Ik was degene die twijfelde, maar jij had me overgehaald. Het was de beste beslissing die we konden nemen.

Zo kreeg ons huisje langzaam vorm. Lappen stof voor de ramen, kussens en oude banken, houten tafels en een kleine kachel. Langzaam werd het ons eigen. Langzaam kon er niemand meer bij.

Het was de start van een nieuw boek. Een nieuwe pagina. Een nieuw begin.