voor je gaat

❝ 06 ❞

herinneringen aan jou – 02

We lagen samen op het gras. Onze hoofden bij elkaar, onze blikken gericht naar de hemel. Het was een heldere dag, de blauwe lucht blonk ik onze ogen. De frisse wind waaide over onze gezichten, terwijl de zon langzaam probeerde door te breken.

We waren hier nog maar net. Verhuisd in het voorjaar, als een nieuwe start. Een nieuwe start met ons tweeën.

"We hebben de juiste beslissing gemaakt", fluisterde je stem in mijn oor. ik knikte. Ze had gelijk, dit was de juiste beslissing geweest. we waren er net twee weken, maar in die tijd had ik me zo veel gerealiseerd. en jij ook. We hebben duizenden gesprekken gehad, onszelf allebei vertellend het verleden achter ons te laten. iets wat nooit helemaal gelukt is.

Het verleden is een deel van je, iets wat je voor altijd bij je draagt, net zoals je hart. Je kan het niet zomaar verwijderen. Laten verdwijnen en doen alsof het nooit bestaan heeft. Het heeft je gemaakt tot wie je nu bent, of je het nou wil of niet.

Je draaide je op je zij. "Dit is alles wat ik moest hebben, dank je wel." Je donkere ogen staarden recht in die van mij. Ik keek terug. Mensen zeggen dat blikken kunnen doden, het klopt. Ik stierf op dat moment.

Van geluk. Van de pracht van het moment. Dankzij jou.

We glimlachten, wetend wat er zou komen. Langzaam kwam je dichterbij. Voorzichtig raakten onze lippen elkaar, en ik stierf een tweede keer. Weer dankzij jou.

We bleven een hele tijd liggen, jij in mijn armen, ik met mijn ogen gesloten. Het was magisch. Een van de beste momenten samen, een die ik nooit zal vergeten.