Bu sefer bir trendeyim.
Vagon kapısı açık ve içeride farklı topluluklardan insanlar var. Olan biteni kavramaya çalışırken yanımdaki sarışın kız bana bakıyor ve "git buradan" diyor. Afallıyorum. Neden bahsediyor?
"Git burdan." Birden trendeki bütün insanlar kızı tekrar edip üzerime yürümeye başlıyorlar.
Geriliyorum.
"Git burdan."
Vagon kapısına çok yakınım. Kapıdan dışarı bakıyorum. Aşağısı sonsuz bir uçurum.
Aralarından bir tanesi öne çıkıyor ve "Buraya ait değilsin." diyerek beni vagondan aşağı itiyor. Düşerken adamın yüzünün değiştiğini görüyorum. Kabusumdaki adam. Fakat bu sefer alnının ortasında bir delik var. Bir kurşun izi.
Etraf kararıyor.
Nefes alamıyorum.
Gözlerimi açmaya korkuyorum ve boğazımdaki eli hissedince irkiliyorum.
Gözlerimi açmaya korkuyorum.
Boğazım sıkılıyor. Yine.
Kendimi zorlayarak da olsa beni boğmaya çalışan silüete bakıyorum ve korkum daha da artıyor.
Yine o. Her gece kabuslarıma girip "bunu ödeyeceksin" diyen adam.
Onunla savaşamıyorum. Çok güçlü. Tek eliyle hayatımı bitirebileceğini biliyorum. Ama yapmıyor. Acı çekmemi istiyor. Boğulduğumu hissediyorum fakat bunun bir simülasyon olduğunun bilinciyle biraz da olsa rahatlıyorum.
Neden simülasyonu kontrol etmiyorum?
Neden kendi gerçekliğimi yapmıyorum?
Adam ayaklarımı yerden kesiyor ve kendimden geçmeme ramak kaldığını anlıyorum.
Hayal ediyorum. Arka cebimde bir silah var. Usulca silaha uzanıyorum ve çevik bir hareketle silahı çıkarıp adama doğrultuyorum.
Ve tetiği çekiyorum.
Onu tam alnının ortasından vuruyorum. Adam yere yığılıyor.
Sonunda ayaklarım yere basıyor. Silahı fırlatıp öksürmeye başlıyorum.
Yerde yatan cansız bedene baktığımda...
"Baba?"
YOU ARE READING
Silahlı Melekler | *ASKIYA ALINDI*
ActionDondurucu soğukta kara karşı ilerlerken, vücut ısısını arttırmak için ellerini ovuşturuyordu. Derin düşüncelere dalmıştı. Artık anlıyordu. O'nun kim olduğunu. O, onlardan biri değildi. Ama korkmuyordu. Aksine, onunla gurur duyuyor gibiydi. Artık a...
